REVIEW | Een korte wandeling in Call of the Sea

Ons moet je niet meer overtuigen over de waarde van Microsofts Game Pass, al merken we wel op dat kleinere releases die vanaf dag één op de service verschijnen, vaak onterecht onder de radar blijven. Als je debuutproject ook nog eens in dezelfde week uitkomt als Cyberpunk 2077, dan is de kans reëel dat je kleinschaligere indiegame schromelijk over het hoofd wordt gezien. Dat overkwam het in Madrid gevestigde Out of the Blue met Call of the Sea, die vorige maand uitkwam voor pc en de Xbox-consoles. Deze recensie is misschien wat aan de late kant, vooral omdat COVID-19 ondergetekende nogal stevig bij z’n lurven greep, maar Call of the Sea is een verrassend intrigerend en zeer genietbaar puzzelavontuur die eigenlijk alle aandacht verdient.

Call of the Sea is een first-person walking simulator/puzzelavontuur dat zich afspeelt op een mysterieus eiland ergens in de Stille Zuidzee in 1934. Je speelt als Norah Everhart, een vrouw die lijdt aan een obscure ziekte die zowel vreemde vlekken op haar huid als verontrustende visioenen veroorzaakt. Hoewel haar gezondheid er om die reden flink op achteruit gaat, heeft ze toch de oceaan overgestoken om haar vermiste echtgenoot Harry op te sporen.

Norahs man was maanden eerder al naar het eiland getrokken omdat hij geloofde dat de remedie voor haar geheimzinnige ziekte daar te vinden was. Zonder veel bloot te geven over het verhaal, kom je er al snel achter dat het paradijselijke eiland toch zo zijn sinistere geheimen heeft. Allerlei aantekeningen, foto’s, geluidstapes en brieven die over het hele eiland verspreid zijn in de achtergelaten kampen van Harry’s expeditieteam, helpen verklaren wat er precies allemaal misging.

Terwijl je met Norah het spoor van haar verdwenen man blijft volgen, bots je regelmatig op puzzels die je inzicht op de proef zullen stellen. Het avontuur bestaat uit zes hoofdstukken die elkaar lineair opvolgen waardoor je bewegingsvrijheid wel behoorlijk beperkt is, iets wat vooral frustreert wanneer zelfs het kleinste obstakel een vervelende hindernis vormt en je op het te volgen pad dwingt.

Elk hoofdstuk van Call of the Sea voelt namelijk als een gigantische escape room die bestaat uit een reeks kleinere deelpuzzels. Bij aanvang van het avontuur zijn de eerste raadsels nog makkelijk op te lossen, maar het spel verhoogt geleidelijk aan de complexiteit van de puzzels waardoor je elke keer genoeg uitgedaagd wordt. Je hebt in elk hoofdstuk bovendien maar een klein gebied om te verkennen en je kunt altijd maar een paar locaties ondersteboven draaien om de nodige aanwijzingen te vinden.

Norah schrijft alle belangrijke informatie en relevante clues automatisch in haar dagboek op en laat zelfs ruimte over om aan te geven dat je een aanwijzing gemist hebt. Dat is handig en beperkt heel wat frustratie, al zul je natuurlijk zelf nog moeten uitdokteren welke hint bij welke puzzel hoort. Soms kom je oude mechanismen tegen waarvan je op dat moment nog niet weet wat je er eigenlijk mee moet doen omdat aanwijzingen verderop liggen, dus je loopt wel behoorlijk veel op en neer. Of ja, je slentert veel op en neer, want Norah loopt – zelfs met de sprintknop ingedrukt – redelijk langzaam. Het loopt niet de spuigaten uit, dus het is slechts een klein puntje van kritiek.

De puzzels worden op een geloofwaardige manier in het verhaal geïntegreerd en draaien vooral rond de symboliek van de verloren beschaving die het eiland bewoond heeft. Ze vormen een logische blokkade in je zoektocht en zijn lastig genoeg om je aan je hersenpan te doen krabben, maar niet zo ingewikkeld dat je uit de flow van het spel wordt getrokken. Slechts één keer kwamen we wel brutaal tot stilstand omdat een bepaalde puzzel ons, na lang onze hersenen te pijnigen, toch wat vergezocht leek. Maar net als bij de beste spellen in het genre, schenkt het voldoening om de oplossing te vinden.

Call of the Sea weeft de raadselachtige omgevingpuzzels en de ontroerende plot prachtig ineen. Tijdens het ontrafelen van het mysterie wordt de toon na verloop van tijd wat verontrustender naarmate er meer H.P. Lovecraft-invloeden naar voren komen, maar de game blijft desondanks volledig vrij van actievolle confrontaties en zet het zoeken naar aanwijzingen en oplossen van puzzels altijd voorop.

Dat doe je zes hoofdstukken lang in zeer knap vormgegeven en voortdurend wisselende omgevingen. Van het tropische paradijs met zijn heldere kleuren aan het begin van de game, over de ietwat woestere omgeving rondom een gestrand schip, tot het verkennen van de uitgestrekte grotten: het levelontwerp en de art direction is altijd voortreffelijk en het is allerminst een straf om deze behapbare locaties volledig uit te kammen. Dat onze Series X-versie geen HDR-ondersteuning heeft, lijkt wat vreemd voor zo’n felgekleurde game, maar het resultaat mag er desondanks wezen.

Hoewel we de ontknoping (er zijn overigens twee eindes) makkelijk konden voorspellen, is het verhaal een mooie combinatie van romantiek en melancholie. Met uitzondering van de brieven die Harry voor haar heeft geschreven (ingesproken door Yuri Lowenthal), beleef je het verhaal quasi volledig vanuit Norahs standpunt. Gelukkig maar dat ze uitstekend vertolkt wordt door Cissy Jones, een ervaren stemactrice die tientallen games op haar cv heeft staan maar ons vooral is bijgebleven door haar rol als Delilah in Firewatch. Niet toevallig een game waar de makers van Call of the Sea zich duidelijk door lieten inspireren. Na een zestal uur, dat is inclusief dat ene hoofdstuk waar we echt te lang naar de oplossing moesten zoeken, hadden we de zes chapters uitgespeeld en bereikten we de aftiteling. Dat is enerzijds kort, maar anderzijds ook de perfecte lengte om nooit echt vervelend of saai te worden.