Darksiders: Genesis

Het zag er even naar uit dat de Darksiders-franchise zou begraven worden, maar vorig jaar bracht het huidige THQ Nordic hier verandering in met Darksiders III. Helaas wist deze game niet iedereen te bekoren en vroeg men zich af wat de toekomst ging geven. Welnu, een dik jaar later komt men alweer met Darksiders op te proppen. Darksiders Genesis belooft heel wat co-op actie en een avontuur met twee Horsemen of de Apocalypse. Kan deze nieuwe insteek er voor zorgen dat de franchise weer op de kaart staat of is het een typische spin-off die wederom niet weet te imponeren?

[Gespeeld op pc]

Darksiders Genesis is een prequel en vertelt ons het verhaal over de demon king Lucifer die de balans in het universum dreigt te verstoren. Hierdoor beslist the Charred Counsil om twee Horsemen of the Apocalypse, War en Strife, op pad te sturen. Je leest het goed, niet één, maar liefst twee Horsemen zullen in Genesis de spotlights betreden. Buiten een korte tease in Darksiders III, is het de eerste maal dat we Strife als speelbare Horsemen voorgeschoteld krijgen. Zijn hilarische en cynische commentaar en one-liners vormen alvast de nodige humor en het contrast met de vastberaden en droge karakteristieken van War. Gesprekken tussen de twee Horsemen worden weergegeven aan de hand van een pop-up venster met mooie art van deze twee personages. Het is wel ingesproken, maar je ziet dat men op animaties bespaard heeft.

En dat is eigenlijk allesbehalve een slechte zaak. Zij die reeds een trailer of screenshots bekeken hebben, zien meteen dat het perspectief in deze game heel anders is dan de andere games. Genesis geeft ons een top down-perspectief, waardoor veel mensen meteen de vergelijking met Diablo maakten. Echter is de studio Airship Syndicate (gekend van Battlechasers: Nightware en die over heel wat ontwikkelaars van de eerste twee Darksiders beschikt) er in geslaagd de Darksiders-sfeer praktisch perfect neer te zetten en het op deze manier van een geheel nieuw perspectief te voorzien. Het is duidelijk te merken dat een aantal belangrijke lead developers, de art director en de producer van Vigil Games (verantwoordelijk voor Darksiders I & II) in deze studio zijn beland. Darksiders III werd gemaakt door Gunfire Studios, die tevens ook heel wat ex-Vigil ontwikkelaars bevat.

Genesis schotelt je het verhaal voor in diverse levels. Deze bestaan vaak uit wat meer open gebieden waar je de paarden Ruin en Mayhem hun werk kan laten doen, maar meestal wat compactere zones waar snelle en actievolle combat en het nodige puzzelwerk centraal staan. In dat opzicht is het spel eigenlijk een zeer mooie combinatie van het hack 'n slash en twinstick shooter genre, respectievelijk bepaald door War en Strife. 

Zij die reeds de eerste Darksiders gespeeld hebben, weten dat War en zijn zwaard Chaoseater garant staan voor heel wat brute kracht, zware aanvallen en tanky ontwijkmaneuvers. Hij voelt, ondanks het semi-isometrisch perspectief, dan ook heel erg vertrouwd aan. Strife is dan weer de Horseman die het moet hebben van zijn geweren en bijgevolg kracht op afstand. Hij is dan ook eerder een soort van 'glass cannon' type dat, mits je de nodige skills en vaardigheden koopt of vrijspeelt, vanop afstand zeer sterk uit de hoek kan komen.

Het typische RPG-levelsysteem is niet echt aanwezig in de game. In plaats daarvan kan je items zoals health upgrades steeds in de levels of gedeeltelijk in de shop van Vulgrim (een oude bekende) terugvinden. Bovendien zullen vijanden en bazen een speciaal soort kristallen achterlaten, die je in een soort van skill tree kan herbergen om vervolgens bepaalde vaardigheden of boosts te bekomen. Denk maar aan een extra health increase van x %, een grotere dodge window, het achterlaten van een pad vol vuur bij het dodgen etc. Je start aanvankelijk met een beperkt aantal moves, maar kan de souls (die door verslagen vijanden achtergelaten worden) inruilen voor heel wat nieuwe moves en verbeteringen.

