REVIEW | Fairy Tail blijft wat aan de oppervlakte

Fairy Tail, voor de manga- en animeliefhebbers doet deze naam ongetwijfeld een belletje rinkelen. De serie is al enkele jaren bekend in de westerse wereld en is zelfs doorgegroeid tot één van de beste en bekendste animeseries aller tijden. Toch hebben we in het westen lang moeten wachten vooraleer we eens aan de slag konden met een game van deze franchise. Nu is het eindelijk zo ver, en in tegenstelling tot wat je zou verwachten, heeft Koei Tecmo ons geen fighting game, maar een RPG voorgeschoteld.

De game neemt ons mee naar de wereld van Earthland, waar magie de norm is en guilds van tovenaars gekend zijn om iedereen te helpen, als je ze kan betalen. Fairy Tail is de guild van hoofdpersonages Natsu, Lucy, Gray en Erza. De game begint echter niet bij het prille begin van de anime, maar net bij het einde van de eerste grote saga, waar de personages net aartsvijand Zeref ontmoeten, een donkere en onsterfelijke tovenaar met zijn eigen draak, Acnologia. Gered door de geest van de guild-oprichter, Mavis Vermillion, blijven de hoofdrolspelers zeven jaar lang vastzitten in een tijdloze dimensie. Terug in de echte wereld moeten ze met lede ogen aanzien hoe de guild is weggezakt naar de laagste rang, terwijl hij onder hun leiding nog maar één stap verwijderd was van het S-niveau. Het is aan ons om Fairy Tail terug beroemd en sterker te maken, terwijl we ondertussen te maken krijgen met nieuwe vijanden en nieuwe draken. Door de manier waarop het verhaal van start gaat, is het niet meteen eenvoudig voor nieuwkomers om in te stappen. Zij zullen de eerste uren al eens de wenkbrauwen fronsen.

Fairy Tail is een zeer klassieke JRPG, waarin je Natsu bestuurt (maar met een knop kun je snel overschakelen naar elk ander lid van de guild) terwijl je steden, wilde gebieden en kerkers verkent, objecten verzamelt en geconfronteerd wordt met de monsters die de gebieden bevolken. Vijanden zijn altijd zichtbaar op je scherm. Wanneer je ze aanraakt start er dan een klassiek turn-based gevecht. Net als in de meest klassieke RPG’s zoals pakweg Dragon Quest, worden jouw personages lijnrecht tegenover hun vijanden geplaatst. Naast aanvallen met normale stoten en trappen, die je amper zal gebruiken, kun je vanuit een speciaal menu de verschillende magische technieken van de personages selecteren. Die spreuken veroorzaken schade in specifieke gebieden van de arena en het is aan de speler om te begrijpen hoe de verschillende spreuken te positioneren om zoveel mogelijk vijanden te raken.

Spreuken hebben een elementaire basis, die de schade aan vijanden beïnvloedt. Vurige monsters halveren de schade van een vuurbal, terwijl ijsmonsters twee keer zoveel lijden als ze door eenzelfde aanval worden geraakt. Slag na slag zal er zich ook een combometer vullen. Wanneer die vol is kan er een team attack gelanceerd worden, om flink wat extra schade aan te richten. Tijdens deze aanval moet je op het juiste moment op de juiste knop drukken om het maximale uit je aanval te halen, meestal met een instant kill tot gevolg.

Door achtereenvolgens de juiste aanvallen te selecteren, bestaat de mogelijkheid dat de vijanden niet eens de kans krijgen om je aan te vallen en al het loodje leggen tegen dat het hun beurt is. De sterkste magische aanvallen hebben natuurlijk ook een groot bereik, en het verschil in mana is zo laag dat je je niet direct zorgen hoeft te maken voor een tekort aan mana. Dit neemt jammer genoeg ook het strategische aspect weg van wat anders wel interessante combat is.

De wereld van Earthland kan je helemaal verkennen, met steden die worden bevolkt door NPC's die ons soms zelfs om hulp vragen, vaak met kleine verzoeken om bepaalde monsters te verslaan of om een item te vinden. De steden zijn leuk ontworpen, hand in hand met de manga/anime, terwijl de kale landen, bossen en verschillende kerkers minder geïnspireerd zijn. Vaak zijn dit eenvoudige doolhoven met monsters her en der op de map geplaatst. Die monsters zijn redelijk eenvoudig te ontwijken, want de AI van je vijanden is niet echt om over naar huis te schrijven.

In Fairy Tail vecht je niet alleen. Het belangrijkste doel van Natsu en zijn vrienden is tenslotte om de glorie van hun guild nieuw leven in te blazen, met het oog op het felbegeerde niveau S. Naast de eer moet de groep ook de financiële kosten betalen om jarenlange verwaarlozing van hun werkplek te betalen en het gebouw renoveren waarin hun guild opereert. Naarmate het plot vordert, moeten we daarom elk extra werk accepteren. Zo verdienen we geld en voorwerpen om kamers te verbeteren, de koopwaar van de winkels uit te breiden of om de smederij te verbeteren om de stenen te maken, waarmee je personages kan aanpassen om ze sterker te maken.

Zelfs het moraal van de groep moet hoog worden gehouden. De band tussen verschillende personages is onder andere belangrijk om sterkere team attacks uit te voeren. De individuele personages hebben ook ‘star-grades’ die je kan upgraden om ze sterkere aanvallen aan te leren en ze kunnen nieuwe outfits verzamlen (die een enorme fanservice zijn voor fans van de serie, vooral de bikini’s). Terwijl we onze basis renoveren en de secundaire taken voltooien die kunnen worden geselecteerd op een specifiek prikbord, krijgt de Fairy Tail-gilde steeds meer punten, waardoor de groep de uitdagingen op S-niveau aankan.

Er zijn dus verschillende dingen te doen, maar de variëteit is zeker niet spectaculair, aangezien bijna iedere zijmissie op dezelfde manier kan opgelost worden: de ontdekking van een object , iemand redden of simpelweg monsters verslaan die de bevolking lastig vallen. Zelfs het hoofdplot biedt geen grote verscheidenheid aan situaties, want tussen de ene cutscene en de volgende hoef je alleen maar van punt A naar punt B te gaan, waardoor wij de game na een tijdje een beetje op automatische piloot aan het spelen waren.

Het spel is zeker leuk, maar de indruk is dat alles een beetje aan de oppervlakte blijft en dat er niet dieper wordt ingegaan op het groeisysteem van de personages, de guild of de magie. Met 16 speelbare personages en zoveel verhalen kon Koei Tecmo toch echt wel meer emotie in de game brengen. Hoe dan ook ziet de game er verder wel heel goed uit met leuke en soms grappige animaties. De muziek en de stemmen komen rechtstreeks uit de serie zelf, wat fans zeker blij zal maken.