REVIEW | Scarlet Nexus

We zagen Scarlet Nexus, de nieuwe actie-RPG van Bandai Namco, begin vorig jaar voor het eerst in actie tijdens een Inside Xbox-showcase. Het project kreeg bij zijn onthulling misschien wat te weinig aandacht, maar de weebs hadden er wel meteen een titel bij om in de gaten te houden. Vooral omdat de regie en artistieke leiding in de ervaren handen lag van enkele Japanse veteranen die ook aan games als God Eater, Code Vein en de Tales of-saga hadden gewerkt. Maar toch ook een beetje omdat de actie er toen al verdomd cool uitzag. Na een eerste voorproefje vorige maand, gingen we nu met de finale versie aan de slag om uit te zoeken of Scarlet Nexus de moeite waard is.

Scarlet Nexus schetst een toekomstbeeld waarin de mensheid wordt geteisterd door gemuteerde wezens met een honger naar menselijke hersenen, die bekendstaan als de Others. De Other Suppression Force (OSF) vormt de laatste verdedigingslinie van de mensen in de strijd tegen deze verwerpelijke wezens en rekruteert leden met bovennatuurlijke vermogens om de mensheid te beschermen. In het menselijk brein werd immers een psionic hormoon ontdekt, dat mensen buitenzintuiglijke krachten verleent. De game plaatst je in de rol van Yuito Sumeragi of Kasane Randall, die allebei deel uitmaken van de nieuwste lichting OSF-studenten. Hoewel het één verhaal is, volgt elk personage zijn eigen pad met gedeelde en individuele momenten om te beleven.

Je krijgt dus twee hoofdrolspelers met verschillende persoonlijkheden, motivaties en vaardigheden, die ze gaandeweg ook elk op hun eigen manier verder ontwikkelen. Hoewel ze elkaar in de plot regelmatig kruisen, wat leidt tot gelijkaardige missies die beide personages delen, bevinden de twee zich in totaal verschillende pelotons van de OSF. Wij brachten voor deze recensie het grootste deel van de tijd door met Yuito, maar we hebben ook nog flink wat uren gepompt in een playthrough met Kasane en zo hebben we toch wel wat subtiele verschillen opgemerkt.

Het meest voor de hand liggende verschil is natuurlijk het primaire wapen dat ze aanwenden in de strijd. Yuito hanteert een enkel zwaard, terwijl Kasane meerdere psychisch gemanipuleerde messen gebruikt. Dat heeft op zich weinig grote gevolgen voor de algemene gameplay. Met Yuito moet je vooral van dichtbij op de vijand hakken, terwijl Kasane haar spervuur van messen reeds vanaf een iets grotere afstand kan inzetten. Beide personages beschikken wel over dezelfde Psychokinese-kracht om, naast je standaard lichte en zware aanvallen, objecten op te tillen en naar de vijand te slingeren. Om die kracht te kunnen gebruiken, moet je ook wel altijd gewone aanvallen blijven doen.

Gevechten hebben daardoor een goede flow met combo's van de standaard aanvallen en paranormale krachten. Naast de auto's, stenen, lantaarnpalen en andere dingen die je met de rechtertrigger naar de vijanden smijt, kun je zo nu en dan ook de linkertrigger gebruiken om meer unieke objecten in de omgeving te manipuleren. Er volgt dan een eenvoudig en voor de verandering eens goed geïmplementeerd quick time event. Bij het correct uitvoeren van de combinatie richt je nog meer schade aan.

Naarmate het avontuur vordert, komen andere personages je team versterken. Je kunt deze bondgenoten hooguit wat bevelen geven hoe ze zich in gevechten moeten gedragen en dus niet direct besturen. Dankzij het Struggle Arms System (die rode kabels die uit de rug van je personages steken), kunnen Yuito en Kasane wel met hen linken om de krachten te bundelen en deze voor een bepaalde periode te activeren. De vaardigheden die worden gecombineerd zijn afhankelijk van wie op dat moment je gezelschap vormt. Vecht bijvoorbeeld naast de arrogante Shiden en je kunt je wapens van een elektrische lading voorzien. Vecht samen met Arashi en je kunt in een razendsnel tempo bewegen waardoor het lijkt alsof de tijd veel langzamer gaat. Dankzij Kagero kunnen we dan weer even onzichtbaar worden, terwijl de stoere Gemma ons hele lichaam verhard waardoor vijandelijke aanvallen minder doeltreffend zijn, en zo heeft werkelijk iedereen een unieke eigenschap. Het gebruik van de krachten van de andere leden van je team is leuk om mee te experimenteren en zorgt voor redelijk wat afwisseling.

Het vechtsysteem wordt beetje bij beetje uitgebreid met nieuwe elementen, zoals de Brain Crush finishing move (die op den duur wel in herhaling dreigt te vallen), Brain Drive (die je tijdelijk sterker maakt) en met Brain Field nog een andere variant die je krachten nog een standje hoger draaien, maar als je te lang in deze aparte fase blijft, kun je jezelf per ongeluk doden. Die overvloed aan gameplay-mechanics kunnen misschien wat overweldigend overkomen, maar dit steeds groeiende arsenaal is een geweldig pluspunt van Scarlet Nexus. De combat voelt – ondanks de vele mogelijkheden – altijd intuïtief aan, is snel, hectisch en gewoon zeer plezierig.

