REVIEW | The Dark Pictures Anthology: Little Hope stuurt je op heksenjacht

Ontwikkelaar Supermassive Games is momenteel bezig met een huzarenstuk genaamd The Dark Pictures Anthology. Deze franchise zal acht horrorgames bevatten waarvan er elk jaar eentje wordt gereleased. Het bedrijf heeft inmiddels al ervaring met onder andere Until Dawn en Man of Medan. Little Hope is het tweede deel uit de reeks, dat je de stuipen op het lijf probeert te jagen door de geschiedenis van de heksenverbrandingen op te zoeken. 

Elke game uit de franchise lijkt een ander horrorgenre aan te snijden. Ditmaal is het dus aan occulte situaties en hekserij. Little Hope haalt de mosterd bij bekende films als It Follows, The Blair Witch Project en The Witch. The Curator is weer de verteller van dienst, die in korte cutscenes wat meer vrijgeeft over het verhaal en vergelijkingen trekt naar bekende boeken en auteurs. Alles draait ook in deze game rond het maken van keuzes en door personages en de filosofie beter te begrijpen, kun je sneller de juiste beslissingen maken. Goed luisteren naar de verteller is dus van belang.

Little Hope vertelt het verhaal van een groep studenten die samen met hun docent een leeruitstap maken. Hun bus crasht vlakbij het dorpje Little Hope, dat omringt is door een dichte mistbank. Ze gaan hulp zoeken in het dorp, dat vrijwel verlaten blijkt te zijn. Ondertussen worden ze achtervolgt door flashbacks uit het verleden. In deze flashbacks zien ze hun exacte lookalikes, die verwikkeld zijn in de heksenverbrandingen uit de 17de eeuw. De groep gaat op onderzoek en probeert de mysteries uit het verleden op te lossen. Dit alles terwijl ze achtervolgt worden door een gruwelijk kwaad. Aan jou om ervoor te zorgen dat de hele groep levend uit het dorp kan ontsnappen.

Eén van de grootste frustraties bij fans van de voorgaande games, zijn de Quick Time Events oftewel QTE’s. Hierbij moet je tijdens cutscenes erg plots op een knop drukken om de juiste actie uit te voeren. Het probleem bij voorgaande spellen is dat één foute klik het einde van een personage kon betekenen. Supermassive Games heeft hier aan gesleuteld en je krijgt nu steeds een waarschuwing wanneer er een QTE zit aan te komen. Je weet hierdoor ook meteen of je zult moeten mikken, op een knop moet drukken of op een knop moet rammen. Eén fout betekent ook niet meer het einde van een personage. Je krijgt dus steeds een herkansing, al zal deze tweede kans lastiger zijn dan de eerste QTE. Het verlies van een personage voelt hierdoor eerlijker aan.

Dit spel heeft een grote herspeelbaarheid doordat vele van je keuzes gevolgen hebben voor het verdere verloop en het einde. Na ongeveer vijf uur heb je het spel een eerste keer uitgespeeld en na een korte pauze zul je alweer zin hebben om het een tweede keer te proberen. Kun je alle verzamelbare objecten vinden en de juiste keuzes maken ditmaal? De gameplay is daarbij minder langdradig dan in Man of Medan doordat je een knop hebt om sneller te wandelen.

De momenten waarin je op onderzoek gaat en in de actie wordt gesleurd, volgen elkaar in een steeds sneller tempo op naarmate het einde nadert. Het is alleen jammer dat Little Hope vooral in de eerste uren overmatig gebruik maakt van jumpscares bestaande uit flitsende beelden en harde geluiden met eigenlijk weinig betekenis. Een jumpscare brengt je even aan het schrikken maar het beangstigende moment is weg op enkele seconden tijd. Dit buitensporige gebruik komt de algemene sfeer niet ten goede. Sfeer is iets dat erg moeilijk te creëren is en mogelijk heeft men hierop moeten inboeten vanwege de ontwikkeltijd van één jaar, wat erg kort.

Er zijn ook verschillende technische mankementen aanwezig. Tijdens onze speelsessies is het spel maar liefst twee keer bevroren, waarna we de game moesten herstarten. Het spelt slaat je vooruitgang voortdurend op, maar toch halen deze fouten je helemaal uit de setting. Daarnaast zie je ook verschillende voorwerpen en personages in het beeld poppen wanneer je dichterbij komt. De afwerking van Little Hope lijkt daarmee erg slordig te zijn.