REVIEW | Op stap met een ettertje in Sakuna: of Rice and Ruin

Als je iemand bent die onredelijk veel tijd heeft besteed aan games als Harvest Moon of Stardew Valley, dan weet je dat de vreugde ervan niet alleen het boerenleven is. Games in die vorm slagen er goed in om elke actie een doel te geven, of het nu gaat over een ​​dagje vissen of om je gewassen te laten bloeien. Het is een moeilijke balans om het interessant te houden en het kan al snel saai worden ook. Een spel als Sakuna: Of Rice and Ruin is voor ons dan fascinerend. Het combineren van 2D-actiegames, 3D-landbouwgames, RPG's en Japanse mythe in één titel is een uniek vooruitzicht. De vraag is natuurlijk of al die genres samen wel werken.

In Sakuna: Of Rice and Ruin speel je met naamgenoot Sakuna. Ze is een verwende prinses van twee goden en wordt verbannen uit de hoofdstad nadat ze (samen met enkele mensen die het Lofty Realm zijn binnengetrokken) per ongeluk de offers voor de hoofdgod vernietigde. Ze wordt dan maar naar The Isle of Demons gestuurd om het hele eiland te reinigen. De enige manier om terug te keren naar haar luxueuze levensstijl, is door wat handenarbeid te verrichten en enkele demonen te verslaan. In het begin is Sakuna gewoon een rotverwend kind. Ze is eigenzinnig, lui en irritant. Dat is opzettelijk gedaan en een groot deel van het spel draait rond haar ontwikkeling als god. Toch is het voor ons vaak net iets te veel. Het personage komt vaak over als kinderachtig, wat voor de speler gewoon irritant is en je meer zin geeft om er gewoon mee op te houden.

De meeste mensen die je in het spel tegenkomt zijn, op enkele uitzonderingen na, ook niet bepaald aardig. Je brengt het grootste deel van je tijd door met de mensen die een rol speelden in je verbanning. Hoewel ze niet zo irritant zijn als Sakuna, zijn ze op zichzelf niet zo charmant. Gelukkig wordt veel zwaar werk gedaan door de esthetiek van de game. Het is voldoende gestyled om bij het spel te passen, maar niet zo erg dat het afleidt. Dit geldt ook voor het character design, dat gevarieerd en leuk is. Het is zeker een mooi spel, eentje waar het relax is om in te spelen. We weten niet alles van de Japanse mythologie, maar het luchtige ontwerp zorgt, ondanks de personages, voor een leuke wereld.

Sakuna: Of Rice and Ruin is een game die opgesplitst is in twee verschillende genres. Aan de ene kant heb je een hack-'n'-slash sidescroller, waar je je vaardigheden als de dochter van een krijger-god gebruikt om demonen op het eiland onder ogen te zien. Er zijn plaatsen op het eiland die gevuld zijn met demonen, en je ontgrendelt meer plaatsen door kleine taken uit te voeren, zoals het doden van een bepaald aantal monsters of het vinden van bepaalde bronnen.

De combat is ook best leuk. Je hebt je lichte aanvallen, zware aanvallen en speciale bewegingen, allemaal beter gemaakt door te levelen en betere wapens te vinden. Je ontgrendelt meer vaardigheden naarmate je langer speelt, en je krijgt veel tools om gevechten het hoofd te bieden. Een van de beste details is Sakuna's kledij, waarmee ze zich op oppervlakken kan vastgrijpen en vijanden kan vastpakken, waardoor de gevechten acrobatisch worden. Je uitrusting kan ook een level omhoog gaan met bepaalde taken. Doorheen de nacht krijg je ook nog eens te maken met sterkere vijanden, dus opletten is de boodschap.

In deze sidescroller-secties zijn plaatsen waar je grondstoffen verzamelt, zoals hennep of erts. Demonen die je bevecht kunnen ook voedsel laten vallen of verstoppen. Je basis kan met deze middelen worden uitgebreid om nieuwe kleding en wapens te maken. Niet alleen dat, maar het helpt je ook om aan het eind van de dag je dagelijkse diner te bereiden. Honger speelt een interessante rol in Sakuna. Als je eenmaal hebt gegeten, kun je je gezondheid herstellen buiten de strijd. Zodra je maag leeg is, verlies je dat vermogen totdat je gaat eten.

Dit wordt ook lastiger gemaakt door de manier waarop voedsel bederft, waardoor je moet kiezen wat je nu eet en wat je later eet. Het geeft een schema aan het avontuur: controleer je planten, verken plaatsen op het eiland, keer terug als je maag leeg is en doe een dutje. Letterlijk 'eat, sleep, fight, repeat'. De tijd gaat ook verrassend vlug vooruit, met slechts drie dagen per seizoen. Dat betekent dat er niet veel tijd is om rond te dwalen en je steeds bezig moet zijn met je taken. Door de tijd zo strak te houden wordt de ervaring ook flink gestroomlijnd.

De andere helft van de game draait volledig rond landbouw. Omdat Sakuna's moeder een oogstgodin was, komt veel van je kracht voort uit de opbrengst van rijst. Je mag je dan ook bezig houden met het verzorgen van een rijstveld. Dit omvat het maken van kunstmest, het verhogen en verlagen van het waterpeil, het verwijderen van stenen en onkruid en het beslissen hoe ze te planten. Hoewel je mensen delen van dit werk kan laten doen, maak je de beste rijst als je het allemaal zelf doet. Dit wordt meestal gedaan door repetitieve mechanics. Landbouw is van nature repetitief. Het is ook thematisch passend dat de eigenlijke landbouw een beetje saai is.

Tillen, planten, dorsen, het zijn allemaal repetitieve mechanics. Die vaardigheden kan je ook nog eens verbeteren, waardoor je onder andere betere rijst kan maken. Die repetitiviteit klinkt als een groot probleem, maar het werkt wonderwel. Herhaling is niet altijd een slechte zaak, en Sakuna laat dat zien. Het helpt je een beetje in Sakuna's mentaliteit te komen, waar er iets lonend is aan een goede oogst, ook al is het na zware arbeid. Het is bijna meditatief en het is gemakkelijk om 'in the zone' te komen. Er is een verslavende kwaliteit aan de cyclus van het spel, waarbij je je rijst controleert en vervolgens het eiland verkent. Omdat ze allebei verschillend genoeg aanvoelen terwijl ze verbonden zijn. Het is zo duidelijk een game voor mensen die houden van die "one more day"-gameplay, dat je in Harvest Moon of Stardew Valley ziet.