REVIEW | Call of Duty: Black Ops Cold War is gewoon entertainend

Na een lastige samenwerking tussen Sledgehammer en Raven Software, werd Treyarch ingezet om samen met Raven Software aan Call of Duty: Black Ops Cold War verder te werken. Raven Software nam de leiding van de campaign op zich, terwijl Treyarch het multiplayerluik toegewezen kreeg. Wij waren alvast benieuwd of deze ommezwaai in leiding voor een goed eindresultaat heeft gezorgd en zo een leuk vervolg biedt op de eerste Black Ops game. Nog belangrijker is dat de game daarnaast hopelijk ook een beloftevolle multiplayer weet neer te zetten.

Campaign

De campaign vangt aan na de eerste Call of Duty: Black Ops. Alex Mason, Frank Woods en Jason Hudson maken weer hun opwachting in deze gloednieuwe campaign die zich in de jaren 80 afspeelt. Terwijl je in de eerste Black Ops nog in de huid kroop van Mason, speel je deze keer de rol van een personage met de roepnaam Bell. Je mag Bell een voornaam, achternaam, een historiek en psychologisch profiel geven. De keuzes van dat profiel hebben bepaalde voordelen. Je kiest dus best wat past bij je speelstijl. Wij gingen voor Dependable (30% minder damage wanneer je stilstaat) en Tormented (de capaciteit van het lethal en tactical equipment verhoogd met 2).

Bij het geslacht kan je kiezen tussen man, vrouw of non-binary, waarna je in de game dan ook bijhorend zal worden aangesproken. Je hoort Bell nooit praten, wel krijg je regelmatig in cut scenes conversatiekeuzes. Occassioneel kruip je even in de huid van een ander personage, wanneer het verhaal het nodig acht. Je komt terecht in een door de CIA-geleid team, samen met Mason, Woods en Hudson. Met hen aan je zijde ga je op jacht naar de immer gevreesde “Perseus”, een Sovjetagent die al meermaals achter grote rampen zat maar men tot nu toe nooit kon pakken.

De campaign duurt naar gewoonte weer een zestal uur, met een mooie plottwist naar het einde toe. Er zijn hoofdmissies te klaren, maar ook twee zijmissies, die we ook speelden. Tijdens het spelen van missies kan je tal van bewijsstukken verzamelen die je dan kan gebruiken voor het oplossen van raadsels. Zo moesten we uit een groep verdachten drie mensen aanduiden die we betichtten, door te kijken naar een lijst van locaties en tijdstippen. Blijkt dat we hier wel een fout hadden gemaakt. De conclusie van de campaign overloopt nog eens de verhalen van alle missies en zo kwamen we te weten dat één van de drie toch nog spoorloos is.

De inhoud van de campaign wist ons te bekoren omwille van de verscheidenheid aan gameplay en locaties. Er zit wat stealth in, je hebt een keer de keuze welke aanpak je verkiest of hoe je reageert, je vliegt eens met een helikopter en soms is het gewoon de klassieke shoot-and-run waarbij je de ene ruimte na de andere klaart. Moeilijk wordt het nooit, een geoefend gamer gaat beter voor een hogere moeilijkheidsgraad.

Visueel zijn het vooral de cut scenes die er goed uit zien op de PS4 Pro. De personages worden geloofwaardig gebracht met een mysterieuze Russell Adler (Robert Redford lookalike) in je team en een herkenbare Ronald Reagan en Gorbatsjov die elk ook wat schermtijd innemen. De feeling van de game zit ook goed wat betreft jaren 80, met regelmatig wat echte nieuwsbeelden. Ook kwamen we in de campaign twee speelbare arcadekasten tegen.

In één cutscene was het schaduwwerk en de lichtinval erg aan het wisselen op een stilstaande Adler, met een stilstaande lamp, wat er wel wat gek uit zag. Eén keer bevroor de game, maar konden we de game herstarten met weinig verlies aan progressie. Het stemmenwerk is erg geloofwaardig, alsook de omgevingsgeluiden. Eén keer kwam er even Steppenwolf uit de speakers, maar daar bleef het spijtig genoeg bij.

Multiplayer

Naast de campaign zijn er ook nog Multiplayer, Warzone en Zombies. Qua multiplayer modes zijn er de algekende modes: Domination, Hardpoint, Team Deathmatch, Kill Confirmed, Free For All, Search And Destroy. Control is ook aanwezig en kennen we nog van Black Ops 4. Gloednieuw is VIP Escort. Een 6v6 match waarbij een random speler tot VIP wordt gekroond die dan via één van de twee extractiepunten moet opgehaald worden. Het is dan aan zijn teamleden om hem te beschermen, en het andere team moet de extractie trachten te verhinderen. Spelers kunnen revived worden, tenzij volledig gedood. Elk team heeft ook een gelimiteerd aantal levens. Best een leuke toevoeging aan de andere modes. We missen bijvoorbeeld wel Capture The Flag, maar wie weet komt die er ook ooit wel via een update.

