REVIEW | Saviors of Sapphire Wings/Stranger of Sword City Revisited

Met Saviors of Sapphire Wings en Stranger of Sword City haalt NIS twee klassieke DRPG's van onder het stof en blaast ze nieuw leven in op de Switch. 

In Saviors of Sapphire Wings begint je avontuur in het verleden. Ol=Ohma, wiens absurde naam al bijna even kwaadaardig is als het wezen zelf, dreigt de wereld in duisternis te hullen. De grootste helden zwichtten al voor zijn gevaarlijke charmes en keerden zich tegen hun eigen vrienden. De laatste hoop van de mensheid rust nu op de schouders van enkele legendarische strijders: The Knights of the Round, geleid door Xeth. Wanneer ze denken de overwinning gehaald te hebben, blijkt Ol=Ohma toch te sterk. De ridders sterven, de wereld is om zeep en de zielen van de ridders dwalen decennia lang over de aarde. 100 jaar later word jij wakker en zie je een mysterieuze meid voor je staan. Ze legt je uit dat jij de gereïncarneerde Xeth bent en dat het jouw taak is om Ol=Ohma alsnog vriendelijk de deur te wijzen. Alleen dan liefst met geweld.

Eens je er op uit trekt vervoegen er snel nog meer gereïncarneerde ridders je rangen. Sommigen waren zich altijd al bewust van wat er stond te gebeuren, anders volgen slechts hun instinct. Hoe dan ook hebben al je nieuwe vrienden hun eigen onzekerheden waar ze mee worstelen. Het is enorm belangrijk voor de vooruitgang van het spel dat je praat met je mede-ridders en ze helpt om hun innerlijke strijd te overkomen. Het zijn namelijk deze onzekerheden waar Ol=Ohma zo gretig misbruik van maakt om mensen tegen elkaar te keren. Hoe beter je band is met de personages, hoe sterker ook de skills die er uit voortkomen.

Om tot Ol=Ohma te komen zal je verschillende dungeons door moeten worstelen. En worstelen zal je. De dungeons ga je letterlijk stap per stap ontdekken en de controls in het ontdekkingsgedeelte kunnen best wel eens vervelend aanvoelen. Je linkerjoystick is om te draaien, de rechter om te bewegen. Dit systeem vergt wel wat tijd om onder de knie te krijgen, niet omdat het per se ingewikkeld is, maar omdat het gewoon een beetje onnatuurlijk aanvoelt. In de dungeons zal je vallen en monsters kruisen. Stukje bij beetje kom je verder in de dungeon, maar verzwak je ook steeds meer. Het spel mat je stapsgewijs af en dwingt je regelmatig terug te keren naar je thuisbasis om daar op adem te komen. Eens je thuis bent, kan je wat items verkopen, nieuwe uitrusting kopen en weer opnieuw beginnen. Doe je dit niet, kan het spel je wel eens stevige klappen verkopen. Met elke nieuwe ridder die je tegenkomt krijg je de optie om ze een nieuwe class te geven en heb je enkele customisation opties. Deze zijn echter heel beperkt. Je krijgt slechts enkele punten om in stats te steken in het begin, wanneer je personages een level stijgen mag je er nog eentje ergens bij gooien.

In Stranger of Sword City word je wakker in een vreemde omgeving, met als laatste herinnering de vlucht die je vanaf Narita airport nam. Al snel informeert een behulpzame vreemdeling je dat jij de enige overlevende bent van een vliegtuigcrash. Je staat in deze omgeving ook wel gekend als ‘stranger’, iemand met verhoogde fysieke krachten. Na je een weg te banen door de eerste dungeon kom je terecht in de basis van de Strangers. Daar gaat blijken dat jij onder de Strangers de speciale rank van Chosen One hebt. Deze Strangers zijn doorgaans leiders, maar als nieuweling moet jij nog eerst de basis leren en bijdragen aan de ontwikkeling van de basis en zijn inwoners. Dat doe je vooral door dungeons in te gaan, daar een verstopplek te zoeken en hopen dat je een groep monsters met een schatkist kan overvallen. Je kan van de NPC's in je thuisbasis tips krijgen rond de locatie van die monsters, waarna het hopen is dat ze je nog goede drops geven ook.

Het verhaal van Stranger is enorm karig in vergelijking met dat van Saviors. Bovendien leer je je teamgenoten nooit zo goed kennen als je dat doet in Saviours. Je krijgt bij Stranger of Sword City een aantal willekeurige vechters toegewezen, maar je kan ook je eigen team samenstellen. Je kiest dan hoe jouw personages er uit zien, hoe ze heten, van welk ras ze zijn en welke speciale talenten ze bezitten. Verwacht echter niet dat deze personages ooit enig impact op je zullen laten. De enige reden waarom je niet zou willen dat een voorzichtig samengesteld personage ooit zou sterven is omdat je spontaan flashbacks krijgt naar de duizend keer dat je op de ‘reroll’ knop hebt geduwd om toch maar meer dan 5 punten te kunnen verdelen over je personage, want ja, daar komt het in de character creation uiteindelijk wel op neer.

Het spel is zo moeilijk en afstraffend dat je liever een uur lang reroll duwt in de hoop om uiteindelijk toch maar die legendarische 10 te zien, waarna je een halfuur pauze nodig hebt om te bekomen van het feit dat je te snel aan het doorduwen was en je die 10 hebt weggegooid voor nog een 5. Voorzichtigheid is van enorm belang in Stranger of Sword City. Zowel bij de character creation als daarna in het veld. Waar je bij een ander genre gemakkelijk zou denken “deze vijand is uitdagend, maar misschien kan ik het aan” kan je bij Stranger beter weglopen en terug naar huis keren. Al je personages hebben een beperkt aantal keren dat ze kunnen sterven alvorens ze voor eeuwig uit je leven verdwijnen. Een ouder personage heeft niet dezelfde stamina als jongeren, en zullen dus ook sneller aan hun permadeath komen dan jongeren. De keerzijde is dat de jongeren ook nog niet dezelfde levenservaring hebben en dus lagere stat points krijgen dan ouderen.

Qua gameplay kan je in Stranger ongeveer hetzelfde verwachten als Saviors, alleen dan moeilijker. Je krijgt niet evenveel loot, je moet voorzichtiger omgaan met de equipment die je krijgt, permadeath is de default setting die bijna niet te ontwijken valt en je bent lichtjes verplicht om een leven als struikrover te omarmen. Verder moet je ook niet even veel tijd steken in het ontwikkelen van je relaties met de andere strangers. Je band met je teamgenoten is in Saviors van cruciaal belang, in Stranger is die gewoonweg onbestaand.

Beeld en audiogewijs zijn deze games niet heel spannend. De graphics zien er redelijk ouderwets uit, en in de dungeons heb je enkel het geluid van je eigen voetstappen om je gezelschap te houden. Saviors kreeg een upgrade in zijn character designs, maar de omgevingen zien er nog steeds een stuk ouder uit dan je zou verwachten van een game uit 2011. Verder zijn de monster designs ook het enige wat deze twee games aan elkaar verbindt. Gelukkig zijn deze designs vaak ook het meest visueel interessante aan de game. Waar de omgevingen vaak gedateerd zijn, zijn de monsters uitgebreid en boeiend om naar te kijken.