Xenoblade Chronicles: Definitive Edition - Nog steeds een klassieker

Driemaal is scheepsrecht, dat moeten Nintendo en ontwikkelaar Monolith Soft gedacht hebben bij het uitbrengen van Xenoblade Chronicles: Definitive Edition. Het origineel verscheen in 2011 voor de Wii en kreeg een exclusieve 3DS-versie in 2015. Het duurde echter tot diens officiële sequel, in de vorm van Xenoblade Chronicles 2, op de Nintendo Switch vooraleer de franchise zeer populair werd. Om de meer dan 2 miljoen fans van deze sequel ook het origineel te laten ervaren, heeft men dus nu een definitieve versie uitgebracht.

Aan het verhaal en de algemene gameplay is er niet al te veel gesleuteld. Dit hoeft ook zeker niet, want het spel is nog steeds een erg vlot speelbare RPG met een zeer interessant en boeiend verhaal. In de originele review kan je hier de nodige informatie over terugvinden. Nieuwkomers zullen het niet opmerken, maar de grote fans zullen waarschijnlijk een paar kleine en subtiele veranderingen en verwijzingen naar Xenoblade Chronicles 2 vinden. Op deze manier probeert men de games qua verhaal en lore toch iets vlotter in elkaar over te laten gaan.

Het meest opvallende gegeven aan deze Definitive Edition, is ongetwijfeld het nieuwe modellenwerk voor alle personages. De personages en vooral diens gezichten waren niet meteen het meest artistieke of mooiste resultaat op de Wii, maar dit was blijkbaar een opzettelijke keuze om zo veel mogelijk vermogen van de console naar de uitgebreide en gedetailleerde omgeving te overhevelen. Met de Switch heeft men echter heel wat meer speling en draait het geheel eigenlijk op de engine die Xenoblade Chronicles 2 tevoorschijn weet te toveren. Alle personages hebben nu een veel aangenamere anime-insteek en zien er zeer expressief uit.

Ook het menu heeft men volledig herzien. Het geheel oogt een pak moderner, is gemakkelijker om te gebruiken en ook de navigatie doorheen de wereld verloopt een pak vlotter. Questmarkeringen zijn nu veel duidelijker, iets waar zelfs de sequel nog niet goed overweg mee kon. Tot slot is de battle interface ook iets duidelijker. Enkele indicaties bieden zelfs een perfecte ondersteuning wat het inschatten van critical hits en de juiste gevechtspositie betreft. De combat blijft nog steeds heerlijk vlot en uniek aanvoelen, het is ongetwijfeld iets wat het verkennen van de wereld en het bestrijden van honderden vijanden een zeer leuke bedoening maakt.

Qua performance dien je je verwachtingen niet te hoog te leggen. De engine focust nog steeds op het in beeld brengen van zeer uitgestrekte werelden met prachtige vistas, maar dit heeft uiteraard ook zijn prijs. Aan de ene kant heb je herwerkte, meer gedetailleerde textures, betere schaduwen (in plaats van zwarte cirkels) en een verbeterde belichting, maar anderzijds blijven zaken als draw distance en resolutie een probleem. Dynamische schaling van de resolutie moet er voor zorgen dat het geheel vrij stabiel rond de 30 fps blijft liggen. In handheld modus zal de resolutie 378p-540p zijn, terwijl dit in tv modus 504-720p is. Gelukkig is de sharpening in handheld modus wat aangepast zodat het beeld minder 'soft' en uitgesmeerd is. In tv modus levert Xenoblade Chronicles: Definitive Edition, ondanks wat je initieel verwacht, een vrij kleurrijke, scherpe en mooie presentatie op. Sowieso is het een ontzettend grote verbetering ten opzichte van de vorige versies, maar er is naar de toekomst toe zeker ruimte voor verbetering mogelijk.

De soundtrack werd ook volledig onder handen genomen. Een orchestrale revisie doet de uitstekende soundtrack nog meer tot zijn recht komen en de opzwepende rock- en metaldeuntjes zullen je tijdens de gevechten de nodige adrenaline bezorgen. Rustieke, sfeervolle deuntjes zijn er ook in overvloed en weten perfect de atmosfeer van het geheel aan te vullen.

Omdat deze Definitive Edition aan de volle prijs verkocht wordt, probeert men wat extra content te brengen in de vorm van een episode die 'Future Connected' genaamd is. Je kan dit een beetje vergelijken met de Torna expansion die Xenoblade 2 had. Daar waar Torna een soort van prequel was, is Future Connected echter een epiloog die focust op Shulk en Melia. Melia had vaak de reputatie het vijfde wiel aan de wagen te zijn en op deze manier zal ze toch wat meer in de spotlights staan.

In Future Connected verkennen we het gebied van de Bionis shoulder, een gebied dat in de Wii-versie reeds gedatamined werd, maar volledig leeg bleek te zijn en vermoedellijk uit de ontwikkeling geschrapt werd. Deze shoulder is vrij uitgestrekt en zal de meesten onder ons toch een heel aantal uren aan exploratie opleveren.

Qua gameplay ligt Future Connected in de lijn van de hoofdgame. Eén nieuw aspect is dat je een leger van Nopon kan recruteren door heel wat missies en sidequests uit te voeren. Dit leger zal je goed van pas kunnen komen tijdens de vele gevechten, want hun special attack zorgt voor heel wat schade, regeneratievermogen of de nodige buffs. In tegenstelling tot de hoofdgame, vallen arts te verdienen door de vele super bosses te verslaan en zijn er ook een aantal nieuwe skins toegevoegd. Afhankelijk van je exploratie en drang naar het vervolledigen van side quests, zal Future Connected een uurtje of 8 à 15 spelplezier opleveren. Verwacht echter niet al te veel van het verhaal. Op dit vlak stelt men wel iets teleur, doordat het geheel eigenlijk als een artificiële verlenging met een beetje fanservice aanvoelt. Qua exploratie en gameplay is Future Connected een goede uitbreiding, maar voor het verhaal moet je het zeker niet doen.