REVIEW | A Total War Saga: Troy is sisyfusarbeid

De Total War serie is de laatste jaren heel wat groter geworden. Naast historische slagvelden kun je ook aan de slag met het Warhammer universum en er zijn ook spin-offs in de vorm van de Total War Saga games. Troy behoort tot dit zijspoor van de franchise en is daarmee een kleinere game die zich toespitst op een meer specifiek thema. Ditmaal draait alles rond de Ilias van Homeros en meer bepaald, de Trojaanse oorlog.

De Trojaanse oorlog was een enorm grootse campagne die tot de nok toe gevuld was met helden, sluwe plannen en bloedige slagvelden. De keuze is aan jou of je Troje beschermt of probeert plat te branden. Wanneer je een nieuwe game start, kun je kiezen tussen vier helden aan elke zijde. Aan de aanvallende zijde zullen namen als Achilles en Odysseus bekend in de oren klinken en aan verdedigende zijde heb je onder andere Hector en Paris.

Total War spellen zijn steeds opgedeeld in twee fases. De eerste fase bevindt zich op de map van Europa. Hier kun je steden uitbouwen, troepen naar andere locaties laten marcheren en diplomatieke beslissingen nemen. Dit zijn tactische keuzes op grote schaal die grote gevolgen kunnen hebben. Staat je leger in een foute positie op de map, dan kan het zo maar even zijn dat de vijand vanuit een andere windrichting een van je dorpen komt aanvallen. Als dit dorp ten onder gaat, kan dat invloed hebben op je inkomsten en voedselproductie. Het is slechts een klein voorbeeld van de diepgang die je op de map tegenkomt. Al is deze diepgang wel wat afgevlakt met recentere versies van Total War.

Als twee legers elkaar te lijf gaan, start de realtime combat. Er wordt ingezoomd op het slagveld en je kunt je eenheden strategisch positioneren in tal van formaties. Hierbij moet je handig gebruik maken van natuurlijke hulpstukken zoals bossen, rivieren en heuvels. Je dient ook rekening te houden met de verschillende troepen. Zo zijn ruiters zwak tegen speermannen en kunnen boogschutters aanstormende infanterie alvast een kopje kleiner maken.

Een groot verschil tussen A Total War Saga: Troy en zijn voorgangers is het verschil in het management van je goederen. In vorige spellen moest je goud uitgeven om troepen aan te schaffen en te onderhouden. Hier hangt de betaling af van het niveau van de troepen. Basistroepen kun je gewoon wat voedsel toestoppen om ze tevreden te houden. Meer krachtige soldaten verwachten bronzen munten en de elite verdient nog steeds goud. Hetzelfde is van toepassing met het plaatsen van nieuwe gebouwen. Je hebt nu niet alleen goud, maar ook hout en steen nodig om deze te verbeteren. Doordat er nu meerdere goederen zijn die je moet vergaren, is het van belang om na te denken over je volgende stappen. Dit vertraagt de gameplay tegenover voorgangers. Je kunt niet langer gewoon alles inzetten op goud en voedselproductie en in mum van tijd een gigantisch leger bouwen. Je moet alles op voorhand plannen en dat kunnen we alleen maar toejuichen.

De AI heeft wel moeite met deze nieuwe manier van werken. Zelfs na bijna honderd beurten zullen sommige vijandige legers nog maar uit eenvoudige boogschutters en getrainde boeren bestaan. Dit kan ook te maken hebben met het sneeuwbaleffect. Als je een slechte start kent en je voedselproductie niet op gang komt, dan zul je nooit kunnen uitbreiden naar bronzen en gouden goederen. Problemen met de AI en de balans zijn wederkerende fenomenen in Total War. Ontwikkelaar Creative Assembly mag hier duidelijk nog wat meer tijd aan besteden.

Godsdienst speelt een belangrijke rol in je steden. Door offers te maken aan de goden en frequent te bidden, kun je gunsten verkrijgen. De gunsten starten klein, met bijvoorbeeld 10% meer verdediging te geven aan je troepen of de bevolking van je steden iets vrolijker te maken. Na verloop van tijd worden de beloningen echter indrukwekkend en zul je mythische wezens kunnen aanwerven. Het is machtig om te zien hoe cyclopen, gorgons, minotaurussen, sirenen en tal van andere wezens zich een weg banen door het slagveld. Thematisch zit dit spel helemaal goed en je waant je echt midden in de epische verhalen van weleer. De mythische wezens zijn moeilijker om neer te halen en schrikken de vijand af, waardoor zijn troepen sneller zullen vluchten.

Ook de agenten zijn weer terug, speciale eenheden die je naar andere gebieden kunt sturen om bijvoorbeeld de waterput van een dorp te vergiftigen. Val je vervolgens dit dorp aan, dan zullen de helft van de soldaten al dood zijn voordat er ook maar één pijl de lucht ingaat. Diplomaten kunnen onrust en opstanden veroorzaken en priesters kunnen je legers van wat extra goddelijke bijstand voorzien. Agenten zijn enorm sterke stukken op het spelbord, misschien wel wat te sterk.

Helden zijn ook wat aangepast en zijn hier minder krachtig. Dat is een goede zaak, want in voorgaande spellen konden helden bijna helemaal alleen een strijd naar hun hand zetten. Hoewel ze hier nog steeds met gemak basiseenheden afmaken, hebben ze toch al wat meer moeite tegen generaals en elite troepen. Het is dus slimmer om helden in de achterhoede te houden en je soldaten morele steun te geven vanop afstand. Want is je held dood, dan stuikt je leger in elkaar en is de slag zo goed als verloren. Toch zorgen helden voor minder strategische en diepgaande gevechten. Een slagveld is normaal een soort dans waarbij je zaken moet aftasten en proberen om te zien hoe je de winst gaat halen, maar zodra er een held ten tonele verschijnt, valt veel van die tactiek in het water.