REVIEW | Street Power Football schiet in eigen doel

Jaren geleden waren we grote fan van FIFA Street, een voetbalspel dat de sport naar de straat bracht en er een flink over-the-top sausje over goot. Dat leverde een leuk tussendoortje op, vol waanzinnige tricks en absurde doelpunten. De reeks kreeg ook nog een iets realistischere reboot en in FIFA zit nu ook wat straatvoetbal, maar het is toch niet meer wat het geweest is. Bij het zien van Street Power Football waren we dan ook hoopvol dat we opnieuw een game uit de oude doos zouden krijgen, maar we kwamen al snel bedrogen uit.

Street Power Football wil ons in de wereld van het freestyle voetbal brengen, met niet enkel potjes straatvoetbal, maar ook panna-wedstrijden, trickshots en freestyle. Om ons wegwijs te helpen heeft het Séan Garnier ingehuurd, een bekende Franse freestyle-voetballer, met onder andere een wereldtitel in het genre.

Een mooi uithangbord hebben is leuk en Garnier is zeker een bekende naam in het wereldje, maar de manier waarop hij in de game is verwerkt is gewoon bizar. Telkens er iets nieuws uitgelegd moet worden, verschijnt hij op het scherm. Niet in een virtuele versie, maar wel alsof hij net weggelopen is uit een FMV-game uit de jaren negentig. Alsof dat nog niet erg genoeg is, zijn de video’s duidelijk opgenomen voor de Franstalige versie, waardoor de Engelstalige versie (die toch de meest gespeelde zal zijn in onze contreien) een slecht gedubde film uit Frankrijk lijkt. Geen al te beste look en dan hebben we de game eigenlijk nog niet gespeeld.

Zoals eerder al gezegd, is Street Power Football verdeeld in vier modi. In de eerste speel je gewoon straatvoetbal, waarin je doel is om meer doelpunten te maken dan de tegenstander of je zo snel mogelijk pakweg vijf goals moet maken. Ondertussen kan je ook wat tricks uitvoeren om je tegenstanders dol te draaien en zijn er power-ups en speciale aanvallen om nog straffer uit de hoek te komen.

Dat is althans het idee. Je tegenstanders verschalken met een truc is vrijwel onmogelijk. Om te beginnen zitten er veel te weinig in de game, waardoor het al snel saai wordt, maar de reactietijd van je personages is zo hoog, dat je vaak al de bal kwijt bent vooraleer je een trick hebt uitgevoerd. Zelfs passen geven gaat daardoor totaal niet vlot.

De power-ups verschijnen random op het speelveld en geven je kort wat extra krachten. Wat die krachten zijn, daar hebben we het raden naar, want dat wordt eigenlijk nooit echt uitgelegd en dus moet je maar gokken wat je plots kan op basis van het kleurtje dat rond je voetballer zweeft.

Het gewone straatvoetbal is dus al niet veel waard. Over naar de panna-wedstrijdjes dan maar. Hier speel je 1vs1 en moet je zo snel mogelijk vijf punten halen. Dat doe je door een doelpunt te maken, goed voor één punt, of door je tegenstander door de benen te spelen, goed voor twee punten. Om de kans te krijgen iemand door de benen te spelen, moet er eerst een metertje vol lopen, waarna je met een druk op de knop een duel aangaat. Wat volgt is een serie QTE’s, die bepaalt of je al dan niet slaagt in je opzet. Bijzonder slaapverwekkend en het geeft je opnieuw amper de kans om zelf tricks uit te voeren.

Nul op twee ondertussen, tijd voor trickshots. Hierbij word je op een bepaalde plek geposteerd en moet je bepaalde targets proberen te raken. Je kan niet vrij bewegen in de arena en moet met een pijltje proberen in de juiste richting te mikken. Heb je alles geraakt, dan ga je naar de volgende opstelling en begin je opnieuw. Op basis van je schot – met of zonder curve, via een bepaalde bots of niet – krijg je een bepaald aantal punten.

Alleen is alles in deze mode zo statisch. Ja, je kan wat curve zetten op een bal en de kracht bepalen, maar uiteindelijk is het gewoon wat mikken met een pijltje en op een knop drukken. Ook hier verloopt alles zo traag en stroef dat er eigenlijk nul spanning aanwezig is.

Onze laatste hoop is dus gevestigd op Freestyle, waar je zoveel mogelijk coole tricks aan elkaar moet koppelen. Freestyle draait dan ook voornamelijk rond timing en het indrukken van de juiste knoppen op het juiste moment. De mode is ergens een goed tussendoortje, maar als apart onderdeel heeft het veel te weinig diepgang. Echt veel kunnen we er dan ook niet over zeggen.

Grafisch is Street Power Football ook niet echt een hoogvlieger. Er wordt gekozen voor een cartooneske stijl, maar de makers zijn er nog steeds in geslaagd een game af te leveren die precies voor een vorige generatie gemaakt is. Ook de animaties zijn om van te huilen, met bijvoorbeeld heel weinig verschillende tricks.

Het enige waar we nog min of meer positief over kunnen zijn, is de soundtrack, met daarin enkele moderne hits die perfect passen bij het sfeertje dat de game probeert uit te stralen. Alleen krijgt Street Power Football te maken met het mankement van zowat elke sportgame en dat is dat je na een tijdje alle nummers wel hebt gehoord.