REVIEW | The Last of Us Part II is een hakbijl door je hart

Met The Last of Us bevestigde Naughty Dog enkele jaren geleden opnieuw zijn status als een van de beste ontwikkelaars ter wereld. Ondertussen hebben we zeven jaar moeten wachten op een vervolg en dus zijn de verwachtingen heel hooggespannen. Slaagt Naughty Dog er opnieuw in een meesterwerk neer te zetten?

SPOILER ALERT

Deze review bevat spoilers voor het eerste deel van The Last of Us. Heb je die game nog niet gespeeld en wil je in het ongewisse blijven, dan kan je best snel wegklikken. Op vlak van The Last of Us: Part II zal deze review volledig spoilervrij zijn.

LEAKS

Er zijn al heel wat lekken geweest rond de game, maar dat wil daarom niet zeggen dat iedereen die gezien heeft. Gelieve dus ook in de comments geen spoilers te plaatsen.

Joels beslissing aan het einde van de vorige game had niet enkel verstrekkende gevolgen voor de mensheid in zijn geheel, ook de verstandhouding tussen hem en Ellie heeft duidelijk geleden, iets wat je ook stapsgewijs zult ontdekken in The Last of Us Part II (TLOU2). Als volwassen vrouw stippelt Ellie haar eigen leven uit in het dorpje Jackson, waar ook Joel, zijn broer Tommy en tal van andere mensen proberen te overleven. De normaliteit lijkt gedeeltelijk teruggekeerd, als je even vergeet dat ze nog dagelijks op patrouille gaan om de infected uit hun buurt te houden.

Dit idyllische leven levert uiteraard geen spannende, diepgaande game op en dus kan je er vanop aan dat de spiraal van geweld uit de eerste game steeds verder escaleert in TLOU2. Je zou zelfs kunnen zeggen dat alles nog gewelddadiger, nog wraakzuchtiger, nog agressiever tot uiting komt. Gooi de termen “butterfly effect” en “dog eat dog” er nog bij en je mag er zeker van zijn dat het bloed rijkelijk zal vloeien.

Hoe je je voelt aan het einde van TLOU2 is strikt persoonlijk, maar de plottwists, de gelaagde conversaties, de zinnetjes die links en rechts plots een eerder gesprek helemaal onderuit halen, … tonen wel aan dat Naughty Dog gewaagde keuzes heeft durven maken en dat je je mening over gebeurtenissen en personages gaandeweg zal bijschaven. 

We zouden er nog zoveel meer over kunnen vertellen aangezien Naughty Dog hier bijzonder sterk werk heeft neergezet, maar dat willen we eigenlijk niet. Games als dit teren enorm op hun verhaal en hun pogingen om je volledig onder te dompelen, dus we blijven weg van mogelijke verdere spoilers en raden je aan om je gewoon over te geven aan Joel, Ellie en de rest van de cast en de hele wereld. Geniet bovendien ten volle van de kleine zaken die de ontwikkelaar erin heeft gestoken om je gevoel nog danig te beïnvloeden, gaande van het humoristische PS VITA-knipoogje, de eigen games die in de game gestoken zijn, de interactie met dieren, de verstandhouding tussen personages, de rustmomenten, de vergezichten, de optionele gesprekken, de honden en de zebra. Reken wel op minimaal 20u speeltijd zonder enige laadtijden tijdens het gamen.

Waar we gelukkig wel meer over kunnen vertellen, is de gameplay van TLOU2. Die is grotendeels gelijkaardig gebleven, met een grote focus op stealth en het ontwijken van vijanden. Je zal nog steeds meerdere wapens kunnen gebruiken, maar geluid maken is in de meeste gevallen uit den boze. 

De ontwikkelaar helpt je daar ook deels bij door je gewoon weinig kogels aan te bieden. Stealth is ook TLOU2’s uitblinker, want je zit immers in een constant spanningsveld, waarbij elk foutje fataal kan zijn. Daarnaast is er ook niks leuker dan enkele infected in de richting van een groepje mensen te sturen, zodat ze het onder elkaar kunnen uitvechten.

Moet je toch eens vol het gevecht aan gaan, dan ben je niet hulpeloos, maar vergeet niet dat Ellie nog altijd maar een jonge, tengere vrouw is en geen zwaar getrainde militair. Schieten is niet zo eenvoudig en het beperkt aantal kogels zorgt er voor dat je best vermijdt dat er een hoop vijanden op je afstormt.

