REVIEW | Command & Conquer Remastered Collection - We Kane dig it

Na remakes van Age of Empires, Warcraft & Starcraft is er nog één naam die ontbreekt in het lijstje van de oer-RTS games, en dat is uiteraard Command & Conquer. Dit spel was niet het eerste, en volgens velen ook niet het beste, van de eerste golf van RTS games, maar het valt moeilijk te ontkennen dat dit hèt spel was dat het genre groot maakte en dat ondanks een decennium afwezigheid nog altijd een belletje doet rinkelen.

De opgefriste versies van Age of Empires en Starcraft bleken succesvol, Warcraft 3 Reforged bleek dan weer een complete teleurstelling. Electronic Arts heeft niet altijd de beste reputatie als het op waar-voor-je-geld aankomt, en velen pinken nog een traantje weg als ze denken aan het lot van de originele ontwikkelaar Westwood. De grote vraag is dus of EA dit legendarische spel eer aandoet of dat het gewoon een graantje wil meepikken van het succes van de andere remakes.

Al snel blijkt dat dit project met veel liefde en respect aangepakt is. Dit merk je al bij het opstarten van het spel. Wie nog oud genoeg is om Command & Conquer geïnstalleerd te hebben via DOS, weet misschien nog dat het installatieprogramma je al direct onderdompelde in de sfeer van het spel, door zo uit de game interface te zijn lijken weggelopen. Het introfilmpje oogt en klinkt net zoals de installer van weleer, inclusief het kiezen en testen van je geluidskaart, invullen van een IRQ, DMA, en andere obscure afkortingen die bij sommigen een “aja, IRQ!” uitroep zullen ontlokken. Gaandeweg lijkt het programma zichzelf te updaten naar hogere resoluties tot je uiteindelijk na een “Welcome back, commander” in het oldskool menu komt, inclusief het bizarre, originele “EOA” logo van Electronic Arts.

Het lijkt misschien vreemd om een hele alinea tekst te lezen over een introfilmpje van een spel, maar eens we het menu voor ons hadden, waren we eigenlijk al volledig overtuigd van de goede bedoelingen van de mensen die hieraan gewerkt hebben. Niet abnormaal als je weet dat Petroglyph opgericht is door ex-Westwood werknemers. En die overtuiging steeg nog meer, zelfs voor dat we een eerste schot gelost hadden. De knap gerestaureerde, legendarische FMV filmpjes, de vandaag hilarische CGI scènes en vooral de weergaloze muziek: scheurende gitaren zoals je die alleen in 90’s games terugvindt. Werkelijk alles bespeelt magistraal je nostalgische emoties. Zodra je dan toch de eerste commando’s geeft, en je doodeenvoudige stemmen “Unit ready” of “Building” hoort zeggen, waan je jezelf terug een tiener die op een 15” CRT-monitor iets probeert te herkennen in de pixelbrij waaruit het eerste spel bestond.

Een maximumscore voor nostalgie dus, maar is het spel zelf ook nog iets waard? Grafisch kan het spel natuurlijk niet tippen aan moderne games, aangezien het nog altijd gebaseerd is op sprites met een handvol frames aan animatie. De sprites zijn uiteraard wel verbeterd, en als je het spel in zijn retro mode zet, zie je hoe gigantisch het verschil is. De remastered versie ziet er eigenlijk uit zoals je dàcht dat Command & Conquer eruit zag. Dat gezegd zijnde, de artistieke visie van vroeger blijft op zich sterk. Ook de originele FMV filmpjes zijn met een speciaal gebouwd AI algoritme naar moderne resoluties gebracht, en vooral in Tiberian Dawn is het resultaat vrij indrukwekkend. We hadden nooit gedacht dat iconen als Kane en Tanya zo knap op ons scherm zouden verschijnen. Voor de liefhebbers zijn er ook nog heel wat behind the scenes filmpjes vrij te spelen over hoe het er aan toe ging op de set.

Onder de motorkap is er eigenlijk zeer weinig veranderd. De graphics en audio die het spel inlaadt mogen dan wel van een beduidend betere kwaliteit zijn, het spel speelt voor zowat 95% zoals het originele. Zaken die je vandaag als vanzelfsprekend beschouwd in een RTS spel ontbreken: van rally points voor nieuwe eenheden of attack-move was er nog geen sprake. Ook de pathfinding is bij momenten erbarmelijk. Wie er van uit gaat dat eenheden altijd een iets of wat zinnige route kiezen naar hun bestemming, zal regelmatig op zoek mogen gaan naar verloren schapen. Kleinere issues zijn dan weer wel verholpen: zo is er bijvoorbeeld eindelijk een build queue, iets wat vandaag de dag als vanzelfsprekend beschouwd wordt.

Het feit dat er toch nog heel wat archaïsche gameplay elementen behouden zijn, is op zich geen onbegrijpelijke keuze. Ze maken nu eenmaal deel uit van het spel en wie er goed mee kan omgaan, heeft daar nu dus een voordeel mee. Als je er zonder nostalgie aan begint, is de kans groot dat je gewoon gefrustreerd raakt door wat in vele ogen gewoon ontbrekende basisfeatures zullen zijn. Het goede nieuws is echter dat Electronic Arts de omgekeerde beweging heeft gemaakt dan die we zagen bij Blizzard en Warcraft III: Reforged. In die laatste werden enkele zéér verregaande maatregelen getroffen om het modders moeilijk te maken. Command & Conquer pakt het iets anders aan. Dat de Steam Workshop ondersteund wordt is al een mooi begin, maar men heeft ook de broncode van het hele spel vrijgegeven. Wat er dus op neer komt dat modders in theorie zowat alles kunnen aanpassen wat ze willen.

Met Command & Conquer Remastered haal je niet alleen Tiberian Dawn in huis, maar ook Red Alert (de voorloper van het nog legendarischer Red Alert 2, moest dat niet duidelijk zijn), en alle uitbreidingen en extra missies in huis. Zelfs de missies die speciaal voor de console versie gemaakt werden (ja, toen werd dat nog gedaan) zijn nu ook speelbaar op pc. Voor de schappelijke prijs van 20 euro haal je voor minstens 50 uur singleplayer plezier in huis. Voor wie er dan nog niet genoeg van heeft is er uiteraard ook nog de multiplayer (meer dan 40.000 spelers op de dag van release) en de ongetwijfeld succesvolle modding scene.