REVIEW | Een magisch avontuur in Nanotale

De Belgische ontwikkelaar Fishing Cactus heeft met Epistory al bewezen wat een typing game niet saai hoeft te zijn, maar met mooie visuals en enkele leuke gameplayideeën ook iets extra kan brengen. Met Nanotale komt het nu op de proppen met een spirituele opvolger en hoopt het dat kunstje over te doen.

In Nanotale draait het verhaal rond de jonge archivist Rosalind, die op haar achttiende verjaardag de wijde wereld wordt ingestuurd om alles te ontdekken wat daar te ontdekken valt. Dat doe je door bijvoorbeeld naar planten te lopen en het woord in te typen dat op het scherm komt. Als je genoeg dezelfde planten en dieren tegenkomt, dan krijg je een stukje lore uit de wereld te horen. Zo komt Rosalind ook in contact met enkele magische wezens en leert ze zelf ook meer en meer haar eigen magie te gebruiken. Dat is nodig ook, want de wereld zit natuurlijk vol gevaren.

Er zijn ook geen minimap of een kompas aanwezig, dus als je wil weten waar je naartoe moet, dan zit er niets anders op om de map te openen en het spel te pauzeren. Dat haalt er toch regelmatig het tempo uit.De gameplay van Nanotale is een combinatie van voornamelijk exploratie, puzzels en heel veel typen. De wereld is vrij open, al worden er wel stukken afgesloten omdat je bepaalde magische spreuken nodig hebt, en je bent ook vrij om gewoon rond te lopen. Dat is heel fijn voor de ontdekkingsreizigers onder ons, maar soms mag Nanotale wel net iets meer de weg aangeven. We zijn immers vaker dan we wilden toegeven de weg kwijt geweest en meermaals wisten we niet meer zo goed wat we exact moesten doen. Op dat moment zit er niks anders op dan doelloos rond te lopen en een volgende missie te zoeken.

Dat is jammer, want met de gameplay zit het eigenlijk wel goed. In het begin denk je even dat het al snel saai kan worden, al dat typen, maar zodra je een paar verschillende spreuken ter beschikking hebt, wordt het meteen een stuk pittiger. In het begin kan je immers enkel een eenvoudige aanval uitvoeren, maar al snel kan je bijvoorbeeld met vuur gooien en spreuken aanpassen, zodat ze meer oppervlakte bestrijken of net heel gefocust werken.

Die spreuken gebruik je natuurlijk niet enkel om vijanden aan te vallen, maar ook om puzzels op te lossen. IJs laten smelten, vergif laten verdwijnen of gewoon obstakels opruimen, het kan allemaal, als je maar de juiste spreuk in handen hebt. Daarnaast moet je ook handig gebruik maken van de omgeving en vijanden. Er zijn immers elementen die ontploffen, waardoor je een vuurtje kan creëren op een plek waar je niet kan komen en er zijn zelfs vijanden met containers op hun rug, met daarin bijvoorbeeld water, dat je dan ook weer goed kan gebruiken. In Nanotale moet je altijd je verstand laten draaien.

Elk vorm van interactie in de game gebeurt door middel van het typen van woorden. Ook vijanden kan enkel aanvallen wanneer je de juiste woorden intypt. Om te typen moet je wel je boek openen, waardoor je niet meer kan bewegen en dus kwetsbaar bent. Nanotale zorgt er zo voor dat je niet oppermachtig wordt. Daarnaast zijn er ook heel wat momenten dat je bijna overweldigd wordt door een flink pak vijanden. Snel typen en met tijd en stond het op een lopen zetten, is dan de boodschap. Om het allemaal wat eerlijk te houden, bewegen vijanden ook niet al te snel.

Visueel ziet Nanotale er trouwens heel leuk, met een mooie handgetekende stijl die je helemaal in de wereld zuigt. De visuals zijn ook niet te overweldigend, wat zeker van pas komt wanneer je overdonderd wordt door een pak vijanden en tegen een razend tempo woorden moet typen. Ook met de voice acting zit het snor, al wordt er zeker niet aan de lopende band gesproken in de game.