REVIEW | Dungeons & Dragons: Dark Alliance is een flinke teleurstelling

Iedereen kent inmiddels Dungeons & Dragons wel. Het fantasievolle rollenspel bestaat al sinds 1974. Het spel werd vroeger vooral gespeeld door nerds, maar kan tegenwoordig iedereen bekoren. Zelfs bekende namen als Vin Diesel, Elon Musk en Steven Spielberg maken graag een avondje vrij om monsters en tovenaars te bekampen. Dungeons & Dragons: Dark Alliance is een coöperatieve hack n’ slash game die zich afspeelt na het allereerste D&D boek: The Crystal Shard. 

Hoofdfiguur van Dark Alliance is Drizzt Do’Urden, die fans zullen herkennen als de goedaardige Drow elf uit maar liefst 34 boeken van schrijver R.A. Salvatore. Drizzt heeft gezworen om zich niet met moordpartijen en kwaadaardige complotten bezig te houden. Stuk voor stuk elementen waar Drow elfen zo van houden. Samen met zijn vrienden Bruenor Battlehammer, Wulfgar en Catti-Brie trekken ze ten strijde om de oprukkende legers van de duistere krachten te verslaan. Helaas zijn de laatste drie namen slechts een bijzaak. Ze krijgen geen degelijke introductie en hebben slechts een beperkte rol in het verhaal. 

Alle vier deze personages zijn speelbaar en beschikken over een unieke speelstijl, uitrusting, vaardigheden en level-opties. Best jammer dat je slechts de keuze hebt tussen twee fighters, een barbaar en een ranger. Terwijl het Dungeons & Dragons universum zoveel meer bevat dan enkel deze drie typische klasses. Je gaat steeds van start in een hubwereld. Hier kun je je uitrusting en statistieken bewerken voordat je een missie start. Het hele systeem doet denken aan Warhammer: Vermintide 2.

Eens je een moeilijkheidsgraad hebt gekozen, gaat de missie van start. Hierbij volg je een vrij rechtlijnig pad tot aan je einddoel. Vaak komt het er op neer dat je je door een klein leger vijanden vecht om vervolgens een eindbaas te ontmoeten. Hoe hoger de gekozen moeilijkheidsgraad, hoe beter de beloningen aan het einde. In wezen hebben de vijanden van Dark Alliance slechts twee settings. Enerzijds staan ze stokstijf te wachten op je genadeslag en anderzijds vormen het gigantische sponzen die elke mep met gemak incasseren. Dat terwijl je zelf op de hogere moeilijkheidsgraden al met één klap doodvalt. Er is geen gulden middenweg te vinden, waardoor alles ofwel kinderlijk eenvoudig is of frustrerend moeilijk. 

De combat kent de gebruikelijke aanvallen. Je kunt een vlugge, zwakke aanval uitvoeren of een sterke, slome aanval. Daar komen dan nog wat speciale krachten bij, alsook verschillende combinaties. Alles voelt echter nogal sloom aan en de hitdetectie laat het meermaals afweten. Hierdoor sta je als een ballerina rond vijanden te springen zonder dat er ook maar één zwaard zijn doel treft. Ook het tegenovergestelde gebeurt veel te vaak, waardoor een knuppel je van op twee meter afstand plots alsnog raakt.  

Er is weinig variatie in de verschillende vijanden, waardoor je zelden aangemoedigd wordt om nieuwe dingen te proberen. Dit is zelfs van toepassing op eindbazen, die zich als uitvergrote versies van normale vijanden gedragen. Ze hebben enkele speciale aanvallen die mooi in beeld worden gebracht, maar daar blijft het dan ook bij. Een eindbaas moet uniek en uitdagend zijn, zodat je echt het gevoel krijgt iets bereikt te hebben als hij voor je voeten neervalt. Ook dit is helaas niet het geval.

Levels kennen puzzels die zo eenvoudig zijn dat het woord ‘puzzel’ meteen een overstatement is. Je moet gewoon de juiste voorwerpen op de juiste plek neerleggen om bijvoorbeeld een deur te openen. Bevatten sommige tegels valstrikken? Spring dan gewoon op de duidelijk gloeiende tegels naar de andere kant van de kamer. De opzet van de puzzels is vaak hetzelfde, met de nodige vervelende herhalingen tot gevolg.  

Kent het spel dan geen positieve punten? Wel, de coöperatieve gameplay is in ieder geval minder frustrerend doordat je elkaar kunt redden van de dood. Je moet dus minder vaak opnieuw beginnen wanneer je vrienden meespelen. Niet dat je zult sterven in de coöperatieve modus, aangezien vijanden minder agressief zijn wanneer er meerdere spelers aanwezig zijn. 

De graphics vormen het indrukwekkendste deel van Dark Alliance. Vijanden zijn precies zoals ze omschreven worden in de boeken en alles van de animaties, de achtergronden tot de lichteffecten zien er best indrukwekkend uit. De boeken waar het spel op gebaseerd zijn, komen hier echt tot leven. Eindbazen zijn ronduit eng en imposant zoals het hoort. Telkens je een nieuw terrein verkent, valt je mond open van verbazing. Waarna je helaas meteen weer met beide voeten op de grond wordt gezet wanneer de gebrekkige combat start.