REVIEW | Yakuza: Like a Dragon is met tijden compleet gestoord

Vijftien jaar na de allereerste Yakuza-game gooit ontwikkelaar Ryu Ga Gotoku Studio het over een volledig andere boeg. Waar je jarenlang met een beat ‘m up-achtig vechtsysteem jezelf door de straten van Tokyo vocht, is er in Yakuza: Like a Dragon gekozen voor een turn-based RPG vechtsysteem. Een hele verandering, die verfrissend is, maar ook minpunten heeft.

Niet alleen het vechtsysteem is op de schop gegaan, ook krijg je in Yakuza: Like a Dragon te maken met een nieuw hoofdpersonage. Oud-protagonist Kazuma Kiryu is naar jarenlang trouwe dienst door de ontwikkelaars met pensioen gestuurd en vervangen door Ichiban Kasuga. Een yakuza die net als Kazuma een flinke klap kan uitdelen, een groot rechtvaardigheidsgevoel heeft, maar wel een stuk minder serieus is dan zijn voorganger.

Spelers die bekend zijn met de Yakuza-serie weten al een beetje wat ze kunnen verwachten: over the top-gevechten, een lading aan leuke en bizarre sidequests en natuurlijk een verhaal dat vol verraad, geheimen en plotwendingen zit. Ichiban is onderdeel van een kleine yakuzafamilie binnen de voor oud Yakuza-spelers welbekende Tojo-clan. De rust wordt flink verstoord wanneer er een moord wordt gepleegd en Ichiban de schuld op zich neemt om zijn familie te beschermen. De beste man verdwijnt 18 jaar achter de tralies en verwacht een heldenwelkomst op het moment hij voet buiten de gevangenis zet. Niets is echter minder waar; Ichiban is niet langer welkom, wordt neergeschoten en voor dood achtergelaten in Ijincho.

In deze nieuwe stad staat Ichiban er gelukkig niet alleen voor. Tijdens je reis word je bijgestaan door Koichi Adachi, Yu Nanba en Saeko Mukouda: een oude detective, een dakloze verpleger en een hostess. Dit bonte gezelschap maakt je tijd in Yokohama een stuk aangenamer. Je ziet langzamerhand vier vreemden veranderen in vier vrienden. Vooral de Drink Link-gesprekken, die je vrijspeelt nadat je een bepaalde band met de personages hebt opgebouwd, geven een mooie inkijk in de levens van je nieuwe maten.

Je nieuwe vrienden zijn er niet alleen voor de gezellige gesprekken, ze helpen je ook uit de brand in de vele gevechten. Zoals we gewend zijn van Yakuza-games zijn de straten weer overspoeld met mensen die op zoek zijn naar een knokpartij. Waar dit in vorige games ging via een beat ‘m up-achtig systeem, heeft Like a Dragon een turn-based vechtsysteem. Het is een gewaagde keuze voor een franchise die al zo lang op een bepaald vechtsysteem leunt, maar het lijkt voor het grootste gedeelte goed uit te pakken.

Eén voor één mogen jouw party en de tegenstanders klappen aan elkaar uitdelen. Hierbij heb je de beschikking over standaard aanvallen, maar kun je ook je MP gebruiken om speciale aanvallen en spreuken uit te voeren die verdediging of de nauwkeurigheid van vijanden kunnen verminderen. Yakuza zou Yakuza niet zijn als dit alles niet gebeurt op een totaal belachelijke manier. Aanvallen waarin je mensen in hun gezicht slaat met geld, je iemand onderspuit met een fles champagne en voor z’n kop trapt met een breakdance-move zijn eerder regel dan uitzondering. Het is een groot gedeelte van wat het vechtsysteem vermakelijk houdt.

Deze aanvallen kun je aanpassen door een nieuwe job voor Ichiban of zijn party te selecteren. Elk personage heeft de beschikking tot meerdere jobs zoals chef, bodyguard of gitarist, en het is van belang om een goede balans binnen jouw party te vinden – elke job heeft immers zijn eigen aanvallen en spreuken. Je wilt niet alleen maar jobs hebben die gefocust zijn op het uitdelen van klappen; je zult af en toe ook de aanval van je teamgenoten willen verhogen of jouw party weer tot leven wekken.

Het lijkt alsof het job-systeem voor veel variatie zorgt, maar uiteindelijk stijgen job ranks zo traag, dat het constant switchen tussen jobs geen goed idee is. Daar komt nog eens bij dat het bij het kiezen van een job niet altijd duidelijk is hoe goed bepaalde aanvallen zijn en het is frustrerend veel tijd te stoppen in het levelen van een job om er vervolgens achter te komen dat het toch niet is wat je zocht. Wanneer je jouw perfecte samenstelling hebt gevonden is de kans klein dat je nog veel zult switchen.

Om de gevechten wat minder statisch te maken lopen vijanden en jouw party tijdens de gevechten constant rond. Je bestuurt ze echter niet zelf. Dit betekent dat het regelmatig voorkomt dat je probeert drie vijanden die dicht bij elkaar staan aan te vallen, maar tegen de tijd dat je personage erheen is gelopen om de aanval te doen de drie vijanden al weer ver uit elkaar staan.

Daarnaast begint het vechtsysteem richting het einde wat te wringen. De moeilijkheidsgraad schiet aan het einde van de game flink omhoog met een aantal eindbazen die je met één klap knock out slaan wanneer je niet sterk genoeg bent. Je zult om een kans te maken tegen een aantal van deze bazen toch flink moeten grinden om jouw level op het gewenste niveau te krijgen. Er is gelukkig een gebied waar je ervaring kunt farmen, maar dit ondergrondse tunnelnetwerk is zo grijs en saai dat we niet kunnen spreken van een fijne ervaring.

Gelukkig is de rest van Ijincho een stuk kleurrijker. Het fictionele district uit Yokohama is een stuk groter en diverser dan het bekende Kamurocho uit de vorige games en zit ook een stuk voller met dingen om te doen. Er is een Chinatown-gedeelte, je kunt de baai bezoeken of rondlopen in het red light district. Daarnaast is de game bezaaid met de meest bizarre side-quests en minigames. Zo kregen we te maken met een masochistische man die depressief was omdat hij geen pijn meer kon voelen, hebben we gevochten met volwassen mannen in luiers en hebben we gevochten met een gigantische robotstofzuiger. De zijmissies eindigen bijna altijd in een gevecht, maar het zijn de verhalen er omheen die het zo leuk houden.

Ook de minigames zijn weer top. Een groot gedeelte zoals golf of honkbal zullen veteranen al kennen, maar daarnaast is er ook een heuse Mario Kart-achtige minigame (maar dan met mitrailleurs en bazooka’s) en kun je jouw eigen bedrijf uitbreiden tot het grootste bedrijf van Yokohama. Dat laatste is overigens zeer aan te raden, want je kunt er een flinke duit mee verdienen. Altijd handig.