REVIEW | Total War: Rome Remastered is vooral nostalgie

De Total War serie vierde vorig jaar zijn twintigste verjaardag. In al die jaren zijn er veertien games, exclusief uitbreidingen, uitgebracht. Over het absolute hoogtepunt van de franchise zijn de meningen verdeeld, maar dat Total War: Rome een klassieker is, zal niemand ontkennen. Heel wat jarenlange fans beschouwen de de tactische motor van dit spel nog steeds als de beste, dus het is geen echte verrassing dat dit spel nu opnieuw uitgebracht wordt onder de naam Total War: Rome Remastered. Heeft het spel de tand des tijds heelhuids doorstaan of valt het zonder de roze nostalgie-bril toch door de mand?

Oude games opnieuw uitbrengen in één of andere vorm is tegenwoordig dagelijkse kost. Remake, Remaster, Reforged, HD, Definitive, Enhanced, Warmastered, Deathinitive, Resurrected, Reloaded, Re-Reckoning,... Een mens kan het niet zo gek bedenken of het is al wel al eens gebruikt om achter de naam van een herwerkte versie van een spel te plakken. Hierdoor is het vaak onduidelijk wàt er precies aangepast is. Is het spel opnieuw van de grond opgebouwd, is het gewoon werkend gemaakt op recente systemen, of iets daartussen in?

Bij Rome: Total War heeft men het bij Remastered gehouden, en gaat het om een lichtjes opgefriste versie van het originele spel. Wie had gehoopt om het spel met alle moderne toeters en bellen te spelen, zal dus teleurgesteld worden. Niet dat er geen werk gemaakt is om de graphics te verbeteren, maar het spel blijft wel gewoon op dezelfde engine draaien. Wie de nieuwe versie de eerste keer speelt, zou zelfs kunnen denken dat het spel er eigenlijk helemaal hetzelfde uitziet, maar leg je het naast oude beelden is het verschil natuurlijk duidelijk merkbaar. Veel meer dan dit kan je waarschijnlijk niet uit de engine halen.

Die engine vervangen was uiteraard niet mogelijk. Die is net de reden waarom dit spel nog altijd zo hoog ingeschat wordt. Daar kunnen de spelers dus nog steeds hun hart aan ophalen, ook al doen de graphics soms pijn aan de ogen. Spelers van huidige Total War games klagen nogal eens over het feit dat een gevecht tussen eenheden soms op een moshpit begint te lijken. Rome wordt dan altijd naar voren geschoven als voorbeeld van hoe het dan wèl moet en we kunnen moeilijk ontkennen dat dit in Rome inderdaad minder het geval is. Andere zaken die je in al die nieuwe games gewoon bent vallen dan weer op door hun afwezigheid. In recente games zijn individuele gevechten tussen manschappen behoorlijk gedetailleerd: je ziet echt hoe twee unieke manschappen elkaar bekampen, en het bloed en de ledematen durven al eens in het rond vliegen. In Rome staan ze toch vooral een beetje in het ijle te slaan en valt er af en toe iemand neer.

Ook wie ondertussen gewend is aan de vele actieve abilities die eenheden in recente Total War games hebben, zal zich al snel afvragen wat hij eigenlijk moet doen tijdens een gevecht, want ook dit was toen nog allemaal niet van de partij. Ook de AI van vijanden is wat te simplistisch voor de moderne gamer. De trucjes die je destijds kon uithalen waardoor de AI compleet de mist in gaat, zijn nog steeds aanwezig. Hoewel de huidige Total War games hier ook niet vrij van zijn, is het bij deze Remaster eens zo opvallend voor diegenen die Total War al heel de reeks volgen.

De strategische kant van het spel oogt natuurlijk ook wat minder knap dan de huidige games, maar dat is van minder belang hier. Dit deel van het spel heeft waarschijnlijk de meeste diepgang van alle games uit de franchise. Dat de interface wèl flink vernieuwd is en uitgebreid met een aantal informatieve schermen, maakt dit deel van het spel nog beter.

De opzet van de campaign zorgt er ook voor dat het spel culmineert in een finale. In bijna alle Total War games, ben je tegen het einde van het spel supermachtig en is het gewoon een kwestie van langzaamaan alle restantjes op te ruimen en zo de kaart in te kleuren, maar Rome is zodanig opgezet dat je, als je met één van de drie Romeinse families speelt tenminste, normaliter eindigt met drie grote Romeinse rijken, die het uiteindelijk tegen elkaar moeten opnemen om de eindoverwinning binnen te halen. Dit concept zagen we pas in het recentere Three Kingdoms een terugkeer maken.