REVIEW | The Legend of Zelda: Skyward Sword HD blijft last hebben met de controls

Duik in het onbekende of zweef met je hoofd door de wolken van nostalgie met The Legend of Zelda: Skyward Sword HD. Deze Zelda-game heeft in het verleden een redelijke controverse teweeggebracht, met fans die het maar niet eens kunnen zijn of de game nu geniaal of vreselijk is. Heeft deze HD-remake wat nodig is om eindelijk lovende kritiek te krijgen?

We beginnen het verhaal met een legende. Drie godinnen creëren een kracht die wensen kan doen uitkomen, beter bekend als de Triforce. Een demonische koning, Demise, wil de controle over de Triforce en vernielt daarvoor alles wat zijn pad kruist. De Godin Hylia besluit daarom de overlevenden te redden en stuurt ze naar een eiland in de hemel, om dan de strijd aan te gaan met Demise. Tijdens de hevige oorlog tussen het demonische kwaad en het hemelse goed wordt de aarde echter ook stevig naar de vaantjes geholpen.

Jaren later worden we wakker, zoals zo vaak, in het lichaam van doodgewone jongeman Link. Link woont in Skyloft, een eiland dat in de hemel zweeft. Hij maakt deel uit van een academie waar ridders worden opgeleid en moet zijn dag starten door zich klaar te maken voor een ceremoniële race door de hemel. Ridders rijden in Skyloft uiteraard niet rond op paarden maar op massieve vogels. Helaas is de uitzonderlijke rode Loftwing van Link nergens te bespeuren. Samen met de hulp van zijn jeugdvriendin Zelda gaat hij op zoek naar de vogel. Wanneer je de vogel vindt en eindelijk kan deelnemen aan de ceremonie vier je dat met diezelfde vriendin.

Natuurlijk kunnen dingen nooit eens gewoon goed gaan voor Link en worden de twee uit de hemel getrokken. Link wordt gered, Zelda verdwijnt helaas in de woestenij onder de wolken. Wanneer de jongeman weer bij bewustzijn is, ziet hij een mysterieuze schim genaamd Fi die hem naar het standbeeld van Hylia lokt. Eenmaal daar is er, zoals zo vaak, een zwaard dat hem opwacht. Door het magische zwaard te trekken toont hij zijn ware lot als uitverkoren held die Demise zal doden. Na een pad door de wolken te trekken moet Link naar de aarde gaan om Zelda achterna te gaan en de wereld te redden.

Bij zijn originele release was Skyward Sword bekend bij zijn fans als een van de sterkste Zelda-verhalen ooit. Zijn mooie omgevingen, interessante personages en het geweldig boeiende verhaal maakten van Skyward Sword dé Zelda-game van zijn generatie. Ondertussen was de game ook berucht voor zijn trage start, de repetitieve aard van je bezoeken aan de aarde, Fi die er hoe dan ook in slaagde irritanter te zijn dan beruchte lastpak Navi en de motion controls die vaak niet deden wat van ze verwacht werd.

De goede punten van Skyward Sword zijn door de jaren niet afgezwakt en zorgen voor een stevige basis om te vertrekken. Zowel Skyloft als Hyrule zien er prachtig uit. De personages, hoe klein of belangrijk ook, zijn uitermate charmant. De puzzels zijn boeiend en halen het leukste uit de motion controls. Bovendien maakte Nintendo enkele veranderingen die er voor zouden moeten zorgen dat zelfs de voormalige haters nu kunnen genieten van Skyward Sword.

Zo krijgen we Fi niet meer om de haverklap in het gezicht geduwd en is er niet bij elk voorwerp dat we vastnemen een bijhorende uitleg over wat we nu weer hebben meegepakt. In de plaats daarvan krijgen we slechts de eerste keer dat we een item vinden een uitleg en komt Fi enkel raad bieden wanneer je daar zelf effectief om vraagt. Tijdens gevechten geeft ze tips over hoe je monsters moet doden, als je vast zit in het verhaal helpt ze je terug op pad. De trage start en de herhalingen werden niet aangepakt, maar verhinderen het genot van het spel slechts weinig.

De controls daarentegen zijn een keer te meer hetgene waar het schoentje gaat wringen. We krijgen ditmaal de mogelijkheid om zonder motion controls te spelen, waardoor er wat veranderingen gebeuren in de controls. Bij het gebruik van de motion controls is er nu de mogelijkheid om met de rechterjoystick de camera te controleren, wat ook een welkome toevoeging is tegenover het origineel. Bij handheld mode wordt het dan weer ingewikkelder, gezien die rechterjoystick ook je zwaard controleert. Om de camera te controleren in handheld mode moet je dus de L knop gaan induwen terwijl je die rechterjoystick controleert.

Uiteraard zorgt dit voor heel wat verwarring en kan het geregeld voorvallen dat je de L knop vergeet en je zwaard weer bovenhaalt wanneer je de camerastand wilt draaien. Het voelt ook erg contra-intuïtief aan, we zijn het als gamers natuurlijk al lang gewend om beide joysticks te gebruiken om te lopen terwijl we de camera beheren. Om dan de controle over het zwaard te linken aan de knop die we al zo lang als cameraknop kennen is dus best een gewaagde zet. Daarnaast zouden de motion controls deze keer veel beter werken, maar die bleken nog steeds erg springerig te zijn. Wanneer er gemikt moet worden lijkt de tracking niet altijd even goed te werken en lijkt het regelmatig zijn eigen willetje te hebben. Bij motion controls is de y-knop om opnieuw te syncen dus je beste vriend. Beide systemen hebben hun plus- en minpunten, en het spel speelt soms nog het vlotst als je bereid bent om te wisselen tussen de twee. Natuurlijk is dat niet altijd even handig, laat staan leuk.