REVIEW | SaGa Frontier Remastered vertelt zeven unieke verhalen

Uitgever Square Enix heeft tijdens de lenteschoonmaak SaGa Frontier van onder het stof gehaald, netjes opgeblonken en opnieuw uitgebracht. SaGa Frontier heeft nooit een groot publiek aangesproken en was destijds een buitenbeentje in het JRPG-genre, mede dankzij de unieke aanpak van verhaallijnen en de manier waarop je de game beleeft. Tegenwoordig verwelkomen gamers vernieuwing met open armen, waardoor de nieuwe Remastered-editie wel eens heel wat nieuwe spelers zou kunnen aanspreken. 

De opzet van SaGa Frontier lijkt sterk op de recente hit Octopath Traveler. Er zijn zeven helden om uit te kiezen en elk personage heeft een eigen missie, persoonlijkheid en stijl. Zo is Emelia op zoek naar de moordenaar van haar verloofde, is de tovenaar Blue van plan om zijn broer te vermoorden en de complexe robot T260G, tja die is vergeten wat zijn missie precies is. De verhalen van sommige helden doorkruisen elkaar voortdurend, waardoor de verschillende missies toch een zekere eenheid vormen. De zeven personages hebben elk een verhaallijn dat je zo’n zes tot acht uur zal bezighouden. Heb je alles uitgespeeld, dan kun je het verhaal van Fuse doorlopen, een personage dat speciaal voor deze Remastered versie is toegevoegd. 

De verhalen zijn stuk voor stuk zeer uitgebreid en sturen je naar alle uithoeken van de wereld en het universum. Helaas zijn de conversaties tussen de personages eerder kort van stof. Hierdoor leef je nooit sterk mee met situaties die eigenlijk hartverscheurend of extreem spannend horen te zijn. Men had de dialogen best wat dieper mogen uitschrijven voor deze remaster. Het lijkt wel of SaGa Frontier Remastered je niet teveel met dialoog wil opzadelen, zodat je snel weer naar de actie kunt.

Elke held kan tot maximaal vijftien groepsleden rekruteren om te helpen tijdens de gevechten. Deze groepsleden worden sterker naarmate je ze gebruikt. Andere helden kunnen vervolgens dezelfde groepsleden aanwerven, wanneer ze dus al over een sterker level beschikken. Het probleem is dat sommige personages pas later in het spel opduiken en op dat moment nog een laag level hebben. Je moet ze dus eerst trainen naar een hoger level als je alle eindbazen wil verslaan. Je zult urenlang moeten grinden om iedereen op hetzelfde niveau te krijgen. Steeds maar weer dezelfde gebieden doorkruisen om daar dezelfde vijanden te verslaan op steeds weer dezelfde manier. Het is een saaie en lange klus die heel wat geduld zal vereisen.

De kracht van je groepsleden is afhankelijk van het wapen dat ze gebruiken. Hoe vaker een bepaald wapen wordt gebruikt, hoe meer aanvallen ze leren die uniek zijn voor dat wapen. Wie vaak een geweer afvuurt, leert sterkere kogels te schieten en wie magie gebruikt krijgt krachtige spreuken. Dit is een leuk systeem dat je motiveert om personages met verschillende wapens te laten trainen. Zodoende kun je naar hartenlust wapens wisselen om de zwaktes van vijanden uit te buiten. Naar het einde toe gebruik je best één wapen per personage aangezien de sterkste aanvallen al na enkele beurten een eindbaas kunnen uitschakelen. 

De gevechten spelen als een zeer klassieke turn-based game. Je selecteert je personages, de aanvallen die je wil gebruiken en wacht tot het opnieuw je beurt is. Op willekeurige momenten kunnen je groepsleden hun aanvallen bundelen, wat gigantisch veel schade oplevert en steeds weer erg bevredigend aanvoelt. De enige manier om te leren wat de zwakte is van een vijand, is om gewoon elke aanval een keer te gebruiken. Daarnaast kun je maar best een goed geheugen hebben of een blad papier om nota’s te nemen. Er is geen encyclopedie in SaGa Frontier en dus moet je onthouden wat de zwaktes zijn van elk monster. 

SaGa Frontier heeft een grafische update gekregen. Het spel ziet er nog steeds erg klassiek uit, maar is nu speelbaar op een hogere resolutie en kent betere textures. Gevechten kun je doorspoelen door lange animaties te negeren en zo zijn er nog verschillende kleine aanpassingen die alles wat makkelijker maken. De gameplay blijft echter wel klassiek aanvoelen, door middel van de relatief hoge moeilijkheidsgraad en het denkwerk dat je moet verrichten om missies tot een goed einde te brengen. Het spel neemt je hand niet vast en wil dat je zelf conclusies trekt en weet waar je naartoe moet gaan.