REVIEW | Werewolf: The Apocalypse - Earthblood doet te weinig met de lore

Het World of Darkness-universum biedt de achtergrond aan een hele reeks klassieke pen-and-paper RPG’s. Het beroemdste World of Darkness-rollenspel is zonder twijfel Vampire: The Masquerade, dat met Bloodlines al in de nillies tot een game werd geadapteerd. Werewolf: The Apocalypse, een andere kernlijn uit die bekende tabletop RPG-reeks die qua populariteit misschien alleen Dungeon’s & Dragons moet laten voorgaan, wordt nu in een actie-RPG gegoten door het Franse Cyanide Studio. Wij konden de voorbije weken al onze scherpe klauwen in de game zetten. Helaas liet die op gameplayvlak ook dikwijls onze eigen woedemeter stijgen.

Het door Moeder Natuur voorgeschreven evenwicht op Gaia – een fictieve versie van onze aarde – wordt bedreigd door de Wyrm, een schadelijke entiteit die anderen aanzet tot verval en verwoesting. Pentex, een multinational in dienst van de Wyrm, beheerst zo de wereld via zijn verschillende dochterbedrijven. In het World of Darkness-universum zijn het de weerwolfstammen, de zogenaamde Garou, die de aarde proberen te beschermen in het conflict tegen de corrumperende krachten om de titulaire Apocalyps tot stand te brengen.

Te midden van dit conflict speel je als Cahal, een weerwolf die de macht over zijn verwoestende woede was kwijtgeraakt en daarom noodgedwongen zijn stam en dochter verlaten heeft. Nadat hij ontdekt dat zijn oude roedel in gevaar is, keert hij terug om zijn hulp te bieden in de strijd tegen het olie- en gasbedrijf Endron. Dat is de grootste en meest winstgevende dochteronderneming van Pentex en ze deinzen er niet voor terug om verschillende natuurgebieden te oogsten voor menselijke vooruitgang. Het is altijd al een soort fictie geweest die speelt op de rand van de realiteit, waar deze mythische wezens een probleem bestrijden dat sterk geïnspireerd is door de problemen uit de echte wereld.

Deze flinke brok lore van het originele pen-en-papierspel met zijn diepgaand universum en het persoonlijke verhaal van Cahal vormt alleszins een stevige basis om een interessante actie-RPG te brengen, maar de realiteit is dat Werewolf: The Apocalypse - Earthblood in de praktijk dichter aanleunt bij een ouderwetse stealthgame die elk mogelijke genre-innovatie van de voorbije gamejaren heeft genegeerd. Je betreedt vijandelijke basissen en fabrieken en het lijkt in de eerste plaats de bedoeling (of toch zo lang mogelijk) om je specifieke doel ongezien te bereiken. Je probeert voortdurend de simpele patronen van bewakers te doorgronden en hapt pas toe wanneer die ene bewaker in zijn eentje staat. 

Dat Cahal drie verschillende vormen kan aannemen, komt dan natuurlijk goed van pas. Als Homid, zijn menselijke gedaante zeg maar, kan je patrouillerende wachters geruisloos uitschakelen, computers hacken om deuren te openen of om beveiligingscamera’s uit te schakelen, maar ook sommige gebieden zonder problemen betreden. Hij beschikt tevens over een kruisboog om tegenstanders van op een veiligere afstand uit te schakelen of om de vele camera’s te saboteren. Switch naar zijn wolfvorm en je navigeert veel sneller en efficiënter door de omgeving. Als viervoeter worden de krappe ventilatieschachten plots toegankelijk en die blijken zeer handig om een stevig bewaakte kamer te omzeilen.

Wanneer je zelf meer van de directe actie bent of wanneer de geruisloze aanpak fout loopt, dan kan (of moet je, in het tweede geval) je omschakelen naar zijn woeste weerwolfvorm ‘Chronos’. Die vorm wordt nogmaals onderverdeeld in twee verschillende standen. De eerste doet beroep op snelheid en extra behendigheid, terwijl je in de andere tweepotige stand zelf harder uithaalt en dankzij je verhoogde bepantsering ook meer klappen kan incasseren, al moet je vanzelfsprekend wel wat inboeten in termen van beweeglijkheid.

Je bent een machtig wezen en het zorgt voor heel wat spektakel: je trekt vijanden aan flarden of smijt ze in het rond, je laat een spoor van vernieling achter en de omgeving kleurt rood van het bloed. Toch mocht elke ongelofelijk harde klap die je uitdeelt wat meer impact hebben. Ook de lichamen die je in het rond smijt, voelen te licht aan. Hoewel Cahal in zijn krachtigste vorm dus voor spektakel zorgt, voelt het vechten daardoor nooit helemaal lekker aan. Hoe meer je vecht, hoe meer je woede opbouwt. Van zodra je woedemeter vol is, kun je een razernij activeren om nog bruter van je af te slaan.

Die woedemeter kan zich ook vullen tijdens de vele dialogen met allerlei personages voor of tijdens je opdrachten. Want ja, door de focus op sluipen en actie zou je haast vergeten dat Werewolf: The Apocalypse – Earthblood ook deels een RPG pretendeert te zijn. Het spel volgt min of meer een lineair pad, al heb je voor elke missie wel wat beperkte vrijheid in een hub-omgeving om met NPC’s te praten en er zijn ook wat optionele opdrachten die je kunt volbrengen, maar meer ook niet. Je verdient tevens ‘Spirit Points’ die je in staat stellen om verschillende eigenschappen van Cahals verschillende gedaantes te verbeteren, en ook andere upgrades maken het een pak aangenamer.

Het grootste probleem dat wij met Werewolf: The Apocalypse – Earthblood hebben is dat de gameplay nooit het niveau van een B-game overstijgt. Daarenboven begint het merendeel van de levels er al snel gelijkaardig uit te zien en is er eigenlijk geen enkele missie die blijvend indruk weet te maken. Zeker wanneer je na uren spelen de zoveelste gelijkaardige doelstellingen in de zoveelste inspiratieloze omgeving vervult, zet de sleur zich genadeloos in. Zeker omdat ook het sluip- en actiewerk te rap eentonig wordt. De kans dat je lang voor je het einde bereikt al zin hebt om er de brui aan te geven, ligt dan ook genadeloos op de loer.

Wij speelden de game op onze Series X (smart delivery is blijkbaar geen optie) en de presentatie schreeuwt het uit dat Werewolf: The Apocalypse – Earthblood met beperkte middelen is gemaakt. De personagemodellen en animaties breken bijvoorbeeld geen potten, vooral bij de dialogen valt op hoe houterig het allemaal is, maar ook de omgevingen zelf zijn inspiratieloos, de tussenfilmpjes lijken nergens naar, en af en toe liepen wij ook tegen flinke bugs aan. Nu zijn de games van Cyanide doorgaans sowieso geen visuele hoogvliegers, maar dit lijkt toch vooral een stap terug op hun betere werk. Hier gaat dus wel ergens een toffe actie-RPG in schuil, maar er was nog heel wat afwerking nodig om deze aan de oppervlakte te brengen.