Final Fantasy VII Remake

Remakes zijn altijd een risico, maar nog maar zelden was het risico zo groot als bij de remake van Final Fantasy VII. Het origineel is bijzonder geliefd en staat bij heel wat mensen op het lijstje van beste games aller tijden. Ook zo bij ondergetekende. Toch waagde Square-Enix zich eraan om alvast een deel van het verhaal helemaal opnieuw te vertellen.

Heel wat mensen hebben het origineel dat meer dan 20 jaar geleden uitkwam al gespeeld, dus het verhaal is vrij goed gekend. Omdat toch niet iedereen de volledige geschiedenis tussen Shinra en Avalanche kent, geven we nog even een korte samenvatting.

Ecoterrorisme

In Final Fantasy VII kruip je in de huid van Cloud Strife, een ex-SOLDIER die door Avalanche, een groepering die op nogal hardhandige wijze strijdt voor een beter milieu, in wordt gehuurd om mee een bomaanslag uit te voeren op een reactor van Shinra. Dat laatste is een bedrijf dat enkel bezig is met zoveel mogelijk geld te verdienen en niet echt begaan is met het lot van de aarde. De bomaanslag is de eerste stap in een verhaal dat al snel veel grotere proporties aanneemt.

Vrees ook niet als je het origineel nooit hebt gespeeld. Er zitten heel wat knipogen in naar die game (denk maar aan alle mini-games die opnieuw van de partij zijn), maar op vlak van het verhaal zal je nooit iets missen als je dat niet gespeeld hebt.

Omdat deze remake eigenlijk maar een deel van het eerste deel is, werd het verhaal hier en daar wel verder uitgediept of uitgebreid. Soms gaat dat goed, soms neemt het bijzondere vormen aan. Zo wordt er een volledig nieuw personage geïntroduceerd, dat na het hoofdstuk waarin hij verschijnt, voor eeuwig en altijd van het toneel lijkt te verdwijnen. Toegegeven, het hoofdstuk diept een ander personage verder uit, maar we vragen ons nog steeds af waarom die ene persoon nu plots kwam opdagen.

Op andere momenten loopt het gelukkig een stuk vlotter. Final Fantasy VII was een grote game, maar een aantal personages zijn bij het origineel nogal stiefmoederlijk behandeld. Daar is nu eindelijk een mouw aangepast. Vooral Aerith en Barret profiteren daar immens van. Barret was vroeger gewoon een grote brulboei, maar toont nu echt zijn hart voor de zaak en voor zijn dochter. Aerith leek dan weer een naïef kind, dat enkel aanwezig was om het verhaal voort te duwen. Dankzij deze remake krijgen we eindelijk de opgewekte en liefdevolle persoon te zien die ze altijd al had moeten zijn. Ook niet-speelbare personages als Biggs, Wedge en Jessie krijgen eindelijk een eigen verhaal, zij het dan een stuk korter. Al bij al neemt deze remake dus veel meer zijn tijd dan het origineel.

Naast de uitbreidingen aan het verhaal heeft deze remake ook zijmissies gekregen. Niet al te veel, maar toch is Square-Enix er niet echt in geslaagd om er variatie in te brengen. Vrijwel elke zijmissie draait om het doden van een aantal vijanden of het vinden van bepaalde items. We hebben alvast het gevoel dat ze vooral zijn toegevoegd om wat lengte aan de game toe te voegen. Aangezien je via de zijmissies enkele belangrijke items kan te pakken krijgen, is het ook niet echt een optie om ze over te slaan. Toegegeven, het is leuk om te zien hoe de wereld reageert op je acties en dat er in de slums ook andere personen leven dan de mensen die deel uitmaken van je verhaal, maar de missies zelf hadden wel iets leuker mogen zijn.

ATB

Een van de grootste aantrekkingskrachten van Final Fantasy VII meer dan 20 jaar geleden, was het combatsysteem. Square-Enix stond dus voor een zware taak om een mix te vinden tussen het origineel en iets dat ook aangenaam is voor de moderne gamer.

Op het eerste zicht lijkt deze remake een hack & slash te zijn geworden, waar je hier en daar eens een ability moet activeren. De eerste uren kom je ook nog goed weg met wat button mashen en op het gepaste moment een potion. Die tactiek hou je echter niet lang vol. Zodra de personages over meer vaardigheden en magische krachten beschikken, wordt het echt interessant. Vanaf dat moment zal je tijdens gevechten vaak van personage moeten wisselen, om op het gepaste moment de juiste skill te lanceren.

De juiste tactiek hanteren is dan ook een noodzaak om je vijanden aan het ‘staggeren’ te krijgen. Lukt dat, dan krijg je enkele seconden de tijd om flink wat schade uit te delen. Sommige vijanden moet je gewoon onder druk zetten met fysieke aanvallen om hun balk te laten vollopen, terwijl andere enkel gevoelig zijn voor bepaalde aanvallen. Het is aan jou om eerst uit te zitten hoe het werkt, om dan de juiste tactiek in te zetten.

Tijdens gevechten heb je de controle over één personage, terwijl de andere twee volledig op zichzelf aanvallen en verdedigen. Nu ja, aanvallen doen ze enkel met hun basisaanval, dus het is aan jou om hun ATB-balkjes (de balken die aangeven of je een skill kan gebruiken) in de gaten te houden en ze op tijd aan de slag te zetten. Wil je dat hun balkjes sneller vullen, dan neem je gewoon even de controle en ga je vol in de aanval.

