REVIEW | No More Heroes 1 & 2 blijven tijdloos goed

No More Heroes 1 & 2 was vorige week een verrassende drop op de Nintendo Switch. Het was echter logisch dat ze hun weg naar de console zouden vinden, aangezien Goichi Suda zich voorbereidt op de grote release van No More Heroes 3. Beide games zijn nu al wat ouder (ze werden oorspronkelijk uitgebracht op de Nintendo Wii), dus het is heel goed mogelijk dat nieuwere spelers ze hebben gemist, en wat is een betere manier om te benadrukken wat je kunt verwachten iets zo excentriek en creatief als No More Heroes 3 dan ze opnieuw uit te brengen voor de nieuwe spelers en fans onder ons?

Ze houden ook redelijk goed stand in de tand des tijds. No More Heroes en het vervolg kunnen het best worden omschreven als het bieden van een grof soort humor, een punkachtige houding en een gelikte vechtgame met enorm memorabele baasgevechten. Al deze drie kwaliteiten blijken tijdloos te zijn, aangezien deze games nu net zo vermakelijk en plezierig zijn als op hun oorspronkelijke release, en hoewel je zou kunnen zeggen dat de actie-gameplay in het brede genre in de jaren daarna is verbeterd, blijven beide games toch een ontzettend vermakelijke ervaring.

Beginnend met de meest oppervlakkige elementen: No More Heroes en het vervolg gebruiken een cel-shaded art-stijl, wat perfect leefbaar is in het huidige full-HD of 4K tijdperk. De omgevingen blijven vrij duidelijk overkomen, maar de vloeiende animatie van de personages (Travis en de bazen in het bijzonder) en de eenvoudige, gewaagde lijnen geven de games een helderheid die esthetisch en modern blijft. In feite zijn deze twee games enkele van de beste voorbeelden van waarom een ​​sterke en uitgesproken geabstraheerde esthetiek gezien moet worden als de voorkeur boven een realistischer palet - een paar generaties later zal No More Heroes er nog steeds uitzien als een creatieve en artistieke visie, en de HD-kaskrakers in de open wereld die alle "AAA"-studio's uitdrijven, zullen er altijd hetzelfde blijven uitzien en evolueren.

Als je voorbij de esthetiek kijkt, is Quintin Tarantino de beste manier om te beschrijven wat No More Heroes en het vervolg zijn, maar dan interactief. Speel als Travis Touchdown en baan je een weg door hordes vijanden (met veel bloed en al) op weg naar een baasgevecht. Dan vermoord je die baas bloedig en ga je verder met de volgende baan. Suda heeft altijd genoten van de esthetiek van overdaad, en naast het bloed kan Travis belachelijke worstelbewegingen maken, en de actie is vaak moeilijk bij te houden omdat het gevuld is met allerlei kleine snelle gebeurtenissen, gokautomaten die spelers in specials lanceren om je kracht te bepalen, en vreemde kleine minigames die er lijken te zijn om het actieritme in een lus te gooien en spelers uit balans te brengen. Er zijn verschillen tussen de twee. De originele No More Heroes heeft bijvoorbeeld een willekeurige en ongelooflijk saaie open wereld die vrijwel zeker aanwezig is als grap op open werelden, maar Suda leek te beseffen dat saaie mensen als grap nog steeds saai zijn, dus verwijderde hij dat voor het vervolg. Ondanks die verschillen is de kwaliteit van de actie over beide echter gelijk, en wanneer No More Heroes van start gaat, trekt het je door zijn handschoenen alsof het een wilde achtbaan is. 

De bazen zijn echter verreweg het beste deel van deze spellen. Goichi Suda is altijd een fan geweest van levendige, meerfasige eindbaasgevechten, en No More Heroes en het vervolg hebben hier echt de standaard voor bepaald. Elke baas test alles wat je weet over het spel, van specifieke combinaties en timing tot je vermogen om je direct aan te passen en vijandelijke patronen te leren. Ze kunnen meedogenloos zijn, en Goichi Suda heeft er altijd van genoten om spelers een Game Over te geven als ze de "truc" niet kunnen bedenken bij een baas, maar de variaties en ritmes van deze gevechten zijn opvallend, zelfs vandaag de dag. No More Heroes landde voor het eerst in 2007 - drie jaar voordat FromSoftware zijn eerste Souls-game (Demon's Souls) lanceerde, en hoewel de Soulslikes sindsdien de standaard hebben gezet voor baasgevechten in videogames, was No More Heroes best wel vergelijkbaar met het op de proef stellen van de skills van de spelers.

De houding van de game past perfect bij de gameplay. No More Heroes houdt van grove humor, toiletten zijn savepunten en de games hebben een grindhouse-houding ten opzichte van seks (het is behoorlijk uitbuitend). Travis hanteert een lichtzwaard-achtig wapen op batterijen, en als je met motion controls speelt, laad je de batterij op door te schudden op een manier die Travis vrij duidelijk maakt op het scherm (op en neer zoals mannen doen met een andere joystick) . Suda houdt er ook van om zijn games te doorspitten met populaire cultuurreferenties en hommages aan zijn twee grote liefdes - retro-games en worstelen - en het is allemaal zo manisch dat het uiteindelijk werkt, ondanks dat het soms een puinhoop is van posities. Het zou veel moeten zeggen dat Suda's latere werken - Lollipop Chainsaw en Killer is Dead - relatief verfijnd en "stabiel" overkomen. 

De twee eerste No More Heroes games zijn rechtstreekse ports die op de Switch zijn gegooid om nieuwere spelers kennis te laten maken met de No More Heroes-serie, maar ze zijn het waard om opnieuw te bezoeken omdat het echt indrukwekkend is hoe weinig ze lijken te verouderen. Hebben we nu snellere en complexere vechters dankzij games als Devil May Cry V? Zeker. No More Heroes is echter zijn eigen beest, omdat het zijn punkachtige houding en humor combineert met een surrealistische inslag en enkele van de meest memorabele eindbaasgevechten die je ooit in videogames zult spelen. Om deze redenen zijn Suda's klassiekers nu nog net zo vermakelijk en onbezonnen als altijd, en het is geweldig dat ze beschikbaar blijven voor spelers op de huidige consoles.