REVIEW | Pathfinder: Kingmaker Definitive Edition rolt geen natural 20

In 2018 konden we voor de eerste keer aan de slag met Pathfinder: Kingmaker, de isometrische RPG van Russische ontwikkelaar Owlcat Games. Gebaseerd op die andere klassieke tabletop RPG, ook genaamd Pathfinder, nam Kingmaker ons mee naar de fictieve wereld van Restov. Nu, twee jaar later, kunnen ook consolespelers aan de slag met de virtuele dobbelstenen in de Definitive Edition, maar houdt de game wel stand op console, en zijn de vele mankementen van toen de wereld uitgeholpen?

Pathfinder: Kingmaker begint niet in een taverne, zoals het stereotype dat vaak wil, maar aan het hof van Jamandi Aldori, leidster van het koninkrijk Restov. Zij is op zoek naar een groep avonturiers die het in zich hebben om de Stolen Lands te bevrijden van een stelletje ongeregeld onder leiding van de Stag Lord en er een baronie te stichten. Dat is perfect op het lijf van onze avonturier geschreven en is dan ook een logische start voor een leven vol avontuur. Het verloop van dat avontuur bepaal je grotendeels zelf, en geeft het typische gevoel van vrijheid dat je vaak terugziet in de traditionele tabletop RPG's.

Natuurlijk begint alles met het maken van je eigen character. Visueel ziet alles er redelijk basic uit, maar de keuzes voor de achtergrond en class van je bloedeigen held zijn bijna onuitputtelijk. Rassen gaan van de basismensen en -elven naar de meer obscure Aasimar of Tieflings, elk met hun eigen kenmerken en speciale abilities. Ook de 16 beschikbare classes geven je meer dan genoeg keuze. Hak je graag vijanden aan stukken, dan is de fighter of barbarian misschien wel je ding. Voor mensen met een passie voor natuur is er de druid, voor mensen met een passie om andere mensen een mes in de rug te steken is er de rogue.

Voor mensen die een eerste keer in een RPG duiken met de lore van Pathfinder, kan het creëren van een eigen character een angstaanjagende uitdaging zijn. Daarom zijn er ook verschillende characters waarmee je onmiddellijk aan de slag kan gaan, zonder dat je je zorgen hoeft te maken over alle statistieken. Voor mensen die toch onmiddellijk een eigen character willen maken: bereid je voor op een zeer steile leercurve.

De game speelt zich niet af in een open wereld. Je beweegt je character en bijhorende party als schaakstukken op een grote kaart van de wereld, met kleinere instanties die geladen worden als je bijvoorbeeld bandieten tegenkomt, of naar een bepaalde plek reist die belangrijk is voor je missie. Ook hier hangt weer het sterke gevoel van een traditionele TTRPG, al is het wel zonde dat we zo telkens maar heel kleine, al dan niet zeer mooi vormgegeven stukken van Restov en de Stolen Lands te zien krijgen.

Onvermijdelijk kom je in een van deze instanties waarin je je party zelf bestuurd terecht. Verwacht je dan maar aan serieus wat roleplay of combat. De roleplay speelt zoals je zou verwachten: je maakt je eigen keuzes in gesprekken, die dan invloed hebben op de rest van de verhaallijn. Ook hier spelen de statistieken van je character een grote rol, bijvoorbeeld om mensen te overtuigen of te bedriegen en zelfs je morele kompas kan soms speciale dialoogopties tevoorschijn doen komen.

De gevechten zijn aan de andere kant niet meteen om over naar huis te schrijven. Combat is turn-based, net zoals pen-en-papier Pathfinder. Aan het begin van het gevecht wordt dus bepaald welk character wanneer zijn acties mag uitvoeren. Tot daar gaat alles goed. Vanaf dan wordt het gevecht een rommeltje. Van zodra er enkele deelnemers aan het gevecht zich op het scherm bevinden, wordt het heel moeilijk om de juiste vijand aan te vallen door het onhandige targeting-systeem en de camera, die we niet kunnen draaien voor een beter zicht van het slagveld, helpt al helemaal niet. Gooi daar nog eens een AI bovenop die vaak niet al te slim is of soms zelfs gewoon hun beurt niet neemt, waardoor je vastzit en de instantie terug moet starten, en je krijgt een serieuze domper op een anders zeer meeslepend verhaal. Andere goede en opwindende gevechten, zoals sommige bossfights, verliezen hierdoor ook veel van hun waarde.

Een ander onderdeel van Pathfinder: Kingmaker zit dan weer niet in je standaard TTRPG: het uitbouwen van je bloedeigen mini-koninkrijk. Hopelijk blijft dat ook zo, want het geeft niet echt een meerwaarde en beïnvloedt de verhaallijn bitter weinig. Je kan kiezen welke gebouwen je wil neerplanten en wie je zal helpen om over deze staat te regeren. Af en toe moet je besluiten nemen om ervoor te zorgen dat inwoners tevreden blijven, en je goede relaties behoudt met de rest van de wereld. Gelukkig kan je dit deel van de game op automatische piloot zetten, waardoor je je weinig zorgen hoeft te maken over het reilen en zeilen van je baronie.

Zoals al gezegd speelt de game zich vooral af in kleinere instanties, die er op hun beurt wel prachtig uitzien. Elk geven ze een eigen unieke sfeer en geven heel wat charme en karakter aan de anders vooral met het woord beschreven landschappen. Ook de muziek doet je direct wanen in vervlogen tijden, en sommige herinneren zelfs aan melodieën uit andere klassieke RPG's zoals de Dragon Age-serie. Hier en daar is er wat gestotter van de framerate en ook enkele bugs en glitches laten af en toe het hoofd zien, maar hopelijk werkt de ontwikkelaar die er met enkele patches weer uit.