Limbo (PSN)

Gamers die geen Xbox 360 bezitten waren vorig jaar ongetwijfeld een tikkeltje jaloers toen Limbo exclusief voor Xbox Live Arcade verscheen. Dankzij de artistieke graphics en knap bedachte puzzels werd het door velen als een van de beste downloadable games van deze generatie beschouwd. Het is dan ook bijzonder goed nieuws dat de makers besloten hebben om deze titel alsnog multiplatform te maken. 4Gamers speelde de PSN-versie en ging na wat deze game nu zo speciaal maakt.

Het is hoogst ongebruikelijk om een review te beginnen met een beschrijving van de graphics, omdat gameplay nu eenmaal veel belangrijker is. Maar in het geval van Limbo maken we graag een uitzondering, want de visuele stijl die het Deense Playdead hier heeft neergezet kan je bijna onder de categorie “kunst” plaatsen. De spelwereld is niet alleen volledig in zwart-wit, maar de donkere mistige sfeer die de omgeving uitstraalt is gewoonweg adembenemend. Limbo is zo’n game waarbij je ouders en vriendin even blijven stilstaan voor de tv als je aan het spelen bent, en daarvoor alleen al verdienen de makers een pluim.

Maar het wordt pas echt bijzonder zodra je begint te spelen. Limbo heeft geen intro of verhaallijn, maar je zou kunnen zeggen dat het verhaal verteld wordt door de wereld die je verkent. Het wordt een soort avonturentocht, waarbij je telkens opnieuw voor een uitdaging komt te staan die je zo snel mogelijk wil doorgronden om te weten waar je vervolgens terecht komt. Deze uitdagingen komen voornamelijk in de vorm van physics puzzels, die je aan de hand van trial en error zal moeten oplossen. Lopen, springen en voorwerpen vast grijpen zijn de enige mogelijkheden die je daarvoor hebt.

In het begin is het allemaal nog redelijk eenvoudig en hoef je bijvoorbeeld maar een boomstam in het water te duwen om een meer over te steken. Maar verder in het spel zal je goed moeten nadenken om de meer complexe gebieden door te komen. Hendels en liften, kranen waarmee je alles onder water kan zetten en zelfs larven die de besturing van je personage overnemen zorgen voor een stevige uitdaging. Echt moeilijk wordt het echter nooit, en de oplossing van elke puzzel voelt natuurlijk aan, alsof je ze zelf gevonden zou hebben moest je werkelijk in die situatie verkeren.

De oplossing weten is natuurlijk één ding, het dan ook effectief voor elkaar krijgen is wat anders. Timing en reflexen zijn in heel wat gebieden een must als je wil blijven leven. Maak je vooral geen illusies: je zal sterven. Véél sterven. Op de meest wrede manieren, gaande van geplet worden onder een industriële pers, tot gespiest worden door de poot van een reusachtige spin. Gelukkig zijn er ruim voldoende save-points voorzien, waardoor je geen lange stukken moet herspelen en het nooit te frustrerend wordt.

Je zal dan ook de meeste van de dertig gebieden vrij vlot kunnen afwerken, waardoor het een beetje een teleurstelling is als je na een uur of drie de eindcredits reeds over je scherm ziet rollen. Voor de PSN- en pc-versie is er wel een leuke extra toegevoegd: je moet tien verborgen eieren verzamelen, waarna je toegang krijgt tot een extra gebied in het spel. Dit is een soort gigantische grot, waarin het zo donker is dat je bijna puur afhankelijk bent van de geluiden die je hoort en de reactie van je personage als je de analoge stick beweegt. Heel leuk gevonden, en verdomd pittig om het einde (en de bijhorende gouden trophy) te bereiken.