Daemon X Machina

Daemon X Machina

Geschreven door Joeri
Gespeeld op Switch

Mecha games en films zijn tegenwoordig helemaal in! De trend is enige tijd geleden overgewaaid vanuit Japan door reeksen als Gundam en Code Geass. In Europa kennen we de gigantische robots vooral van The Transformers en van Titanfall. Hoewel dit erg leuke projecten zijn, staat het allemaal nogal ver weg van de mecha robots uit anime- en mangareeksen. Ontwikkelaar MARVELOUS! probeert nu met Daemon X Machina dezelfde sfeer uit de animefranchises over te brengen naar een videogame. En dus kun je je verwachten aan een heleboel actie, ontploffingen en flitsende beelden. Een nieuwe topper voor de Switch?

Daemon X Machina speelt zich af op een post-apocalyptische wereld waar jaren geleden een stuk maan is neergestort. Sindsdien bevindt de wereld zich in wanorde en zijn er voortdurende oorlogen tussen verschillende bendes huurlingen. Deze huurlingen zijn in dienst van verschillende bedrijven die allemaal hun eigen doelen hebben en ze bevechten elkaar met behulp van gigantische robots, oftewel mech outfits. Je kruipt in de huid van het nieuwste lid van een groep huurlingen en al snel leer je de knepen van het vak door mee op tal van verschillende missies te gaan. Samen bestrijden jullie de Immortals, een soort gigantische robots die tanks, drones en andere machines kunnen hacken om ze tegen de mensheid te gebruiken.

Missies zijn erg leuk en gaan steeds volgens een vast patroon. Je krijgt een missie voorgeschoteld en nadat je deze accepteert dien je informatie in te winnen. Dit kun je doen door andere huurlingen aan te spreken en je A.I. robot vragen te stellen. Heb je voldoende informatie, dan kun je vertrekken naar de missie. Het verkrijgen van informatie kan soms een hele tijd duren. Verwacht je dus maar aan flink wat dialoog. Vervelen doet het gelukkig niet door het goede stemmenwerk en de vlotte scripts.

De gameplay voelt erg soepel aan. In een mum van tijd heb je de besturing al onder de knie en ben je aan de slag met zwaarden, raketlanceerders en machinegeweren. Er zijn tal van wapens om te verzamelen die je met elkaar kunt combineren. Elke combinatie heeft zijn eigen voor- en nadelen en dus is het belangrijk om goed na te denken welke wapens je mee op missie neemt. Hoewel je een zware robot aan het besturen bent, zijn de bewegingen erg snel. Je kunt ook goed manoeuvreren, zowel in de lucht als op de grond. Het mikken naar tegenstanders hoef je dankzij de automatische lockfunctie niet met perfectie te doen, waardoor het geheel erg arcade aanvoelt.

De meeste vijanden zoals tanks en drones  zijn bijzonder makkelijke doelwitten. Ze richten weinig schade aan en bewegen erg sloom. De grootste uitdaging bevindt zich in het bevechten van andere huurlingen. Samen met twee teamgenoten moet je het telkens opnemen tegen drie vijandige huurlingen. Aangezien iedereen dezelfde acties kan uitvoeren als jijzelf, is het de bedoeling om tactisch te werk te gaan. Dit blijft leuk in de eerste paar missies, maar eens je weet hoe je een huurling eenmaal moet verslaan, blijft het principe doorheen de rest van het spel hetzelfde. De A.I. gebruikt helaas steeds dezelfde tactiek, wat het geheel te eenvoudig en wat eentonig maakt.

De missies zijn dus vaak hetzelfde en zijn lang niet altijd even interessant. Je krijgt het gevoel dat sommige opdrachten enkel dienen om het verhaal vooruit te duwen en niets nieuws met zich meebrengen. Het verhaal is overigens erg chaotisch, waardoor je het grote aantal personages nooit echt leert kennen. Dit is jammer aangezien je hierdoor nooit een emotionele verbinding met ze maakt. Hierdoor maakt het niet echt uit wat er gebeurt met je teamgenoten, wat dramatische momenten minder emotioneel maakt.

Grafisch had alles net dat beetje strakker gemogen. De Switch is niet de meest sterke console maar spellen als Breath of the Wild en Super Mario Oddyssey bewijzen dat strakke games met grote mappen zeker en vast mogelijk zijn. De mech robots en de effecten van je wapens zijn knap uitgewerkt, maar de omgevingen lopen soms nogal erg wazig door elkaar heen. De mappen zijn niet alleen kaal, ze zijn ook erg kleurloos en eentonig. Dit had men kunnen oplossen door meer ruïnes, kapotte wagens of natuur toe te voegen.

Hoe verder je in het spel komt, hoe eenvoudiger het spel wordt. Je hebt sterkere wapens en je tegenstanders nemen slechtere beslissingen. Dit laatste heeft te maken met het verhaal en dit is een bewuste keuze van de ontwikkelaar geweest. Echter zou wat meer uitdaging hier wel op zijn plaats zijn. De eindbaas gooit alles meteen over de andere boeg en is bijzonder pittig om te verslaan. Hiervoor zul je echt alles uit de kast moeten halen. Uiteindelijk zul je na ongeveer 14 uur het eindscherm zien verschijnen en blijf je toch achter met een wrang gevoel.