Wolfenstein: Cyberpilot

Wolfenstein: Cyberpilot

[Gespeeld op pc]
[Geschreven door Joeri]

Doorheen de jaren hebben we hier op 4Gamers al heel wat virtuele nazi's afgeknald. Nooit hebben we er zoveel gedood als in de Wolfenstein-franchise, die toch wel de grondlegger is van shooters die zich afspelen in de Tweede Wereldoorlog. Wolfenstein is populairder dan ooit sinds de reboot uit 2014 met het erg populaire Wolfenstein: The New Order. Met Wolfenstein: Cyberpilot brengt Bethesda de franchise naar gamers met een virtual reality-bril en dus wordt het afslachten van nazi's weer een stapje realistischer. Voor zover je de Wolfenstein games natuurlijk als realistisch kunt beschouwen.

Wolfenstein: Cyberpilot speelt zich af in het jaar 1980. Je kruipt in de huid van een piloot die werkt voor het Franse verzet en de tijdlijn verloopt parallel met die van Wolfenstein: Youngblood. Enkele hackers uit het verzet zijn er in geslaagd om enkele oorlogsmachines te stelen van de nazi's. Als piloot ben je uitermate geschikt om de gehackte machines te besturen en de nazi's een kogel van eigen deeg te geven. Je voelt je meteen erg machtig wanneer je in de grote machine kruipt en met draaiende turrets inhakt op alle kansloze vijanden. Wie ooit controllers heeft stukgegooid vanwege gevechten met grote mechas, zal dolgelukkig zijn dat de rollen deze keer omgedraaid zijn.

Geniet van dit gevoel zolang het duurt, want je krijgt in drie van de vier korte beschikbare missies een nieuwe machine om te besturen. Elke robot voelt anders aan en heeft unieke wapens. Zo kun je spurten met de Panzerhund om vijanden vast te grijpen en ze vervolgens weg te smelten met je vlammenwerper. De Zitadelle geeft je een krachtig machinegeweer en raketlanceerders en een kleine drone laat je dan weer doorheen bewaakte bunkers sluipen. Helaas wordt er maar weinig gebruik gemaakt van de verschillende mogelijkheden, omdat het spel je nooit in situaties brengt waarbij je moet nadenken. Het hele spel ga je van A naar B en elke level voelt hetzelfde aan. Grafisch doet het spel niets speciaals en de ruimtes waarin je je beweegt zijn klein en voelen heel gelimiteerd aan. De enige uitzondering is het level met de drone, doordat je moet sluipen in plaats van hersenloos in het rond te knallen. Na enkele uren spelen krijg je vervolgens het eindscherm al te zien.

Tussen de missies kom je terecht in een grote bunker waarin je alle machines kunt bekijken. Je kunt hier ook erg veel nazimaterialen bekijken en dit geeft je een goed beeld over de macht die de nazi's hebben over Europa. Het is allemaal erg leuk om naar te kijken, maar meer is het ook niet. Het verhaal is flinterdun en lijkt in zeven haasten geschreven te zijn. Soms is er wat conversatie onder de leden van het verzet, waarbij enkele grappige situaties worden gecreëerd. Echter blijft dit allemaal erg beperkt. Als je had verwacht dat Wolfenstein: Cyberpilot een nieuwe kijk zou geven op Youngblood of op de Wolfenstein-franchise, dan kom je van een kale reis thuis.

De bunker waarin je alle machines kunt aanschouwen en van erg dichtbij kunt bekijken, kent ook nog wat gameplay elementen. Zo zul je zelf de beveiliging van elke machine moeten hacken voordat je ze kunt gebruiken. Je krijgt via je headset een beschrijving van de bedrading en de beveiliging en vervolgens is het aan jou om deze te omzeilen en de juiste chip te vervangen met een chip van het verzet. De close-ups die je hierbij krijgt van de robots en de techniek is best wel indrukwekkend. Er zijn veel details verwerkt in alle toestellen, veel meer dan in de levels waardoor je je telkens een weg moet schieten.

Bethesda heeft eerder al een spel uitgebracht voor virtual reality met Doom VFR. Waar Doom VFR de meeste verwachtingen kon inlossen door even brutaal en bloederig te zijn als de andere games uit de reeks, is dit niet het geval met Wolfenstein: Cyberpilot. Het is alsof je naar de zoo gaat omdat je naar de wolven wil gaan kijken, maar er bij aankomst achterkomt dat ze gewoon Samson in een hok hebben geduwd. De gameplay geef je namelijk erg weinig feedback waardoor je je na enkele minuten al niet meer zo almachtig voelt in die reuzenrobot. De nazi's die je neerknalt vliegen ook gewoon lukraak in het rond alsof het poppen zijn, wat de inleving niet ten goede komt. Deze zaken had men beter kunnen aanpakken, bijvoorbeeld door het mikken moeilijker te maken tijdens het schieten of door wat meer dood-animaties toe te voegen.