REVIEW | Spacebase Startopia zit vol beginnersfouten

Het is alweer twintig jaar geleden dat de cultklassieker Startopia uitgebracht werd. Hoog tijd voor een opvolger moet men bij uitgever Kalypso gedacht hebben, en ontwikkelaar Realmforge werd aan het werk gezet voor Spacebase Startopia. Realmforge is vooral bekend van de Dungeons franchise, ook al een spirituele opvolger van de nog iets cultklassiekere Dungeon Keeper games. De nostalgische factor is dus al aanwezig, maar hoe zit het met de rest?

Spacebase Startopia volgt hetzelfde stramien als het originele spel. Je krijgt de opdracht om het beheer van een donutvormig toeristisch ruimtestation over te nemen en zoveel mogelijk geld (in de vorm van energie) uit de batterijen van je bezoekers te kloppen. Elk segment van het station bevat een algemene sectie waarin je diverse nuttige kamers kan bouwen: een gecombineerde slaap-/eet-/waskamer, een medische afdeling, een recyclagecentrum, een politiekantoor,.... Eén niveau lager ligt het entertainment dek, waar bezoekers zich kunnen vermaken met pakweg een discotheek, een ruimte-monster-gladiatoren-arena of andere kermisattracties. Het derde dek wordt ingenomen door planten, die voor je grondstoffen zorgen: van eten en zuurstof tot mineralen en medicijnen. Al die afdelingen moeten natuurlijk bemand worden, en om één of andere vreemde reden (het is een spel?) kan elke afdeling slechts door één specifiek ras geleid worden. Gelukkig komen die rassen je basis ook bezoeken en is het een kwestie van ze gewoon in te huren. Iedereen die een Theme Park-achtig spel gespeeld heeft, zal snel zijn weg vinden.

Het spel start al direct met een, relatief letterlijke, valse noot. Je krijgt gedurende heel het spel het “gezelschap” van een AI-assistent. Het lijkt erop dat men, misschien meer om budgettaire dan stilistische redenen, de voice over van deze assistent door een aantal artificiële stemmen heeft laten doen in plaats van door voice actors. De opties wisselen tussen ongelooflijk saai, tot de GLaDOS ripoff die gewoonweg beledigend is voor de ster uit Portal. Niet alleen zijn de stemmen irritant, hetgeen ze zeggen is nog eens zo storend. Het script lijkt namelijk geschreven door een tiener die het concept van ironie en sarcasme nog niet echt begrijpt, maar er van overtuigd is dat hij zelf ook prima de tekst van GLaDOS had kunnen schrijven.

Het resultaat is een vervelende stem, die de speler om de vijf minuten komt vertellen hoe incompetent alle biologische wezens toch wel niet zijn, de speler in het bijzonder. Andere dieptepunten zijn de vele opmerkingen over hoe dom lootboxes en de daaruit komende hoedjes zijn of de verbazing elke keer je iets correct hebt gedaan. Er lijken een twintigtal quotes te zijn waar de AI uit kan selecteren, en dit ook om de 5 minuten doet, zodat je dezelfde opmerking keer op keer opnieuw te horen krijgt. Blijkbaar is het spel wel uitgerust met een verborgen microfoon want na een zoveelste “zwijg nu toch gewoon”, viel het grootste deel van het geluid meerdere keren weg.

Naast het belabberde en buggy sound design, valt de grafische stijl dan weer in erg positieve zin op. Het originele Startopia had eerder uit noodzaak een cartoony stijl, en in Spacebase Startopia krijg je daar de moderne versie van. Alle gebouwen en aliens zien er grappig uit, en het is bijzonder leuk om in te zoomen op elke activiteit: van hoe er in de disco gedanst wordt, tot de vreugde van een kleine alien die een prijs wint in de lootbox attractie en blij zijn nieuwe hoed opzet. Vooral in het algemene en het entertainment dek is er heel wat te zien. Het landbouw dek valt te negeren zolang je je productie niet wil verhogen of in verhouding aanpassen, wat maar goed is want er is ook hoegenaamd niets te zien.

Dus voorlopig: geluid en script: bijzonder slecht, graphics: prettig om te zien. Kan de gameplay de meubelen nog redden? Niet bepaald, als we eerlijk moeten zijn. Het begint eigenlijk al, opnieuw, met het belabberde script dat de campaign missies aanstuurt. Na een intro over een compleet ongerelateerde oorlog tussen twee rassen, gebaseerd op een misverstand dat zo uit FC De Kampioenen zou kunnen komen, krijg je missies voorgeschoteld die zich altijd op één specifiek gameplay concept richten: recyclage, medische zorgen, entertainment... Dit maakt missies eigenlijk tot een belachelijk lang uitgesponnen tutorial.

