Oninaki

Oninaki

[Geschreven door Kate]
[Gespeeld op Nintendo Switch]

Oninaki opent met de boodschap dat we niet mogen rouwen om de doden, maar hun dood moeten vieren als een nieuwe start. Het toont ons een alternatieve en interessante kijk op de dood en wat het met ons doet.

In de wereld van Oninaki is de dood iets wat gevierd moet worden, omdat de doden slechts kunnen verdergaan naar hun volgende leven als er niets is wat hen vastketent aan het vorige leven. Als ze spijt hebben, hun dierbaren niet kunnen loslaten of nog ongedane zaken hebben, blijven ze in een andere dimensie steken. Als ze daar lang genoeg als ‘lost’ zijnde ronddwalen, riskeren ze onder te gaan aan de gevoelens die ze hebben. De ‘fallen’ zijn monsters die ontstaan doordat de doden niet verder gaan. Gelukkig zijn er ook Watchers, mensen wiens taak het is de doden te gidsen naar hun volgende leven terwijl ze de nabestaanden soelaas bieden.

Kagachi, onze protagonist van dienst, moet al op jonge leeftijd leren omgaan met de dood. Zijn beide ouders sterven aan een vreselijke ziekte. Wanneer hij als wees overblijft drukt een watcher hem op het hart dat het beste wat hij kan doen voor zijn ouders, loslaten is. Hij aanvaardt hun dood en ze kunnen zorgeloos reïncarneren. Jaren later besluit hij ook watcher te worden. Hij ontmoet Linne, een mysterieus meisje dat achtervolgd wordt door een monster dat geobsedeerd is met moord. Samen moeten ze zowel Kagachi’s taak als watcher volbrengen als de sterke Night Devil verslaan.

Een groot deel van je taak als watcher is het verslaan van de fallen met behulp van een reeks daemon die je rekruteert doorheen het spel. Elke daemon heeft zijn eigen wapen, sterktes en zwaktes. Je kan 4 daemon in je team steken en zo het spel naar je hand zetten. In het begin zijn je daemon zwak, maar naarmate je ze vaker gebruikt kan je meer skills ontgrendelen om ze sterker te maken. Jammer genoeg komt elke nieuwe daemon ook even zwak toe. Als je dus al een eindje in het spel zit en goed geïnvesteerd hebt in de daemon in je team, moet je dus kiezen tussen weer opnieuw trainen of gewoon verder gaan met de daemon waar je aan gewend bent. Zo worden nieuwe daemon jammer genoeg al snel nutteloos. De speelstijl van een nieuwe daemon is trouwens ook extreem sloom en vervelend. Je krijgt te kampen met delays bij alles wat je doet, wat maakt dat nieuwe daemon high risk, low reward zijn. Gevechten in het algemeen zijn best repetitief. Doorgaans krijg je hordes monsters die samentroepen om je te verslaan en waar jij dus moet door maaien. Sommige monsters gaan eerder van een afstand projectielen afvuren, anderen gaan net rond je hangen. Na een tijd heb je de monsters wel gezien, want veel vernieuwing komt er niet in. De boss fights zijn dan weer net iets interessanter, maar ook die worden snel een geval van schade ontduiken en skills spammen met je favoriete daemon.

Gelukkig is het verhaal van Oninaki een stuk interessanter dan de gameplay. Het biedt ons een nieuwe kijk op de dood. Voor ons is het rouwproces een belangrijk onderdeel van de dood, terwijl het in Oninaki net beter is om de dood te vieren. Al snel zien we dat het niet zo gemakkelijk is als het het verhaal ons aanvankelijk doet geloven. Zowel de doden als de levenden blijken meer moeite te hebben met loslaten dan het spel origineel aangeeft. Je blijft benieuwd naar wat er gaat komen, ook al maakt de gameplay dat het spel slechts traag vooruitgaat. Daarbij is Kagachi als hoofdrolspeler weinig boeiend. Na zijn ontmoeting met Linne wordt hij iets menselijker en warmer, maar over het algemeen heeft hij amper het charisma dat je zou verwachten van een held.

Waar Oninaki écht in uitblinkt zijn de graphics. De sfeer van zowel het rijk van de levenden als dat van de doden is prachtig. Bij de levenden zien we een nuchter maar warm kleurenpalet van bruintinten dat past bij de manier van leven. Als we naar het dodenrijk gaan zien we prachtige blauw-paarse droomwerelden met feeërieke lichten. De personages zijn redelijk simpel geanimeerd, maar zien er stuk voor stuk leuk uit. De muziek draagt steeds goed bij aan de sfeer van het spel. Jammer genoeg blijft het daar ook bij en krijgt het nooit de kans om het spel naar een hoger niveau te tillen.