REVIEW | void tRrLM();++ //Void Terrarium++ is een unieke mix

Probeer void tRrLM();++ //Void Terrarium++ maar eens uit te spreken zonder je tong te breken. De plusjes in de gestileerde titel staan overigens voor de geüpgradete PlayStation 5-versie, want Void Terrarium verscheen vorig jaar al op de PlayStation 4 en Nintendo Switch. Toen glipte deze bizarre mix van een Mystery Dungeon roguelike en Tamagotchi nog door de mazen van het 4Gamers-net, maar nu hebben we deze obscure game van Nippon Ichi Software wel uitgebreid aan de tand gevoeld om uit te zoeken of deze combinatie ook een leuke game oplevert.

In deze game krijg je de rol aangemeten van een robot, bijgenaamd Robbie. Hij ligt op de schroothoop, maar wordt bij toeval opnieuw geactiveerd door een muis, die je overigens zelf bestuurt in de eerste minuten van het spel. Na een korte tijd ronddwalen met ons robotje, komen we een afgedankte computer tegen. Via zijn CRT-scherm introduceert hij zich als factoryAI en verklaart hij de situatie waarin we ons bevinden: een giftige schimmel viel de wereld binnen, waardoor de mensheid zich noodgedwongen in deze ondergrondse woestenij terugtrok. FactoryAI maakte deel uit van het systeem om het leefbaar te houden voor de mensen maar gaat nu gebukt onder een enorm schuldgevoel, want door zijn fout is blijkbaar de resterende mensheid alsnog uitgeroeid.

Dat je iets eerder een ernstig ziek, maar nog levend meisje hebt ontdekt, is dan ook heel bijzonder. De twee robotfiguren geven haar de naam Toriko en besluiten om een poging te wagen om het meisje te genezen, haar in leven te houden en een habitat te vormen en te onderhouden. Het is daarom nodig om alles te doen om degene te redden die de laatste mens blijkt te zijn, door haar te voeden en haar het comfort te bieden dat nodig is om te overleven. Om dit te doen, moet je de ruïnes van de menselijke beschaving in om medicijnen, voedsel en materialen te vinden. Geen makkelijke taak, want ze worden overspoeld met vijandige robots en monsters.

Wanneer je een dungeon betreedt, verschuift het spel van een zijwaarts scrollend en verhaalgedreven 2D-avontuur naar een meer traditionele dungeon crawler met bovenaanzicht. Je krijgt een standaard roguelike-ervaring voorgeschoteld, waarbij je als Robbie procedureel gegenereerde levels met meerdere verdiepingen verkent, terwijl je de vijanden bestrijdt via turn-based gevechten. Bewegingen vinden plaats op een onzichtbaar raster, en elke move die je maakt komt overeen met een verschuiving van de vijanden.

Tot je oog in oog staat en je het gevecht probeert te winnen met normale aanvallen, zware aanvallen (met een cooldown) en allerlei wapens en items. Gebieden worden ook steeds moeilijker naarmate je vordert, waardoor je permanente upgrades moet ontgrendelen om steeds verder te komen. Wanneer je in level stijgt, krijg je de keuze uit twee vaardigheden, die willekeurig voor je worden geselecteerd uit een aantal mogelijke bonussen die passief of actief kunnen zijn. Denk dan aan handige vaardigheden zoals verbeterde kansen om aanvallen te ontwijken, permanente verbeteringen aan je statistieken (aanval, verdediging, et cetera) of het verbeteren van je levens- of energiemeters om je tocht steeds een beetje gemakkelijker te maken. Elke beweging, aanval en gebruikte vaardigheid verbruikt immers energie. Dit moet je nauwlettend in de gaten houden en wanneer het energieniveau te laag is, moet je jezelf opladen door batterijen te gebruiken die willekeurig door vijanden worden gedropt.

De kerkers zijn gevuld met blauwdrukken en materialen die gebruikt worden om items in de hubwereld te bouwen en bieden op hun beurt kleine permanente statboosts of vaardigheden die kunnen worden uitgerust. Elk item dat in je inventaris staat, bij het voltooien of zelfs als je verslagen bent, wordt omgezet in vier verschillende grondstoffen. Deze middelen worden gebruikt om items te craften, uitrusting te kopen, kleding of accessoires voor Toriko zelf, of meubilair en decoratie om haar terrarium wat op te fleuren. De speler krijgt uit elke tocht iets, en zelfs bij een gefaalde poging, heb je zo het gevoel progressie te maken.

Daardoor heeft Void Terrarium in theorie wel dat verslavende nog-een-keer-kantje, maar bepaalde factoren halen dat wel onderuit. Hoe breed je offensieve mogelijkheden ook worden, de gevechten zelf blijven een eentonige bezigheid. Het ontwerp van de dungeons mocht ook wat gevarieerder zijn. Er zijn genoeg verschillende kerkers in de game, maar ze lijken over het algemeen allemaal te sterk op elkaar. Ze bestaan altijd uit een aantal gelijkaardige kamers die met elkaar verbonden zijn door smalle en zeer lange gangen waarin nauwelijks iets gebeurt. Hierdoor voelt het spel al snel repetitief aan. Voorts hadden we vaak het gevoel dat er een heleboel oneerlijke belemmeringen naar ons hoofd werden gesmeten. Statuseffecten, zoals vergiftiging en andere kwaaltjes, zijn niet ongebruikelijk in dit genre, maar Void Terrarium lijkt ze vaker te implementeren dan andere vergelijkbare titels en dat kan behoorlijk vervelend zijn.

Ondergetekende wordt dit jaar 35 en zat nog op de schoolbanken van de lagere school toen de Tamagotchi-hype uitbrak. De tweede gameplaypijler van Void Terrarium deed ons vaak denken aan het uit Japan overgewaaide elektronische speelgoed waarmee je voor een digitaal huisdier zorgt. Terwijl je met Robbie de verschillende kerkers verkent, moet je ook goed voor Toriko zorgen. Je kunt haar niet te lang alleen laten, ze zal honger krijgen zodat je haar moet voeden met eten dat je onderweg vindt, zo nu en dan wordt ze ziek en moet je haar genezen, en je moet zelfs regelmatig haar terrarium opruimen als ze er weer een boeltje van maakt. Al snel zie je de toestand van het meisje via een pictogram in de onderste hoek van het scherm. Het managementgedeelte van het Tamagotchi-aspect rijmt eigenlijk best goed met de algemene gameplay en we merkten dat we ons toch over het meisje gingen ontfermen.

Visueel splitst Void Terrarium zich even hard in twee als de gameplay zelf. De 2D-hubwereld ziet er prachtig uit. De mooie handgetekende art style op die donkere en eigenlijk zeer sombere achtergrond en de aandacht voor detail, zoals van het terrarium waarin Toriko zich bevindt, konden we wel waarderen. Van zodra je de dungeons betreedt, bekijk je de actie van bovenaf en worden de graphics zeer eenvoudig en door het gebrek aan variatie in omgevingen voelen ze ook ongeïnspireerd en repetitief aan. Het werkt voor de eenvoudige gameplay en we begrijpen dat je deze PS5-game niet voor de graphics gaat spelen, maar het verschil tussen beide stijlen was opmerkelijk. We hebben de PS4- of Switch-versie niet gespeeld, maar deze PS5-heruitgave zou zich vooral onderscheiden met snellere laadtijden, een betere resolutie en allerlei extra’s, zoals outfits, kapsels en verschillende accessoires voor Toriko.