Om het switchen tussen personages beperkt te houden, kan je wel zonder van personage te wisselen opdrachten geven. Wil je dat je healer je even wat HP toegooit, dan geef je hem gewoon snel die opdracht en ga je verder door met je tank op de vijand in te slaan.

Omdat je ATB niet enkel gebruikt voor speciale vaardigheden, maar ook voor items en alle vormen van magie, zal je ook steeds alles goed in de gaten moeten houden. Je wil immers niet tegelijk zonder ATB en HP vallen.

De vier personages waarmee je aan de slag gaat, zijn ook verschillend genoeg om je aan te moedigen ze allemaal te gebruiken. Barret komt goed van pas om vanop een afstandje flink wat schade aan te richten, Cloud heeft een aantal krachtige speciale vaardigheden en goede allround stats, Aerith beschikt over flink wat magische krachten en Tifa kan op korte tijd heel wat schade aanrichten, als je haar vaardigheden juist inzet.

Een interessante mix

Om je personages verder uit te bouwen, komt Square-Enix op de proppen met een aantal zaken. Je hebt natuurlijk EXP waarmee je in level stijgt en sowieso al wat sterker wordt. Daarnaast maakt Materia zijn triomfantelijke terugkeer.

Materia heb je nodig om magische aanvallen te kunnen uitvoeren, maar ze kunnen ook je stats een flinke boost geven. Een stuk materia in je uitrusting die je HP of MP met 50 procent doet stijgen, is altijd even handig. Net als vroeger zal materia ook sterker worden naargelang je het equipped hebt tijdens gevechten.

Dat laatste zorgt er ook wel voor dat je materia altijd moet verschuiven wanneer je party aangepast wordt. Vrijwel de volledige game is dat geen enkel probleem, omdat je nooit plots met een nieuwe party in een groot gevecht gesmeten wordt. Enkel helemaal aan het einde van de game werd er zo snel gewisseld, dat we spijt hadden dat we niet een aantal andere materia wat sterker hadden gemaakt.

Summons maken ook nog deel uit van je materia, maar worden anders aangepakt. Zo zijn er al heel wat minder te vinden en kan je ze niet altijd zomaar inzetten. Slechts op bepaalde momenten krijg je de kans om een summon op te roepen, waarna die als een soort extra personage in de strijd wordt gegooid. Je kan hem dan opdrachten geven en na een bepaalde tijd zal hij een ultieme aanval uitvoeren en opnieuw verdwijnen. Samen met je Limit Break – aanvallen die je ook maar op bepaalde momenten kan uitvoeren - zijn de summons de sterkste aanvallen in de game. Je krijgt ze ook niet altijd zomaar in de schoot geworpen. Een aantal summons moet je eerst verslaan in een gevecht, voor je hun materia krijgt.

Een derde onderdeel in de ontwikkeling van je personages zijn de Weapon Upgrades. Op vaste punten in de game krijg je SP – skill points – die je kan inzetten om je wapens te verbeteren. Afhankelijk van je keuzes kan je een personage op basis van zijn wapen zo een bepaalde richting uitduwen. Het zorgt er ook voor dat elk wapen relevant kan blijven en je naargelang de situatie kan wisselen, als je dat wil. Je kan er ook voor kiezen om de upgrades automatisch te laten gebeuren, waarbij je de keuze krijgt tussen balanced, attack en defense.

Voeg je al deze aspecten van het combatsysteem en de ontwikkeling van je personages samen, dan krijg je een bijzonder interessante vorm die een beetje een mix is tussen Final Fantasy VII, Final Fantasy XV en een hack & slash. Het is even wennen, maar eens je het allemaal onder de knie hebt, kan je bijzonder hard uit de hoek komen tijdens gevechten.

Prachtige visuals

Wie Final Fantasy VII Remake van begin tot einde wil spelen, zal ergens tussen 30 en 40 uur bezig zijn. Zodra je de game hebt uitgespeeld, unlock je de hard mode en de mogelijkheid om losse hoofdstukken te spelen. Dat doe je dan met alle vaardigheden en materia die je al hebt verzameld. In deze New Game+ zijn ook een aantal nieuwe uitdagingen toegevoegd, dus het is zeker niet zonder reden dat je alles opnieuw kan spelen.

We hebben doorheen deze tekst al een aantal keer de vergelijking gemaakt tussen het origineel en de remake, maar op vlak van graphics kunnen we dat niet doen, aangezien dat niet echt eerlijk zou zijn. Grafisch ziet deze remake er alvast fantastisch uit, met mooie omgevingen en prachtige cutscenes. Zoals beloofd krijgen we eindelijk het Midgar te zien dat we altijd al voor ogen hadden. Jammer dat er hier en daar wel sprake is van textures die te laat laden.

Ook de muziek is dankzij componist Nobuo Uematsu weer van hoogstaande kwaliteit. Heel wat deuntjes keren in een licht andere vorm terug, maar zijn voldoende gemoderniseerd om niet als ouderwets over te komen. Ook de stemmen van de verschillende personages komen goed over.