REVIEW | Meer balans in Doom Eternal: The Ancient Gods Part 2

Doomguy heeft er al een hele reis op zitten. Genoeg tripjes naar de hel en terug om een indrukwekkende resem frequent flyer miles te krijgen en nog meer wapens dan het arsenaal van een gemiddelde NRA-afdeling. Met de “The Ancient Gods – Part 2”-uitbreiding voor Doom Eternal breit id Software nu een einde aan dat verhaal.

Dat verhaal houdt nog altijd weinig steek. Aan het einde van “The Ancient Gods – Part 1” bevrijdde Doomguy de duivelse Dark Lord uit zijn gevangenis en kwam erachter dat deze letterlijk zijn duistere evenknie was. De tweede episode begint seconden later, met de Dark Lord die de Slayer tot een finaal duel uitdaagt en dan vier levels de toekomst in vlucht. Op je pad richting eindbaas breng je je troepen samen voor een laatste belegering van de hel.

De levels die je doorkruist, zijn veel aangenamer om te verkennen dan die uit de vorige uitbreiding. Waar je in “The Ancient Gods – Part 1” doorheen een militaire installatie, een donker moeras en een donkere militaire installatie moest gaan vechten, kom je in Part 2 terecht in de hemel, op aarde en uiteindelijk terug in de hel. De levels zijn kleurrijk en open en gevuld met demonen om te glory killen, chainsawen en op andere manieren om het leven te brengen. De game introduceert ook een nieuwe manier van navigeren: door met de ketting van je Super Shotgun doorheen de levels te slingeren. Het is even leuk als het klinkt.

Een van de meest gehoorde commentaren op “The Ancient Gods – Part 1” was dat de uitbreiding soms iets te oneerlijk was. Id software heeft die opmerkingen gehoord en er ook naar geluisterd. Part 2 is nog steeds bezaaid met bikkelharde gevechten waarvan je je handen krampachtig om je muis of controller zal gaan klemmen, maar de ontwikkelaar geeft je meer mogelijkheden om er slim mee om te gaan. Met de Sentinel Hammer krijgt je arsenaal een nieuwe tool om grote groepen vijanden tijdelijk te immobiliseren, snel health of armor terug te krijgen en – belangrijker nog – om die dekselse Marauders even kwetsbaar te maken. Het vergt wel meer strategie dan de Crucible uit de originele game, wat het des te bevredigender maakt om je hamer op het juiste moment op het voorhoofd van een demon neer te brengen.

Daartegenover hebben de helbewoners ook enkele nieuwe buren tevoorschijn gehaald. Zo zijn er demonen die, wanneer ze sterven, een kreet uitschreeuwen die alle omringende demonen een buff geeft. Andere demonen vergiftigen je en moeten dan zo snel mogelijk uitgeschakeld worden om het effect te deactiveren. Deze twee nieuwe soorten brengen een interessante nieuwe dynamiek in de combat van Doom Eternal en kunnen een gevecht in een handomdraai tien keer moeilijker maken, als je niet voorzichtig bent.

“The Ancient Gods – Part 2” neemt afscheid van de beruchte Slayer Gates uit de basisgame en de vorige DLC. Dat waren optionele gevechten waarin je vaak absurde aantallen aan demonen moest afslachten. In plaats daarvan introduceert deze DLC “Escalation Encounters”. Dit zijn niet-optionele gevechten… waarin je vaak absurde aantallen aan demonen moet afslachten. Deze encounters bestaan uit twee levels, waarvan je het eerste moet vervolledigen vooraleer je verder kan gaan. Het tweede (en moeilijkste) level is wel optioneel, maar dat mag geen enkele zichzelf respecterende DOOM-fan tegenhouden om het toch te lijf te gaan. De Escalation Encounters bevatten een paar van de spannendste gevechten in de hele reeks.

Ironisch genoeg heeft “The Ancient Gods – Part 2” onmiddellijk ook de dubieuze eer om een van de slechtere gevechten in de hele reeks te bevatten. Erger nog is dat het hierbij om de eindbaas gaat. Net zoals bij een Marauder, kun je de Dark Lord enkel schade toebrengen wanneer hij een specifieke aanval doet. Het grote probleem? Hij vertikt het regelmatig om die aanval te doen. Erger nog, wanneer je hem op een ander moment beschadigt krijgt hij zelfs grote delen van zijn health bar terug. Het gevecht bestaat uit vijf fasen en is niet bijster moeilijk, maar na een tijdje ronddraaien in de arena wordt het gewoon saai. De latere delen worden wat spannender gemaakt door enkele andere demonen, maar aan het gevecht met de Icon of Sin in de basisgame kan de Dark Lord niet tippen.