REVIEW | Pikmin 3 Deluxe weet opnieuw te charmeren

Het is al een tijdje geen geheim meer dat de Wii U niet het verkoopsucces was waar Nintendo op hoopte. Om het grote publiek alsnog te laten genieten van het handjevol kwaliteitsvolle games dat het apparaat te bieden had, bestaat Nintendo’s strategie al een paar jaar uit het porten van oude Wii U-titels naar de Nintendo Switch, wat vaak gepaard gaat met kleine extra’s. Het heeft een tijdje geduurd, maar nu is ook het geprezen Pikmin 3 aan de beurt, onder de naam Pikmin 3 Deluxe. Eens kijken hoe ‘deluxe’ deze overzetting van Pikmin 3 in feite is.

Het verhaal is alleszins onveranderlijk gebleven. Je speelt als Alph, Brittany en Charlie, drie ruimtereizigers met een opvallend groot hoofd, die uit hongersnood hun thuisbasis hebben verlaten. Op hun wanhoopstocht naar voedsel strijken ze neer op planeet PNF-404. De landing verliep helaas niet zoals gepland, waarbij hun ruimteschip crasht en de drie helden elkaar kwijtspelen. Naast het nodige fruit dienen ze nu ook elkaar terug te vinden, en als het even kan een belangrijk onderdeel van hun ruimteschip om veilig naar huis te keren.

Werk aan de winkel dus, maar gelukkig staan de drie er niet alleen voor. Al snel maak je kennis met de eerste Pikmin: kleine, plantachtige en vooral schattige wezentjes die je trouw volgen. Ze komen voor in vijf verschillende kleurtjes en vormpjes, elk met hun eigen sterktes en zwaktes. Zo zijn rode Pikmin vuurbestendig, kunnen roze Pikmin vliegen en zijn stenen Pikmin voldoende gepantserd om glas te doorbreken. Elke soort woont in Onions, wat bloemachtige ruimteschepen zijn die zaadjes produceren wanneer ze worden gevoed. Deze zaadjes groeien uit tot volwaardige nieuwe Pikmin, waardoor ze letterlijk uit de grond te plukken zijn.

Die Pikmin komen dan ook goed van pas en vormen de essentie van het spel. Door als een van de drie astronauten Pikmin te gooien, voorzie je ze van taken en knappen ze werkjes voor je op. In een mum van tijd worden bruggen gebouwd, muren gesloopt en objecten verzameld. Daarnaast is er doorheen de flora op planeet PNF-404 heel wat vijandelijk gespuis te vinden waartegen de Pikmin hun mannetje moeten staan. De kunst bestaat erin om de geschikte Pikmin aan de juiste opdracht of vijand te linken, waarbij het switchen tussen de drie helden meer dan ooit de mogelijkheid geeft tot multitasken. Belangrijk hierbij is dat het spel gebruikmaakt van dagen in de vorm van een timer, waardoor je best zorgt dat alle Pikmin s’ avonds veilig in hun Onion vertoeven. Want nee, schattige Pikmin verliezen aan kwaadaardige wezens wil je echt niet.

Toegegeven, voor een onbekende van de Pikmin-serie klinkt dit waarschijnlijk als een compleet van de pot gerukt concept. De Pikmin-franchise is dan ook op zijn minst origineel te noemen, maar het is leuk, echt. De natuurlijke omgevingen in combinatie met de rustige muziek brengen een unieke vibe met zich mee, waarbij de tot in de puntjes uitgewerkte gameplay een genot is om te spelen. Hoewel screenshots anders doen vermoeden, ziet het spel er in beweging ook prima uit op zowel het kleine Switch-scherm als op televisie. Dit terwijl de graphics quasi identiek zijn gebleven ten opzichte van ruim zeven jaar geleden.

De besturing is in deze verbeterde versie wel lichtjes op de schop genomen, waardoor alles nét dat tikkeltje minder stroef verloopt. Ook voor de diehards is er goed nieuws, want twee hogere moeilijkheidsgraden brengen het niveau meer richting de vorige twee delen. Daarnaast heeft Nintendo optionele hints, achievements en wat extra informatie in de vorm van Piklopedia toegevoegd. Toch is de leukste vernieuwing dat het ganse verhaal met twee spelers in co-op te doorlopen is. Doormiddel van split-screen leent het spel zich hier perfect toe, waardoor het achteraf bekeken zelfs vreemd is dat dit niet in het origineel aanwezig was. Wel durft het samen spelen via tabletop mode soms voor enorme framedrops zorgen, al is het kleine scherm en het delen van Joy-Cons sowieso niet de ideale manier om met zen tweeën van Pikmin te genieten.

Of je nu alleen of met twee de main story van Pikmin speelt, genieten zal je. Het is dan ook oprecht jammer dat na een magere tien à vijftien uur de credits over het beeldscherm rollen. Dat smaakt naar meer, en gelukkig heeft Nintendo het spel voorzien van missies. Hierin ga je alleen of met een vriend aan de slag in kleinere maps, met als doel zo snel mogelijk al het fruit te verzamelen, de vijanden te verslaan of een eindbaas opnieuw een kopje kleiner te maken. Hierbij zijn de extra omgevingen, die eerder werden toegevoegd door middel van DLC, netjes aanwezig. Even leuk als het hoofdverhaal worden deze missies niet, maar het verlengt de uurtjes die je met de Pikmin spendeert aanzienlijk.

Ook bevat Pikmin 3 een soort party mode waarin je niet samenwerkt met je vriend of vriendin, maar het tegen elkaar opneemt. In Bingo Battle krijgt elke speler aan het begin van een potje een bingokaart met stukken fruit of vijanden op. De speler die op een van de tien maps zo snel mogelijk het juiste fruit of vijanden verzamelt, en zo vier vakjes op een rij afvinkt, kroont zich tot winnaar. Bingo Battle is competitief, chaotisch en staat garant voor een toffe avond waarbij de lachspieren worden getraind.

Tot slot, en volledig nieuw in de Switch-versie, is er een proloog en epiloog met oude helden Olimar en Louie uit Pikmin en Pikmin 2. Dit is de meest in het oog springende toevoeging met nieuwe content, die je gaandeweg de main story vrijspeelt. Helaas kan de kwaliteit van deze uitbreidingen niet tippen aan het hoofdverhaal van Pikmin 3. Olimar’s Assignment en Olimar’s Comeback bestaan samen uit veertien missies die zich afspelen op kleinere maps in het bijzijn van een timer, aaneengeknoopt door een geschreven verhaaltje dat weinig om het lijf heeft. Leuk dat Nintendo dit erbij heeft gestopt voor de mensen die het origineel al hadden gespeeld, al doet het voornamelijk watertanden naar een gloednieuwe Pikmin 4.