REVIEW | World's End Club is een leuk verhaal met te simpele gameplay

Japanse tieners in anime-series zijn de grootste doorzetters op Aarde. Ze trekken de wijde wereld in op tienjarige leeftijd om Pokémon te vangen, de beste ninja van het dorp te worden of om eigenhandig de vuurnatie uit te schakelen. De tieners van World’s End Club staren de apocalypse in de ogen en bewegen zich al lachend door post-apocalyptisch Japan. Het verhaal klinkt alvast goed, maar is de gameplay dat ook? 

World’s End Club brengt het verhaal van een groep tieners die zichzelf de Go-Getters Club noemen. Ze zijn samen op een gezellige excursie wanneer er plots een gigantische meteoriet inslaat op de Aarde. Wanneer iedereen weer bij bewustzijn is, gaan ze op onderzoek uit. Ze bevinden zich plots in een waterpark waar ze worden uitgedaagd om de ‘Game of Fate’ te spelen. De groep gaat de uitdaging aan en zoekt naar overlevenden en manieren om het mysterie te ontrafelen. 

De Go-Getters Club bestaat uit heel wat unieke leden. Wanneer de actie even een zijsprong neemt, kun je iedereen aanspreken om hun persoonlijkheden te ontdekken. Zo leer je hoe deze vreemde club is ontstaan en hoe ze er in slagen om vrienden te blijven, ondanks hun extreem verschillende persoonlijkheden. Het spel voelt vaak aan als een typische visual novel, waarbij je hele boeken tekst voorgeschoteld krijgt. Alleen kent deze visual novel flink wat gameplay.

Je kruipt in de huid van Reycho, het nieuwste lid van de bende. Hij spreekt zelf geen woord, maar is er op korte tijd toch in geslaagd om de leidersfiguur te worden waar iedereen naar opkijkt. Reycho is erg capabel doordat hij zijn innerlijke krachten en slimheid goed weet te gebruiken. Doorheen het spel leren alle andere leden zichzelf beter kennen, waardoor ze speciale krachten krijgen die goed van pas komen bij puzzels en gevechten. 

Het verhaal met de complexe personages vormen de sterke basis van World’s End Club. De eigenlijke gameplay ontbreekt diepgang. De platform-elementen, de puzzels en ook de eindbazen zijn te eenvoudig of ronduit saai. Het spel houdt je hand voortdurend vast. Zo probeer je op gegeven moment iemand te achtervolgen en zelfs als je vijf minuten stilstaat, zal de andere persoon op je wachten. Het lijkt wel alsof World’s End Club is gemaakt voor een jonger publiek, terwijl het soms complexe verhaal het tegendeel bereikt.

De gameplay bestaat er vooral uit om dozen te verplaatsen zodat je hogere platforms kunt bereiken. Je verslaat lokale vijanden met de nieuwe kracht die je in het huidige gebied hebt geleerd en eindigt met een eindbaas die je met goed getimede acties kunt verslaan. Als je sterft, ga je gewoon terug naar het begin van het huidige gevecht. Doordat de levels steeds dezelfde vorm aannemen, wordt het geheel al snel repetitief. Nu en dan zijn er eenvoudige puzzels om op te lossen, maar ook dit weet de gameplay niet te redden. 

Je blijft echter geduldig spelen omdat je wil weten hoe het spannende verhaal zal eindigen. De mooie omgevingen die je doorkruist, maken ook wel wat goed. De levels bevatten verlaten gebouwen die overgroeid zijn met onkruid, stromende lava, drijfzand en tal van wezens die je naar het leven staan. Ondanks dat je steeds hetzelfde doet, is het uiterlijk van de omgevingen enorm gevarieerd en in een leuke anime-stijl weergegeven. 

Er zijn nog verschillende bugs aanwezig, die de gameplay vertragen. De personages bewegen vrij houterig, met meerdere game over schermen tot gevolg. De bewegingen zijn niet steeds even vlot en dit brengt vooral ergernissen tijdens de platform-elementen waar precisie nodig is. Reycho weigert soms om op een hoger platform te klimmen of om weg te duiken wanneer hij aangevallen wordt.