Je kan een operator kiezen, wat eigenlijk gewoon een skin is voor je personage, eentje voor de NATO-factie, en eentje voor de Warsaw Pact-factie. Er staan weer een heleboel gun loadouts klaar om te tweaken naar de gewenste samenstelling. Per wapen kan je bij de Gunsmith nog enkele zaken toevoegen zoals een grip of scope. Je kan tactical en lethal equipment meezeulen, alsook een field upgrade zoals een proximity mine. Je kan ook drie perks uitkiezen die je speelstijl hopelijk ten goede komen, voor iedere speelstijl is er wel iets passends.

Ook kan je een wildcard kiezen. Zo geeft de Danger Close wildcard extra lethal en tactical equipment en start je met extra ammo, maar is er ook bijvoorbeeld de Perk Greed wildcard waarbij je een extra perk per category kan toevoegen: dan heb je zes perks in totaal dus. Deze laatste is wel pas beschikbaar vanaf rank 45. Scorestreaks blijven tellen, ook wanneer je sterft en kort een sneller spurtje maken zit er niet in. 

Er zijn een tiental maps beschikbaar. Onze favoriet tot hiertoe is Checkmate. Checkmate is een vliegtuighangar met langs weerzijden kantoren en opslagruimtes en opgestapelde units. In het midden is er een deel van een vliegtuig en dan rondom zijn nog wat stukken vliegtuig te vinden. Ook zijn er enkele houten kamers en torens rondom en eigenlijk best genoeg om te schuilen en niet meteen door een sniper gedood te worden. Je kan in het vliegtuig, op de vleugels, en ook onder de vleugels, met ook daar weer voldoende schuilplaatsen om de vijand slim af te zijn. Je kan het je ook al wel voorstellen dat het er in het vliegtuig veelal hard aan toegaat, daar wordt best wat afgeknald.

Andere mappen zijn bijvoorbeeld de Miami-map en Satellite. Miami brengt een flashy stadsgedeelte aan de kust waar er een bootje ligt op het strand, met aan de rand van het strand een zalige strandbar en in de stad zelf enkele hotels en andere betreedbare gebouwen. In Miami kom je wel al wat makkelijker in het oog van snipers, want het midden heeft slechts laag schuilmateriaal, zoals auto's of betonnen wegblokkades. Het ziet er verder wel erg leuk uit. Satellite is zowat het tegenovergestelde, daar bevinden we ons in een stuk woestijn met rode gebergten met restanten van een satelliet. Het oogt nogal science-fiction en lijkt ons ook weer eentje die snipers wel kan liggen. De meeste mappen weten wel voldoende verscheidenheid te brengen ten opzichte van elkaar. Stiekem hopen we nog op een Nuketown.

Naast de gewone multiplayer modes die we eerder noemen, zijn er ook nog enkele specialere modes. Fireteam: dirty bomb is een objectievenspel, waarbij je als team het meeste uranium moet verzamelen en dirty bombs moet uitschakelen. Ook de vijand uitschakelen telt mee voor de eindscore. De maps zijn groter en je speelt met 40 spelers in teams van vier. Dan is er nog Combined arms moshpit, waarbij je groter geschaalde games kan spelen zoals Domination en Assault, beide 12v12. Er is ook nog Play VS bots waarbij je tegen de AI kan oefenen.

Ook kan je een custom game kiezen en lokaal spelen. De multiplayer is overigens cross-platform by default, maar je kan dit uitschakelen. We probeerden ook de split-screen multiplayer uit, maar deze is gewoonweg onspeelbaar. Ondermaatste graphics, framedrops waar je naar kijkt en zodra je de touchpad induwt wordt het alleen maar erger, voor zover het nog niet erg genoeg was. Een grote domper voor wie Call of Duty: Black Ops Cold War in huis haalt om in split-screen te spelen.

Nu gaan we (niet zo erg naadloos) over naar Zombies. In Onslaught volg je samen met een andere speler een orb, die je aanvult met energie zodra je zombies doodt. Buiten de orb-omgeving pak je damage, dus je bent altijd beperkt tot een klein speelveld op één van de multiplayer mappen. De orb verhuist regelmatig van plaats op de map en hordes van zombies worden moeilijker en moeilijker te verslaan, met enkele Elites in het verschiet.

In Die Maschine, de meer verhalende Zombie-modus, ben je met z'n vieren om wave na wave van zombies te overleven, waarbij de map alsmaar verder kan geëxploreerd worden. Je kan je wapen upgraden of nieuwe kopen, je kan Perks uit een blikje drinken en je beschikt over een Field Upgrade waarmee je de zombies al makkelijker in grote getale kan raken. Wordt het je iets te heet onder de voeten, dan kan je om een extractie vragen om alsnog levend de missie te verlaten. Al kan dat enkel vanaf ronde 10, en dan na elke 5 volgende rondes. Naast Zombies bevat de game ook Dead Ops Arcade 3 een soort van top-down twin-stick shooter voor wie daar zin in heeft. Die Maschine lijkt ons het leukst van de drie Zombies-modi.

Warzone is nog steeds de free-to-play stand-alone gamemodus, dat nu ook via Call of Duty: Black Ops Cold War beschikbaar werd gemaakt. Uiteraard werden er ook wat zaken toegevoegd vanuit Cold War, waaronder bijvoorbeeld de wapens en de operators. Eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we Warzone niet uitprobeerden, aangezien dat ons buiten de scope van Black Ops Cold War zelf leek te zijn.