Gelukkig krijg je veelal grotere werelden aangeboden waardoor je kan weglopen om terug in stealth te geraken, vallen kan plaatsen en zo ongezien toch een enorme ravage kan aanrichten als je dat wil. Dat je ook soms misschien verloren loopt, moet je er wel bij nemen. Gaandeweg gaat het verhaal (begrijpelijk) echter wel over in een meer lineaire variant, zoals in de eerste game, maar desondanks blijf je wel meer bewegingsruimte hebben.

Deze grotere werelden zijn vaak ook in de hoogte te verkennen, waardoor je nog meer opportuniteiten krijgt tot stealth, maar ook nog meer uit je doppen moet kijken. Goed gebruik maken van je listen mode is dus een absolute must of je kijkt weer op een gruwelijke sterfanimatie. Je craftingsysteem is echter ook lichtjes opgefrist, zodat het vlotter werkt en gerichter uitgebouwd kan worden. Reken er wel niet op dat je na een uurtje spelen plots een volledig uitgebouwd personage hebt. Je moet immers de nodige zaken vinden in de wereld en als je deze mist, kan je ook fluiten naar skill trees, dus het loont zeker de moeite om even rond te kijken.

Dit geldt ook voor je wapens, want zonder de nodige parts kan je wel aan werkbanken gaan staan (waarvan je er ongetwijfeld ook zal missen in je playthrough), maar kan je niks verbeteren. Gezien het gebrek aan middelen ga je keuzes moeten maken, dus bezint eer ge begint.

Zelfs al slaag je erin om je arsenaal danig uit te breiden en te verbeteren, toch kan TLOU2 je zover krijgen dat je je controller uit het raam wil smijten (of tegen een clicker). De tegenstand, zowel menselijk, dierlijk als infected, is danig verbeterd in de periode tussen TLOU en TLOU2, waardoor je niet enkel nieuwe infected tegenkomt, maar ook nieuwe facties met nieuwe mogelijkheden. Ook de vorige games van Naughty Dog stonden gekend voor hun pittige tegenstand en die traditie trekt de ontwikkelaar hier maar al te graag door. Reken er in elk geval op dat je regelmatig terug naar een vorig savepoint mag gaan.

Er zijn echter een tweetal situaties in de game waarbij de controller, ongeacht je eigen kunde, het zwaar te verduren zal krijgen. Een (te?) donkere omgeving, (te?) veel kleine ruimtes en hoekjes en bepaalde tegenstanders zorgen ervoor dat je eerder zal roepen dat het niet eerlijk is. De game is namelijk niet gemaakt om snelle verplaatsingen te doen, gekoppeld aan herladen en ook nog items grijpen om eventueel bijkomend te craften in het midden van een gevecht. Een test voor je zengevoel is het dan weer wel. Hint: we zijn er niet in geslaagd om onze kalmte te bewaren…

Als je niet vol spanning zit te sluipen om weg te geraken van die dekselse stalkers, kan je je vergapen aan de prachtige wereld waarop Naughty Dog een patent lijkt te hebben. Verlaten steden, overwoekerd door natuur, teruggenomen door het water, half bewoond met mensen die gewoon alles bij elkaar rapen en gebruiken om te overleven, het past perfect bij wat TLOU2 uit je PS4 perst. Kleine openingen waarin je kan murwen zijn een tactisch voordeel (en noodzaak) bij heel wat gevechten, maar kan ook wel wat frustrerend werken aangezien ze in overvloed aanwezig zijn.

Jammer genoeg zijn er wel wat texture issues soms, maar gelukkig niet in die mate dat het je ervaring verknalt. Zeker tijdens de (motion captured) cutscenes, die zoals steeds vloeiend overschakelen vanuit en naar gameplay, merk je dat de game nog altijd uitblinkt. De ode(s) aan de vorige game (geen giraffe, maar een zebra deze keer) en de rustige momenten waarop je gewoon kan genieten van de omgevingen en de gesprekken en de uitbouw van de interpersoonlijke relaties in TLOU 2 zijn een puur genot. Met stip duiden we hier graag het museumbezoekje aan als hoogtepunt voor een getormenteerde Ellie.