REVIEW | Praetorians HD Remaster is niet meer van deze tijd

De remakes van klassieke RTS-games komen ons de laatste tijd om de oren gevlogen. Warcraft, Starcraft, Command & Conquer, Age of Empires zijn titels waarbij het hart van menig grijsharige gamer van begint te kloppen. De absolute toptitels hebben we ondertussen gehad, nu lijken ook de mindere goden op te duiken. Eén zo’n titel is Praetorians van het Spaanse Pyro Studios, dat vooral furore maakte met de Commandos games. Omdat de nieuwste versies van Commandos 2 en Praetorians nu samen in een pakket worden aangeboden, besloten wij de games eens van naderbij te bekijken.

Praetorians was indertijd al geen enorm succes, hoewel het zeker niet slecht scoorde bij reviews. Het was wat complexer dan de gemiddelde RTS van die tijd. Zo kon niet elke soort eenheid zich een weg banen door elk terrein, en hadden troepen allerlei verschillende opstellingen die je op het juiste moment moest activeren. Er moesten ook geen resources verzameld of veel constructies gebouwd worden. In elke veroverde stad kon je een aantal eenheden bouwen, gebaseerd om de bevolking van die stad. Je rekruteerde ook geen losse soldaten, maar ineens groepen, die vervolgens gesplitst of samengevoegd konden worden. Dat de uitgevers toch besloten om de remake van dit vrij complex bestuurde spel ook naar consoles te brengen, is dan ook een vreemde keuze.

Dat het één van de eerste bekende RTS-games was waarbij je Romeinse legioenen onder je hoede kreeg (het legendarische Rome: Total War zag pas een jaar later het levenslicht), hielp ook het het spel een unieke look te geven. Praetorians was ook niet het makkelijkste spel. Door het beperkte aantal troepen dat je op de been kon brengen, het feit dat je basissen verspreid waren over de hele map, en natuurlijk de eerder vernoemde complexiteit, moest je als speler behoorlijk je hoofd erbij houden. De nooit aflatende vijandelijke stroom van kleine aanvallen, zorgde ervoor dat je de hele tijd achter de feiten leek aan te hollen.

Het goede nieuws voor de fans van vroeger, is dat er zowat niets veranderd is aan het spel. Het slechte nieuws, zowel voor fans als nieuwkomers, is dat er zowat niets veranderd is aan het spel. De meeste recente RTS-remakes hebben geen volledige opwaardering van hun graphics gekregen, maar ze vonden allemaal een goede middenweg tussen moderne technologie en de look-and-feel van het origineel. Je had het gevoel dat het spel er nèt zoals vroeger uitzag, maar als je dan de graphics langs elkaar bekeek, merkte je toch een duidelijk verschil. Praetorians is echter een spel dat gewoon speelbaar is gemaakt op hoge resoluties, maar er voor de rest quasi identiek uit ziet. Zeker bij de cutscenes merk je dat eenheden zeer simplistisch zijn opgebouwd. Bij diezelfde cutscenes valt ook op hoe belabberd de stemmen klinken, het lijkt alsof de teksten werden ingelezen op een toilet door afwisselend een ontwikkelaar met een burnout en een collega die zichzelf in een Shakespeare toneelstuk waant.

Heel wat andere problemen, die “indertijd” niet zo abnormaal waren, beginnen ook al snel te storen. Zo is het spel nog steeds een isometrisch 2D spel, wat dus wil zeggen dat je je camera niet kan roteren. Maar eenheden kunnen dus wel achter andere visuele elementen verscholen zitten. Aangezien de omgeving rijk ingericht is met bomen, torens en andere gebouwen, kwam het regelmatig voor dat we een groep soldaten niet zagen om te selecteren, hun bestaan vergaten en dan later maar in het wilde weg begonnen de slepen om ze terug mee te krijgen. Zeker als je snel moet reageren om een plotse aanval te weerstaan, werkt zoiets erg frustrerend. Moderne games lossen zoiets dan op door bijvoorbeeld het silhouet van je eenheden door het bovenliggende object te tonen. Het probleem is niet dat Praetorians dat laatste om technische redenen niet kan, maar dat het gewoon zeer vaak vergeet om dit effectief te doen.

Een andere bron van frustratie is de slechte pathfinding van je troepen. Meer dan eens nam een groep soldaten een wel heel toeristische route, meestal met desastreuze gevolgen. Ze lijken over het algemeen gewoon niet al te intelligent. Er mogen dan wel opties zijn qua agressiviteit, maar de echte keuze is tussen “loop als een gek naar iedere vijandelijke eenheid die je ziet en achtervolg die heel de kaart” en “we moesten hier blijven staan dus we blijven hier staan, ook al worden onze maten een halve meter verder onder de voet gelopen”.