REVIEW | Watch Dogs: Legion legt Londen aan je voeten

Amanda Noble, een babysitter die voor het leven verbannen is uit de London Zoo maar wel een vergunning op zak heeft voor een MP5-machinepistool, is het eerste personage dat we rekruteren voor ons DedSec-team. Al had het net zo goed een netwerkarchitect met indrukwekkende hacking skills kunnen zijn. Zoals inmiddels welbekend kiest Watch Dogs: Legion er namelijk niet voor om één duidelijke protagonist naar voren te schuiven, zoals Aiden Pearce in de originele game of Marcus Hollaway in het veel luchtigere vervolg, maar vult het zijn open spelwereld met duizenden potentiële personages die de hoofdrol naar zich toe kunnen trekken. Na de veelbelovende hands-on eerder deze maand, gingen we opnieuw op dystopische citytrip naar de Britse hoofdstad om te kijken of Ubisoft die grote ambities kan waarmaken.

Het zonovergoten San Francisco uit Watch Dogs 2 wordt in dit derde deel verruild voor het miezerige Londen van de zeer nabije toekomst. In de openingsmissie proberen we met DedSec-agent Dalton Wolfe nog een aanslag op het parlement te verijdelen. Toch kunnen we niet voorkomen dat de terreurgroep Zero Day op meerdere plaatsen in Londen dodelijke aanslagen pleegt. Op de koop toe wordt het DedSec-hackerscollectief valselijk beschuldigd van deze terreurdaden en verdwijnen ze noodgedwongen naar de achtergrond.

In de nasleep van de verschrikkelijke aanslagen heeft de private militaire organisatie Albion de macht gegrepen en van de Britse hoofdstad een ware surveillancestaat gemaakt. Londen lijkt meer bewakingscamera’s dan inwoners te tellen en er hangen overal geavanceerde veiligheidsdrones in de lucht. Albion, onder leiding van Nigel Cass, heeft totalitaire trekjes en snijdt steeds harder in de rechten van de bevolking en ondertussen profiteert ook de georganiseerde misdaad via het darkweb genadeloos mee. Uiteindelijk wakkert het verzet weer aan en komt DedSec opnieuw boven water om  hun naam te zuiveren, het corrupte regime te ontmantelen en uit te zoeken wie er werkelijk achter de aanslagen zat.

Om een vuist te maken tegen deze malafide praktijken en Londen te bevrijden, moet je wel op zoek naar potentiële nieuwe aanwinsten om je beginnende organisatie uit te breiden. Gelukkig kan zoals gezegd bijna iedereen die je in de stad tegen het lijf loopt als speelbaar personage worden ingelijfd. Zo hadden wij naast de babysitter uit onze inleiding bijvoorbeeld ook een bejaarde econoom, een ambulancier, een straatkunstenaar, een spionne en zelfs een Albion-bewakingsagent, die in een vorige missie nog een tegenstander was, overtuigd om zich bij DedSec aan te sluiten.

Sommigen zullen de idealen van de groep genegen zijn, terwijl anderen, zoals de eerder genoemde bewakingsagent die eerst nog op de loonlijst van Albion stond, wat meer overredingskracht nodig hebben om hen te rekruteren. Je gebruikt dan de uitgebreide profiler om in de privégegevens van de persoon te gluren om uit te vissen hoe je iemand aan jouw kant krijgt. Je ontsluit specifieke en in hun achtergrondverhaal passende rekruteringsmissies om iemand definitief aan je zijde te krijgen.  Zo moesten we onder meer een ambulance vol medicijnen stelen uit handen van de gevaarlijke misdaadfamilie Clan Kelly en ergens inbreken om bezwarend materiaal van een server wissen.

In totaal kun je tegelijkertijd een twintigtal leden rekruteren, tussen wie je vrij kan wisselen. Iedereen heeft zo zijn eigen speciale vaardigheden (die zowel positief als negatief kunnen uitdraaien), uitrusting of zelfs voertuig. De graffiti-artiest in onze rangen kan bijvoorbeeld verfbommen smijten en beschikt over een paintballgeweer om zijn tegenstanders uit te schakelen, terwijl die hoogbejaarde econoom door zijn mindere mobiliteit en gokverslaving eigenlijk toch niet zo’n wenselijke kandidaat is voor je team. Bepaalde personages kunnen, zolang ze zich niet verdacht gedragen, dankzij hun specifieke outfit toegang krijgen tot locaties die normaal verboden terrein zijn. Zo rekruteerden we een bouwvakker die met zijn gele hesje en veiligheidshelm zonder problemen een bouwwerf kan betreden, maar ook die Albion-insider maakte ons leven soms een stuk makkelijker. Een klein vleugje Hitman in Watch Dogs? Yes, please.

