REVIEW | The Medium stelt teleur in meerdere werelden

"It all starts with a dead girl." Dat is de eerste zin die je hoort in The Medium, de nieuwe game van Bloober Team (ook al bekend van Layers of Fear, Observer en Blair Witch) en de eerste echte exclusive voor Xbox Series X|S (al komt de game natuurlijk ook op pc). Wat volgt is een verhaal dat je zal verrassen en de wenkbrauwen doen fronsen, maar dat ons op het einde toch ook een beetje onvoldaan achterliet.

Het medium uit de titel is Marianne, een jonge vrouw die de gave heeft om zich in de wereld van de doden te begeven, zodat ze verdwaalde zielen rust kan geven. Niet dat ze daar veel moeite voor moet doen, want eenvoudig hun naam zeggen en aangeven dat ze mogen gaan is al voldoende. Ze heeft meestal ook weinig keuze, want de episodes waarbij ze in de onderwereld terechtkomt gebeuren altijd bij verrassing.

Wanneer Marianne een mysterieus telefoontje krijgt, trekt ze naar het Niwa Resort, waar jaren geleden een groot drama is gebeurd. Je hoort het al: wij mogen gaan uitzoeken wat daar exact aan de hand is en waarom er zoveel doden zijn gevallen.

Het verhaal van The Medium begint intrigerend en we waren eigenlijk best benieuwd wat er allemaal aan de hand was, maar op een bepaald moment loopt er iets mis met het tempo van het verhaal. Bepaalde zaken worden wel heel snel uit de doeken gedaan, waardoor we eigenlijk niet de kans kregen om er verrast over te zijn. Sommige personages komen dan weer helemaal niet uit de verf of hebben zo'n minimale rol dat je je afvraagt waar het eigenlijk allemaal voor nodig was. Ook bij de allerlaatste omgeving waar we naartoe gingen hadden we niet het idee dat het een doel was waar we naartoe hadden gewerkt. Het was er plots en toen kregen we ineens de aftiteling. Game over, tijd om in ons bed te kruipen.

Het is ook geen toeval dat het verhaal snel afgehaspeld moet worden, want The Medium is kort. Als je er in slaagt meer dan 10 uur aan de game te besteden, dan ben je een slechte puzzelaar. De gemiddelde gamer vliegt op zeven à acht uurtjes door de game heen.

We moeten eerlijk zijn: The Medium is niet helemaal de game die we verwacht hadden. Bloober Team had ons ergens toch een game beloofd waar we constant in twee werelden zouden vertoeven en eigenlijk zelf van de ene naar de andere wereld konden springen. Niets is echter minder waar.

De game bepaalt volledig zelf wanneer je de sprong maakt naar de wereld van de doden, zelf heb je daar niks over te zeggen. Het is wel knap om te zien hoe op bepaalde momenten de wereld effectief gesplitst wordt en Marianne zich tegelijk in beide werelden begeeft. Door acties uit te voeren in die twee werelden, kan je dan verschillende puzzels oplossen.

Zo kan het dat een trap in de echte wereld kapot is, maar niet in de onderwereld. Je kan dan even uit je lichaam treden om naar een oplossing te zoeken, zodat je ook in de echte wereld weer verder kan. Je kan ook wat "spirit"-krachten gebruiken om vijanden – die vaak weinig voorstellen – te kijk te zetten. De eerste keren is dat vrij knap om te zien, maar na een tijdje hadden we het er wel mee gehad.

Bovendien is het soms ook bijzonder verwarrend. Je moet twee werelden tegelijk in de gaten houden (stel je voor dat je een splitscreen game speelt en je beide spelers moet volgen) en daarnaast heb je ook nog Insight, waarmee je verborgen zaken zichtbaar kan maken. Wij begonnen er na een tijdje fors scheel van te kijken. Gelukkig zijn de meeste puzzels poepsimpel, want anders hadden we het misschien wel eens kunnen opgeven.

Om de een of andere reden zitten er ook een aantal stealthstukken in de game en zoals dat wel vaker het geval is bij games die daar niet al te veel aandacht aan geven, lijken die nergens naar. De eerste keren hebben we geprobeerd ze deftig af te handelen, maar al snel hebben we het op een lopen gezet in de hoop net op tijd een kamer in te kunnen duiken voor we gepakt werden. Volgens ons niet bepaald de manier waarop het gespeeld moet worden en het neemt ook zowat elke vorm van angst weg. Een gemiste kans. Zeker aangezien de game gebruik maakt van een vaste camera, waardoor je nooit om je heen kan kijken. Dat is al lastig bij puzzels, maar helemaal irritant wanneer een monster in een kamer rondloopt en je wil weten waar hij uithangt.

Er zitten ook een paar frustrerende stukken in The Medium waar je het op een lopen moet zetten voor een vijand. Waarom zijn die frustrerend? Omdat het meer dan eens niet duidelijk was welke kant we op moesten lopen en het zo na een tijdje gewoon een gokspelletje wordt. Ook deze stukken voegen eigenlijk niets toe aan de ervaring en lijken er enkel ingestoken te zijn om de gameplay eens een draai te geven.

Visueel doet The Medium ook niet echt spectaculaire zaken. Niet dat de game er slecht uitziet, verre van, en de momenten waarop de wereld gesplitst wordt, is het knap om te zien hoe Bloober Team alles vormgegeven heeft, maar we misten toch ergens dat extraatje. Vooral omdat de onderwereld toch voornamelijk uit één fletse kleur bestaat.

De audio dan. Die is gelukkig wel geweldig. De muziek, de voice acting en de meeste andere geluiden zijn echt van een hoog niveau. Het is op dat vlak echt het onderdeel dat de sfeer in The Medium redt en naar een acceptabel niveau stuwt. Al hadden we het soms wel gehad van Marianne die echt elke gebeurtenis opnieuw aan ons moest uitleggen. We weten het wel hoor, we waren er bij.