Greedfall

Greedfall

Gespeeld op PS4 Pro

De Franse ontwikkelstudio Spiders heeft intussen al enkele games op hun repertoire staan, waaronder Bound By Flame en The Technomancer. Steeds werden deze games zeer ambitieus aangepakt, maar wist de beperkte AA-studio nooit echt te imponeren. Met Greedfall, dat een soort van RPG à la Dragon Age: Inquisition en The Witcher 3 wil zijn, heeft men alvast weer heel wat ambities.

Greedfall vertelt ons het verhaal in een fantasy-setting met heel wat middeleeuwse kenmerken, alsook eigenschappen van de Europese kolonisatie. Jij zal als mannelijke of vrouwelijke held (De Sardin) samen met je neef Constantin op expeditie gaan op een nieuw ontdekt eiland. Alvorens naar dit eiland te varen, zal een soort van proloog in een stad aan land je op weg helpen. Greedfall belooft namelijk heel wat diepgang en tal van RPG-elementen, dus om je wegwijs te maken in het spel, is deze intro zeker niet verkeerd. Het plot, de personages en de keuzes die de speler kan maken zijn best interessant en goed te noemen, evenals de gebeurtenissen in de eerste paar uurtjes. Echter, wanneer je naar het eiland gaat en het wat meer verkent, zal je merken dat heel veel elementen, omgevingen en monsters net iets te beperkt zijn en al snel wat repetitief aan kunnen voelen.

In het verhaal zitten meerdere allianties verwoven, waarmee je goed bevriend kan zijn of je wat meer antagonistisch op kan stellen. Tevens kan je ook heel wat personages recruteren om je persoonlijk te vergezellen en er een welbepaalde relatie mee op te bouwen. Het is dan ook op dit vlak dat de game zich het sterkst weet te profileren en imponeren. Hoe de drie hoofdallianties zich tot elkaar verhouden, is voor een deel aan jou om te bepalen. Het is vanzelfsprekend dat er eigenlijk maar een beperkt aantal sleutelmomenten zeer bepalend zijn voor de afloop van het verhaal, maar dit is iets wat we de game niet kwalijk kunnen nemen. Zelfs diens grote broertjes en zusjes, waaronder Witcher, Dragon Age en Assassin's Creed, teren op hetzelfde principe.

Naast het hoofdverhaal, heb je ook tal van side quests om te voltooien. Deze kunnen soms ook zeer vermakelijk zijn en je ook met heel wat waardevolle voorwerpen of heel wat reputatie belonen. Tal van deze beloningen kunnen onder meer in het crafting station gebruikt worden om wapens en armour mee te maken. Op zich niet al te veel nieuws onder de zon, maar het is allemaal voldoende genoeg uitgewerkt om de game qua content en duur mee op te vullen. Reken op een 30 à 40 uurtjes om het spel aan een normaal tempo uit te spelen.

De gameplay zelf wordt op zich heel duidelijk en mooi gepresenteerd, de UI en het overzicht mogen er zeker wezen. De uitwerking van de combat zelf is niet al te diepgaand en voelt vaak iets te 'janky' aan, maar is uiteindelijk vermakelijk genoeg om het spel te ondersteunen. Melee wapens, ranged weapons, skills en ga zo maar voort. Wel zal je merken dat de camera zich regelmatig fout positioneert en er hier en daar wat glitches en bugs aanwezig zijn.

Het overige in de game schiet soms wel wat tekort. Zo werd er beloofd dat quests op allerhande verschillende manieren (combat of stealth) opgelost kunnen worden. Hoewel dit effectief het geval is, is bijvoorbeeld de stealth optie ontzettend pover en simpel uitgewerkt. Je kan perfect een meter of twee voor een guard als het ware staan dansen en deze zal je helemaal niet opmerken. Een personage met veel behendigheid kan over bepaalde balken balanceren, maar echt veel voldoening kan je er niet echt uit halen.

Grafisch is Greedfall best een mooie game. We waren initieel zeer onder de indruk van de eerste stad (het kent een zeer sfeervol middeleeuws uiterlijk en nodigt zeker uit tot exploratie) en, met de kleine studio in het achterhoofd, hoe rijkelijk gedetailleerd men deze wereld gemaakt heeft. Na een paar uurtjes wordt helaas duidelijk dat men iets te veel op asset recyclage moet teren en steunen om een RPG-game als deze lang genoeg te maken.

Qua audio wordt de game door een degelijke soundtrack en behoorlijke voice acting ondersteund, al valt steeds op hoe erbarmelijk de lip syncing van de personages uitgewerkt is. Hierdoor zien de personages er vaak ontzettend geforceerd en onnatuurlijk uit, of krijg je de indruk dat de synchronisatie volledig mis zit.