REVIEW | Tamarin wil te veel en biedt te weinig

Een lief, klein, schattig aapje dat zijn familie probeert te redden in een prachtige wereld vol fauna en flora. Het zou het begin kunnen zijn van een nieuwe film, een goed boek of een geweldige game. Helaas is dat voor Tamarin niet het geval en moet de platformer plaats maken voor gruwelijke daden en geweld die allesbehalve kindvriendelijk horen te zijn.

Als je de eerste screenshots van deze game bekijkt en daaraan het woord platformer koppelt, denk je waarschijnlijk meteen aan Crash Bandicoot of Banjo-Kazooie: springen van het ene platform naar het andere met als doel collectibles te verzamelen en nieuwe gebieden vrij te spelen. Het klinkt als een game die zowel jong als oud kan bekoren, maar in Tamarin is niets minder waar en dat is al meteen vanaf het begin duidelijk.

Je speelt als een lief, klein, schattig aapje wiens thuis wordt vernietigd door een leger kwaadaardige mieren. Iedereen van jouw familie is ontvoerd en het is jouw doel je familieleden te bevrijden uit de klauwen van de kwaadaardige mieren. Deze zijn namelijk van mening dat de natuur plaats moet maken voor industrie en er meer ruimte nodig is voor het plaatsen van hun fabrieken.

Waar de game perfect zou kunnen uitpakken met een verhaal dat de kracht van de natuur primeert boven de industriële sector loopt het al snel volledig uit de hand. Tijdens de zoektocht naar je familieleden ontmoet je een egel die zich onder de grond weet te verschuilen voor het leger van mieren. Hij is het namelijk ook niet eens met hun werkwijze en besluit je een handje te helpen.

De egel overhandigt je dan maar meteen een Uzi. Inderdaad, een wapen waarmee je de vijandelijke mieren die ook wapens bezitten moet neerknallen. Het verandert de toon van de game onmiddellijk en het blijft niet bij dit ene wapen. Naarmate je progressie boekt en enkele van je familieleden hebt bevrijdt, krijg je een uitgebreider arsenaal ter beschikking. Zo heb je tegen het einde van de game zowel een Uzi alsook een machine gun, rocket launcher, granaten en shuriken ter beschikking.

Niet alleen het feit dat er ineens wapens aan te pas komen is een storend element, maar ook de manier waarop deze geïntegreerd werden verdient zeker geen lof. Om alles wat duidelijker te maken moeten we eerst vermelden dat schieten met wapens nauw samenhangt met het soort vijand dat je moet verslaan. Zo moet je mieren die gewoon op de grond staan neerschieten zoals in een gewone shooter, door te mikken met de ene knop en te schieten met een andere. Op deze manier is er wel auto-aim, maar geen lock-on.

Een ander soort mier bevindt zich iedere keer op een hoger gelegen platform waar je niet eigenhandig bij kan. Als je deze wil neerschieten krijg je echter wel een lock-on waardoor ze vanop een veilige afstand makkelijk neer te halen zijn. Als laatste zijn er ook enkele kleinere vliegende insecten die iedere keer in een groepje verschijnen. Bij deze vijanden verschijnt er een vierkant kader rond de zwerm en moet je aan de hand van een cursor in verschillende richtingen binnen het vierkant mikken om alle beestjes te verslaan.

Wat we hier beschreven doet natuurlijk denken aan een shooter, maar Tamarin prijst zichzelf aan als platformer. Deze twee verschillende genres zijn ook op te merken aan de twee verschillende soorten gebieden die de game bevat. Het schieten met wapens en het neerknallen van de mieren gebeurt enkel in de levels die je moet vrijspelen in een veel groter, open gebied waar wapens van geen belang zijn.

Dit gebied is een grotere open wereld waarin vooral het platformer genre aan bod komt. Bij het betreden verschijnt de vriendelijke egel en dien je je wapens te overhandigen om je te ontdoen van te zware voorwerpen om soepeler te springen en bewegen. Daardoor kan je sprongen maken of een backflip doen om hoger gelegen platformen makkelijker te bereiken. Het doel in deze open wereld is om genoeg vuurvliegjes te verzamelen om nieuwe levels vrij te spelen. 

De vuurvliegjes bevinden zich op afgezonderde stukken grond waar je stuk voor stuk naartoe moet springen met enkele zeer nauwkeurige sprongen. Het nadeel is echter wel dat er maar weinig ruimte is om een sprong te corrigeren wanneer je in de lucht hangt, waardoor de sprongen moeilijker zijn dan de bedoeling is voor een game met een rating van 10+.

Andere vuurvliegjes kan je vinden door een drukknop te activeren en binnen een bepaalde tijd het vuurvliegje dat verscheen te vangen. Een laatste manier om ze te veramelen, is door de levels waarin je moet schieten te verkennen en vogeltjes die onder schot gehouden worden te redden voor het te laat is. Als de mieren toch eerder hun schot kunnen lossen dan sterven de vogeltjes en moet je het gehele level opnieuw beginnen. Voor elke drie vogels is er een vogelhuis te vinden die als beloning een vuurvliegje geven. 

Naargelang je progressie bij het vinden van je ontvoerde familieleden ontgrendel je nieuwe voorwerpen in de open wereld, zoals een bloem die je onzichtbaar kan maken of een platform waarmee je een pak hoger de lucht in springt. Het leuke is ook dat alles via dit gebied verbonden is met elkaar, waardoor het wel een pak aangenamer wordt om voorwerpen te verzamelen die je eerder hebt gemist. Het nadeel is echter wel dat de wereld van zodanig lage kwaliteit is dat alles op elkaar begint te lijken en de correcte weg vinden een pak moeizamer verloopt.