Zo leer je in de missie die rond criminaliteit draait, dat je criminelen kunt “heropvoeden” tot model-aliens. Zelf heb je dit echter niet in de hand: rondzwevende drones zoeken willekeurig naar dieven, en brengen elk gevonden exemplaar naar de gevangenis, waar ze een tijdje vastgehouden worden tot ze hun leven beteren. In de missie moet je zo 20 gevangenen zien om te zetten, wat enorm traag gaat. Omdat je weet dat je op het einde van de missie toch weer naar een ander station gaat, heeft het weinig zin om iets te doen buiten te wachten, en te wachten, tot je nummer 20 gevonden hebt. 

Op zich geen probleem, zou je denken, want dan zet je gewoon de spelsnelheid op het maximum tot de missie volbracht is. Spijtig genoeg is het aanpassen van spelsnelheid, een standaardfeature in zowat elk management game, geen optie in Spacebase Startopia. In een genre dat het net moet hebben van een constante “nog-even-dit-doen-voor-het-slapengaan” drukte, is het feit dat je gewoon naar het scherm zit te staren, wachtend op een tellertje dat tergend langzaam omhoog gaat, een onvergeeflijke fout.

Een andere absolute standaard in een managementspel, is een duidelijk overzicht van je inkomsten en uitgaven. In Spacebase Startopia draait alles om energie, en in mindere mate reputatiepunten. Energie verdien je bij alles dat een bezoeker doet op je basis, en je geeft het uit door zaken te kopen of mensen in dienst te nemen. Enfin, daar gaan we maar van uit. Er is bizar genoeg geen scherm om je inkomsten en uitgaven te zien. Er is enkel één cijfer met je totale energie en je hebt er maar het raden naar waar het allemaal vandaan komt of naartoe gaat. Een slecht draaiende attractie of verborgen kosten terugvinden lijkt onbegonnen werk. De andere eenheid, reputatie, lijk je te krijgen van polls die afgenomen worden onder de aanwezig aliens. Ook naar hoe dit precies werkt, heb je het raden. Zelfs zonder bijzonder veel moeite te doen, blijft de goedkeuring makkelijk rond de 70% hangen, waarbij er meer reputatie binnenstroomt dan je kan besteden.

Nog zo’n vreemde keuzes vind je terug in hetgeen dat in het spel voor combat doorgaat. Je ultieme verdedigingslinie bestaat uit enorme mechs, wat altijd een pluspunt is. Maar het spel slaagt erin om ook dit saai te maken. Er is namelijk weinig te doen qua combat. Af en toe komen er wat piraten aan boord, die je drones of mech dan relatief makkelijk uitschakelen. Om die mechs aan te sturen is er een enorme in-de-weg-zittende interface voorzien, terwijl je weinig meer kan dan zeggen waar ze, tergend traag, naar toe moeten wandelen.

Nog vervelender zijn de bommen die met de regelmaat van de klok plots in je basis verschijnen. Tijdens de missies geeft men daar een ronduit belachelijke uitleg voor: de afvalmaffia heeft afvalbommen verstopt bij de missie waar je aan recyclage moet doen, en anti-plezier terroristen leggen bommen onder je entertainmentgebouwen tijdens een missie waar je 20 aliens moet te zien laten dansen in je discotheek. Tijdens de open freeplay mode verschijnen ze gewoon om de haverklap, misschien in een poging om de speler toch een beetje wakker te houden? Heel dit combat gebeuren lijkt op iets waarvan één of ander man-in-een-pak vond dat het bij de features moest horen. Het spel zou beter zijn geweest moest men dit in z’n geheel weggelaten hebben.

Vele andere zaken duiden ook op een spel dat misschien iets langer had moeten rijpen vooraleer het op de wereld los te laten. Er zijn de technische problemen die gaan van de moeite die werknemers hebben om tot bij hun job te komen, tot de niet-wijzigbare toetsen die je gebruikt om altijd in een net iets te vervelende hoek naar je basis te kijken. Maar ook hoe je vervelende assistent je bijvoorbeeld telkens beveelt om H.E.D.’s te gebruiken, die pas een missie later uitgelegd worden, of hoe er nagelaten wordt om uit te leggen dat je “soms” je stroomnetwerk moet uitbreiden. Wanneer dat laatste eigenlijk nodig is, is ons nog steeds niet duidelijk… We kunnen ons moeilijk van de indruk ontdoen dat het spel te koop moest zijn voor dat andere vervolg op een humoristische management game die deze week in de winkels ligt: Evil Genius 2.