Toch moeten we opmerken dat het camerawerk soms een boosdoener durft te zijn. Wij hebben de camera tracking in ieder geval uitgeschakeld en we raden iedereen aan om hetzelfde te doen, omdat de standaard optie de camera heel agressief naar je personage toetrekt en daardoor soms amper in beeld brengt wat je eigenlijk wil zien. Toch valt het vechtsysteem in de juiste plooi. Wanneer je de vele facetten van het vechtsysteem onder de knie hebt, is een zeker duivels genoegen niet uit te sluiten.

De fantastische actie vindt wel altijd plaats in vrij lineaire omgevingen. Het geheel is gestructureerd in verhalende hoofdstukken, met een mix van lineaire gevechtsmissies en daartussen enkele kansen om de semi-open hubwereld te verkennen. De bestemmingen waar de missies plaatsvinden selecteren we op een 'wereldkaart' en kort door de bocht zou je kunnen stellen dat alle omgevingen bestaan uit een lange gang. Wel met enkele vertakkende paden en meerdere verdiepingen om toch te voorkomen dat het allemaal te rechtlijnig aanvoelt. Kamer per kamer knok je jezelf door een troep vijanden en aan het eind wacht vaak een iets grotere uitdaging.

Hoewel de vette actie duidelijk de bovenhand neemt, bevat Scarlet Nexus natuurlijk ook de nodige RPG-achtige ontwikkelstructuren. Groei is namelijk een zeer noodzakelijk element bij het bouwen van een goede actie-RPG. Hier hebben zowel Yuito als Kasane hun eigen unieke Brain Map, aangepast aan de speelstijl van elk personage. Je spendeert je vergaarde Brain Points aan sterkere aanvallen, hogere sprongen, nieuwe moves, enzovoort. Het belangrijkste is dat de gevechten nog een stuk cooler worden naarmate je meer vaardigheden vrij speelt. Daarbovenop heb je genoeg opties om jezelf en de groepsleden uit te rusten met betere wapens en zogenaamde plug-ins om de statistieken, fysieke aanvallen en paranormale vermogens te verbeteren, maar ook genoeg kledij en accessoires om de volledige cast mee uit te dossen.

Scarlet Nexus is sowieso niet puur missiegericht en tussen de verschillende verhaalfases door kun je soms beperkte delen van de stad verkennen, shoppen om je voorraden aan te vullen of op berichten antwoorden van je teamgenoten. Je trekt je ook vaak terug in een soort bunker, een schuilplaats die fungeert als veilige zone waarin alle personages zijn ondergebracht die aan je zijde hebben meegestreden. Hier komt het vriendschapsaspect naar voren, want deze volledig optionele intermezzo's vormen het sociale middelpunt van het overkoepelende verhaal. Hier kun je een babbeltje slaan met teamgenoten, ze cadeautjes geven of af en toe een zogenaamde bond-missie accepteren om een betere band met ze te ontwikkelen. Sommige van hen willen gewoon even kletsen, anderen hebben optionele missies voorhanden. Een sterkere vriendschap betekent in dit geval ook krachtigere vaardigheden wanneer je met het desbetreffende personage gekoppeld bent in de strijd.

Voor ondergetekende hoeft die extra chit chat niet zozeer, zeker niet als het verhaal net ervoor een verrassende wending heeft gemaakt en je eigenlijk gewoon wil kijken hoe het drama nu verdergaat. Het duurt ook even voordat Scarlet Nexus goed op gang komt, de eerste uren klik je vooral heel veel tutorialschermen weg, maar daarna ontplooit zich een bij momenten onnavolgbaar doch interessant anime-verhaal. Ook al ontsnapt het niet aan alle archetypen en clichés die je gewend bent van een avontuur zoals dit. Scarlet Nexus hanteert vaak een graphic novel-benadering om het verhaal te brengen. Men gebruikt prachtig geanimeerde tussenfilmpjes voor de grote momenten, maar de kleinere scènes worden slechts gepresenteerd als statische panelen, waarbij alleen de pratende persoon in beweging is. Het Engelse stemmenwerk is trouwens gewoon oké op zijn best, maar voor de liefhebbers is er gelukkig ook een beter alternatief met de originele Japanse dialogen.

Onze hoofdredacteur kwam bij z'n hands-on vorige maand tot de voorlopige conclusie dat Scarlet Nexus geen grafische hoogvlieger ging worden. Met het risico bij de volgende gameverdeling schromelijk over het hoofd gezien te worden, durven we die voorbarige conclusie gedeeltelijk in twijfel trekken. Het klopt dat sommige omgevingen vrij beperkt zijn: we zagen namelijk genoeg locaties met te weinig persoonlijkheid, maar voor elke saaie bouwwerf of snelweg die we op ons bord kregen, kregen we ook een aantal locaties, zoals New Himuka zelf met z'n look van een nineties Japan gemixt met die futuristische trekjes, die qua design toch de juiste snaar raken. Op de PlayStation 5 oogt het niet bepaald next-gen, maar de actie zelf verloopt zeer vloeiend. Het macabere ontwerp van de vijanden viel ook in de smaak. Door alledaagse voorwerpen te combineren met mensachtige elementen of dieren, krijg je echt unieke gedrochten die rechtstreeks uit een survival horrorgame geplukt lijken te zijn. Dit alles wordt gebracht in die typische, met clichés overladen, maar daarom niet minder geslaagde anime-verpakking.