Sea of Solitude

Games dienen voornamelijk als vertier, maar ontwikkelaars durven ze ook al eens gebruiken om zware thema’s aan te snijden. Dat is ook het geval in Sea of Solitude, waarin creative director Cornelia Geppert haar persoonlijke ervaringen met depressies en eenzaamheid in een verhaal probeert te gieten.

Je hoort het, Sea of Solitude is niet meteen een game die je speelt om al je problemen te vergeten. In de game kruip je in de huid van Kay, die zonder te weten waarom gedropt werd in een stad die volledig is verzwolgen door een zee. Bovendien lopen er een aantal grote monsters rond, die op de een of andere manier gelinkt zijn aan Kay.

Doorheen het spel zal je steeds meer te weten komen over het leven van Kay. Zo heeft ze flink wat problemen gekend met haar broer, haar ouders, haar vriend en zichzelf. Aanvaarding is een belangrijk onderdeel van de reis van Kay. Ze zal geconfronteerd worden met haar verleden, waarin ook zij fouten heeft gemaakt, en ze zal moeten leren om niet alles te willen oplossen.

Het verhaal van Sea of Solitude is vrij zware kost en bovendien wordt het niet echt subtiel aangepakt. De huwelijksproblemen van de ouders, het pesten en de zelfmoordneigingen van het broertje… Het ligt er allemaal nogal dik op. We snappen dat het allemaal niet te abstract moet worden, maar een beetje nuance had soms wel gemogen. Het helpt ook niet helemaal dat de voice acting niet echt van de bovenste plank is. Het valt heel hard op dat Engels niet de moedertaal is van de acteurs en dat zorgt er voor dat dramatische momenten nogal flets worden. Dat had echt wel beter gekund.

Het is bovendien extra jammer, omdat de game er visueel best wel mooi uitziet. Het spelen met licht en donker, gepaard met de omgevingen die onder het water liggen, zorgen er voor dat Sea of Solitude mooi om te bekijken is.

Op vlak van gameplay maakt de game het niet al te moeilijk. Je moet hier en daar wat kleine puzzels oplossen, maar als je langer dan 10 seconden moet nadenken, dan heb je meestal ergens niet goed opgelet. Moeilijk is de game dus zeker niet, alles moet wijken voor de boodschap.

Per wereld – waarbij het telkens gaat over een andere relatie in het leven van Kay – verandert de gameplay wel een klein beetje. Je zal dus steeds even moeten aanpassen, maar de veranderingen zijn niet in die mate dat het plots moeilijk wordt.

Wat Sea of Solitude wel goed doet, is het verhaal niet uitspreiden over hele lange stukken. Elk deeltje houdt je een uurtje bezig en alles samen ben je op vier of vijf uurtjes wel door de game heen. Zoek je nog een reden om opnieuw te spelen, dan kan je onderdelen herladen, om op zoek te gaan naar de collectibles. Die bestaan uit meeuwen die je even een mooi zicht geven op de omgeving en een flink aantal boodschappen in een fles, die je iets meer achtergrond geven over de reis van Kay. Je komt er vooral te weten dat het niet de eerste keer is dat Kay dit meemaakt, een metafoor voor het terugkerende karakter van een depressie.