Eigenlijk hebben we niet zo veel slecht te zeggen over de game. Hier en daar kwamen we wel eens een bugje tegen, maar in principe waren we nog niet de day one-versie aan het spelen en is het moeilijk om te zeggen of dit in de uiteindelijk versie ook in deze mate aanwezig zal blijven. Het betreft hier wel puur visuele bugs, die op geen enkel moment de gameplay of voortgang in de weg zaten. Wat wel wat vervelender is, is het feit dat er op de map geen indicator van War of Strife weergegeven wordt. Je moet je positie dus zelf weten in te schatten op basis van de items rondom je, wat wel een heel opmerkelijke of vreemde zaak is. Allicht ook iets wat gemakkelijk opgelost kan worden, maar momtenteel dus erg vervelend.

Wat de graphics van de game betreft, kunnen we vrij kort maar bondig zijn: zeer gelijkend op de eerste Darksiders. Art Director Joe Mad mocht zich weer volledig over deze titel ontfermen en dat is maar al te duidelijk. Het feit dat de omgevingen, in tegenstelling tot Darksiders II, veel minder open zijn, doet dus erg aan de eerste titel in deze franchise denken. Woestijnen, helse vuren en kerkers, onheildspellende catacombes en veel meer passeren allemaal de revue.

Ondanks het isometrisch perspectief, komt alles mooi over en doen we ook ons petje af voor het camerawerk dat vaak in zeer sfeervolle vistas of uitzichtpunten resulteert. Het feit dat de personages in principe minder geanimeerd of gedetailleerd zijn, maakt in dit perspectief ook niet veel uit. Het is dus ook nog eens een slimme truc om minder ontwikkeltijd en mankracht in deze zaken te steken (vandaar de term 'AA game'). Vaak vertellen cutscenes met zeer mooie artwork meer dan voldoende om je als speler in het verhaal in te leven.

Wat de specificaties betreft, onze pc (Intel I5 6600K, 16GB DDR4 RAM, Asus Strix GTX 1060, installatie via SSD) had bitter weinig moeite om de game met ultra settings aan een resolutie van 1080p en een framerate van 60fps te draaien.

De grafische sfeer wordt prima ondersteund door een heel epische en sfeervolle soundtrack. Ditmaal is het de eer aan Gareth Coker, onder meer bekend van de Ori & The Blind Forest soundtrack. De menu song zet alvast de toon met een zeer memorabel deuntje, terwijl het eerste level een soort van epische Nier-achtige track afspeelt. Ook een aantal boss fights kennen een zeer indrukwekkende, epische en memorabele track. Qua stemmenwerk is men er ook in geslaagd de originele cast (Liam O'Brian voor War, Vulgrim etc.) te gebruiken, wat fans zeker zullen weten appreciëren.

In totaal zal het spel je een 17 verschillende levels weten aan te bieden. Ieder level zal, afhankelijk van je gevoel voor exploratie, puzzelvermogen en snelheid, een half uur tot iets meer dan een uur in beslag nemen, waardoor je al snel een 10 à 15 uren zoet zal zijn.  Je zal sowieso ook terugkeren wanneer je nieuwe vaardigheden geleerd hebt of over nieuwe wapens beschikt, daar sommige items eerst niet toegankelijk zijn en de nodige progressie vereisen. Er zijn meerdere moeilijkheidsgraden mogelijk (de klassieke easy, normal, hard en apocalyptic), co-op kan ook op ieder moment en als kers op de taart heeft men ook een uitgebreide Arena-modus aan het geheel toegevoegd. Je kan hier hordes aan vijanden proberen te verslagen en zo, al dan niet samen met een vriend, de nodige high scores proberen te behalen. Het prijskaartje van 30 euro deed ons vermoeden dat het spel eerder aan de korte kant zou zijn, maar gelukkig is niets minder waar.