Days Gone

Days Gone

[Geschreven door Brent]

Bend Studio is terug. Zeven jaar na hun laatste game, Uncharted: Golden Abyss voor de PlayStation Vita, brengen ze een nieuwe game, voor de PlayStation 4 dit keer. Days Gone is een zombie survivalgame die je in de huid plaatst van Deacon St. John, een ruige biker die moet zien te overleven in het apocalyptische Noord-Amerika. Slaagt Bend Studio erin om de motor van het zombiegenre weer te doen spinnen, of drupt de benzine geleidelijk uit de tank?

Het verhaal draait dus rond Deacon St. John, een ruwe-schil-maar-zachte-pit biker die moet zien te overleven in het apocalyptische Oregon, USA. Spoiler: grote delen van dat verhaal draaien rond de dood van zijn vrouw, die het initiële begin niet overleefde. Het verwerken van die dood is de rode draad doorheen het grootste deel van de game, maar het is er ook één die vaker dan niet zijn eigen weg kwijtraakt.

Ondanks zijn ruige uiterlijk is Deacon een ongelooflijk charismatische protagonist, die naast enkele redelijk overdreven momenten een geloofwaardig personage neerzet. Spijtig genoeg is de rest van het verhaal te tenger en neemt het zichzelf veel te serieus om een geloofwaardig scenario neer te zetten. De stereotypes en clichés vliegen even frequent over het scherm als de freakers, en vage flashbacks en misplaatste monologen verpesten de personages waarvoor we normaal zoveel zouden moeten voelen.

De motor van Deacon is, naast biker buddy Boozer, zijn beste vriend. Gelukkig is dat wel een onderdeel dat Bend Studios wist te perfectioneren. Het voertuig voelt namelijk enorm bevredigend om te berijden, en het driften rond een korte bocht blijft leuk. De upgrades die je doorheen de game kan installeren helpen daar alleen maar bij. Extra nitro, meer benzine of een stillere uitlaat, bijna alles is mogelijk.

De missies die Deacon onderneemt om te overleven zijn dan weer niet zo intrigerend. Het merendeel van die missies zal je kampen van andere menselijke overlevers doen uitmoorden. Als je niet aan het jagen bent op je medemens, zal je vooral nesten van freakers gaan uitroeien, wat enorm veel van dezelfde mechanics gebruikt. Het maakt allemaal voor zeer herhalende gameplay die snel gaat vervelen, al zijn er ook enkele lichtpuntjes.

Days Gone verrast namelijk af en toe met interessante en spannende set pieces, die Deacon en de de andere personages vaak in een ander daglicht stellen dan hun normale melancholische zelf. Achtervolgingen op je motor of een horde die je verrast tonen de game die Days Gone had moeten zijn, maar komen te weinig voor om een blijvende indruk te maken of om de repetitieve missies te doen vergeten.

De vijanden zal je daarentegen niet zo heel snel vergeten. De freakers zijn, wel, freaky, zowel alleen als in een grote groep. Deze wezens zijn het gevaarlijkste en komen in allerlei maten en vormen, zodat je aanvalsplannen en tactieken continu moet aanpassen. De menselijke vijanden zijn daarentegen niet zo snugger. Ze keren je de rug toe tijdens vuurgevechten, waardoor je gemakkelijk enkele headshots kan halen, of lopen in een rechte lijn op je af, waardoor je ze met een welgemikte mep ook wel kan uitschakelen.

Het is pas wanneer we het op een stiekeme manier aanpakken dat zowel freaker als mens een beetje gek wordt. Beiden snappen het concept van stealth namelijk nog niet zo heel goed. Soms sta je vlak voor de neus van een vijand, die dan in de verte iets opmerkt, andere keren zien de vijanden jou al nog voor je hen hebt gespot. Het verpest de immersie van het rondsluipen en moedigt steeds aan om al schietend het gevecht aan te gaan, wat ons tegenstrijdig lijkt in een zombie survivalgame.

Dat schieten voelt dan weer wel goed aan, voor het grootste deel toch. Sommige wapens werken mooi tegen de levenden, terwijl andere specifiek ontworpen zijn voor het neermaaien van hordes aan freakers. Spijtig genoeg zitten die wapens vast tot ver in het spel, waardoor je te vaak met een wapen moet rondlopen dat niet geschikt is voor de taken in de apocalyps, wat toch wel spijtig is.

De wereld van Days Gone ziet er prachtig uit. Het vergane Oregon leent zich perfect tot het doel van de game: een apocalyps neerzetten waarin het aangenaam is om met een motor rond te crossen. De dynamische dag- en nachtcyclus doet zijn werk perfect en schept sfeer zoals niets anders. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat we geen technische mankementjes hadden. In een day one patch zouden die grotendeels verholpen moeten zijn, al hadden we op een originele PlayStation 4 nog wel eens last van de frame drop hier en daar.

Ook het geluid en de soundtrack van Days Gone zijn grotendeels perfect gedaan. De freakers klinken enorm angstaanjagend en de dialogen tussen de personages geven de juiste emoties weer voor de situatie. Zoals we al zeiden klinkt Deacon het meest geloofwaardig, behalve wanneer hij besluit om weer eens overdreven te reageren op een situatie die dat helemaal niet vraagt.