REVIEW | Poison Control heeft ondanks tekortkomingen wel iets

Elke keer NIS America een nieuwe titel aankondigt, verwachten we bijna onbewust dat het een gloednieuwe JRPG of een tactiekspel is. Het bedrijf heeft zijn welverdiende niche in de game-industrie veroverd met uitstekende franchises zoals Ys, Trails of Cold Steel en Disgaea. Dus we hadden absoluut niet verwacht dat ze een third-person shooter zouden aankondigen. Natuurlijk, het is een anime-achtige shooter met RPG-mechanics, maar desalniettemin ook een third-person shooter dus. Poison Control is niet iets dat je elke dag van een Japanse ontwikkelaar naar voren ziet komen. Het is absoluut geen topgame, maar toch eentje waar we plezier in konden vinden.

Poison Control begint op de meest metal en Doom-geïnspireerde manier: je wordt wakker in de hel en wordt onmiddellijk aangevallen door een demon die een Klesha wordt genoemd. Om de een of andere bizarre reden doodt die aanval je niet. In plaats daarvan resulteert het in een band met dit wezen, dat zichzelf presenteert als Poisonette en je lichaam op een symbiotische manier deelt. Ze wil haar herinneringen ophalen en jij wil uit de hel komen. Om dit te doen, moet je individuele versies van de hel binnenvallen die zijn voortgebracht door het verdriet van onlangs overleden mensen, hen ontdoen van een giftige modder die is ontstaan ​​door hun wanhoop, en aan de goede kant van de higher-ups van de hel komen.

Ja, het deed ons veel aan Persona denken. Elk niveau deed ons een beetje denken aan de paleizen van dat spel, omdat ze zijn ontworpen naar de persoonlijkheid van een persoon, compleet met hun donkerste geheimen en spijt. Eén niveau was gebaseerd op een meisje dat zich vreselijk voelde over de dood van haar hond, dus het was gevuld met tonnen hondenskeletten. Een ander niveau was gebaseerd op iemands liefde voor een anime-mascotte (meer specifiek, NIS' eigen Prinny), dus je kunt je al voorstellen dat deze versie van de hel vol zat met beelden en vijanden geïnspireerd door zijn uiterlijk. Sommige levels zijn duidelijk beter ontworpen dan andere, maar al met al zien ze er allemaal vrij uniek uit, en dat kan ook gezegd worden over het spel in zijn geheel.

Poison Control heeft een vrij eenvoudige gameplay-loop: kies een niveau, maak het schoon van poelen met gif, dood vijanden, zoek naar schatten en pak een macguffin aan het einde van de missie. Er kan een kleine afwijking zijn in het doel van een level, alsof het 100% gefocust is op het opruimen van modder of het wegwerken van specifieke soorten vijanden, maar het is bijna altijd een lineaire verkenning van een kerker met af en toe optionele puzzels en een heleboel plotexposities die worden gedumpt wanneer je praat met geesten die zijn verspreid in ieder level.

Deze optionele speurtochten zijn niet per se missies, maar eigenlijk verborgen schatten waar je wat tijd aan moet besteden. Er zijn drie speciale emblemen verborgen in elk niveau, en als je ze allemaal vindt, ontgrendel je een gloednieuwe vaardigheid die tussen de niveaus in je uitrusting kan worden opgenomen. Daarover gesproken ...

Je leest het goed: uitrustingen. Dit is een third-person shooter en je kunt je wapens en "uitrusting" tussen missies aanpassen. Je hebt altijd een hoofdwapen tot je beschikking, een Toxicant genaamd, een zijwapen dat willekeurig kan worden verkregen door vijanden te verslaan, een Delirant genaamd, en passieve vaardigheden en buffs die kunnen worden ontgrendeld door de eerder genoemde verborgen emblemen te verzamelen. Een giftige persoon heeft oneindig munitie, maar moet langzaam worden opgeladen nadat zijn magazijn is opgebruikt, terwijl deliranten een hogere (maar gelimiteerde) munitiecapaciteit hebben. Je hebt ook een special die zo nu en dan kan worden gebruikt, wat het meest effectief is als je omringd bent door tonnen vijanden tegelijk. Dit is eigenlijk een veel voorkomende situatie.