Dat de game vaak de interessantste profielen aanduidt op de map en je zo toch richting bepaalde inwoners stuurt, doorprikt wel een klein beetje het idee van de spontane ontmoetingen, en op den duur merk je ook dat sommige Londenaars onderling bitter weinig verschillen. Toch is de extra vrijheid die je krijgt en het experimenteren met al die rekruteringsmogelijkheden om voor elke klus een passend personage te kiezen, veruit het leukste onderdeel van Watch Dogs: Legion. Het zorgt voor een extra laag creativiteit bovenop de voor Watch Dogs-veteranen toch zeer vertrouwde gameplay.

Net als in de voorganger sluipen we vooral zwaarbewaakte locaties binnen om informatie uit computers te peuteren, schuiven we vlot in en uit dekking om uit het zicht van de bewakingsagenten te blijven en hacken we met één druk op de knop camera’s, deuren en alle andere apparatuur om onze tocht ongezien verder te zetten. Of niet, want natuurlijk kunnen we ook kiezen voor de directe aanpak. Wanneer de (niet-dodelijke) wapens spreken, ontpopt Watch Dogs: Legion zich tot een pure covershooter. Bovendien laat het mêleesysteem nu ook blok-, ontwijk- en counterbewegingen toe, wat de man-op-mangevechten zeker ten goede komt.

Er zijn nieuwe technologische snufjes zoals een AR-cloaking device waarmee je kortstondig onzichtbaar bent en zorgeloos voorbij de security wandelt, maar ook een op afstand bestuurbare Spinrobot die sterk doet denken aan de Jumper-drone uit Watch Dogs 2. Het achtpotige robotje geraakt quasi ongemerkt binnen, baant zich een weg door verluchtingskokers en je breekt er vlot mee in beveiligingssystemen zonder zelf fysiek aanwezig te zijn. Techpunten liggen her en der verspreid in de game en kun je inzetten om digitale snufjes, nieuwe hacks, wapens en upgrades vrij te spelen, zodat je uiteindelijk elk personage naar eigen goeddunken kan uitrusten. Natuurlijk zijn er ook weer voldoende winkels om je personage in een stijlicoon te veranderen.

Ondanks het vernieuwende systeem met de inwisselbare helden gaat het repetitieve missiedesign na verloop van tijd wel wegen. Op enkele uitzonderingen na, vervallen de missies te vaak in hetzelfde stramien.  Vaker wel dan niet moet je een locatie binnendringen om er data uit één of andere server te plukken, dan wel er iets vernietigen. Een zoveelste keer je spiderbot door verluchtingskokers manoeuvreren blijft ook niet fris en ook de vele hackingpuzzels gaan na verloop van tijd op de heupen werken. Het omleiden van stroomnetwerken via nodes en schakelaars naar één of andere te hacken server zat al tot vervelens toe in de voorganger en voelt in Watch Dogs: Legion daardoor nog sneller aan als een sleur.

Nu we toch aan het zeuren zijn: we zijn nog steeds geen fan van de arcade-achtige manier waarop we de verschillende voertuigen – van compacte stadswagens tot jeeps, vrachtwagens en motoren – door de Londense straten moeten loodsen. Gelukkig kun je dankzij de Londense metro ook fast-travelen tussen de verschillende locaties en biedt Watch Dogs: Legion ook voldoende alternatieven, zoals een bokscompetitie, om je tijd te vullen als je de gewone missies even beu bent.

Dat digitale Londen van Watch Dogs: Legion mag dan wel in de greep zijn van een totalitair regime: het blijft de herkenbare plek met tal van bezienswaardigheden zoals de Tower Bridge, Buckingham Palace en de Houses of Parliament. Een uitgestrekte open wereld waar op elke straathoek wel iets te beleven valt en die op de huidige platformen visueel nog verrassend goed uit de verf komt. Londen is verdeeld in acht wijken, met enorm veel diversiteit tussen de verschillende stadsdelen. Voor deze review hebben we het derde deel in Ubisofts hackersaga gespeeld op de Xbox One-consoles en de laadtijden bij het inladen van de spelwereld, het wisselen tussen personages en het fast-travelen nam met name op de oudste hardware enorm veel tijd in beslag. Voorts zaten er nog wel vervelende slordigheden in, zoals pop-up van de ergste soort waardoor we pardoes op een auto knalden die plots in het straatbeeld verscheen of een patrouillerende bewaker die exact het omgekeerde deed en zomaar verdween. Deze oneffenheden, alsook de repetitiviteit van de missies, weerhouden het geheel van een beter cijfer.