De gevechtsmechanics zijn heel eenvoudig. Het is je gemiddelde third-person shooter van een paar generaties geleden, zonder cover opties. Je kunt een vijand in de gevechtsmodus vergrendelen, maar zodra je op de knop drukt om de richtmodus te activeren, heb je alleen een genereuze maar beperkte richthulp tot je beschikking. Schiet op een vijand totdat zijn gezondheid uitgeput is. Zo simpel is het. Het is een responsief bedieningsschema, maar het voelt een beetje archaïsch en een beetje gedateerd aan. De lay-out van de invoer is ook even wennen, maar al met al zijn de bedieningselementen niet slecht. Ze zijn niet overdreven glitchy, ze hebben geen last van input lag. Het voelt gewoon alsof je een shooter uit het PS2-tijdperk speelt, dus je hebt wat tijd nodig om je brein terug te brengen naar een mentaliteit uit 2003.

Een andere belangrijke feature in Poison Control is moeras reiniging. Herinner je je de waifu-demon waarmee je je lichaam deelt? Welnu, met een druk op de knop kun je de controle over je lichaam tijdelijk aan haar doorgeven, waardoor jij, de hoofdrolspeler, als een gruwelijke en statische stapel botten achterblijft. Dan kun je over het roze moerasgoedje lopen en het op een omgekeerde Splatoon- manier elimineren. Het schoonmaken van deze moerassen is om een ​​aantal redenen nuttig; zoals het versnellen van de afkoelingsmeter van je hoofdwapen, het vinden van verborgen items, het verbluffen van vijanden in de buurt en het herladen van een soort "doorgaan"-meter, die wordt geactiveerd wanneer je gezondheid tot nul daalt.

Ten slotte zijn er ook kleine RPG-mechanics. Natuurlijk, dit spel is tenslotte gemaakt door dezelfde mensen achter Disgaea. Niet alleen kunnen de passieve buffs een deel van je statistieken verhogen, zoals gezondheid en verdediging, maar een beetje "flirtende" minigame aan het einde van elk level kan je statistieken verhogen als resultaat van je antwoorden met Poisonette. Dit is zeker niet diep of complex, maar je kunt wat extra gezondheidspunten of weerstand tegen gif krijgen, afhankelijk van hoe je met haar omgaat aan het einde van elke missie.

In technisch opzicht klaart Poison Control de klus, maar we weten nu niet of het probleem ligt bij de in het algemeen goedkoop uitziende afwerking van de game of het feit dat de game op Switch toch wel eens framedipjes heeft. De PS4-versie belooft alvast een hogere framerate te hebben, maar zoals vanouds moet de Nintendo Switch het doen met wat minder aan beeldkwaliteit ten gunste van de draagbaarheid van de game. Het punt is dat de missies van Poison Control kort zijn en herspeelbaar. Je kunt het gemakkelijk opstarten, een missie spelen, opslaan en afsluiten. Het is erg vermakelijk in korte bursts, waardoor de Switch, vooral in draagbare modus, perfect bij het spel past.

Of je besluit om deze game voor PS4 of Switch op te halen, hangt af van wat je echt van elke versie wil. Liever een stabielere framerate, betere beelden en iets snellere laadtijden? De PS4-versie is voor jou. Als je nu een versie wil die beter profiteert van de gameplay-loop en het "pick up and play"-ontwerp van Poison Control, dan is de Switch-versie de juiste keuze. Dit is een ietwat janky shooter, maar het is een unieke kijk op het genre, met zijn bizarre setting en lichte RPG-mechanics. Als je voorbij de technische tekortkomingen kunt kijken, is Poison Control toch wel een aanbeveling.