Tropico 6

Tropico 6

Tropico is zo’n franchise waar je om de zoveel jaren opnieuw eens aan herinnerd wordt: aja, die bestaan ook nog altijd. Opnieuw zo bij het ontvangen van ons reviewexemplaar van Tropico 6: “Dat is alweer even geleden, ik denk dat ik Tropico 4 als laatste gespeeld heb”. Tot je dan het archief induikt en je plots je eigen review van Tropico 5 uit 2014 tegenkomt, met als voornaamste kritiek dat het wel erg veel lijkt op Tropico 4. Het geheugen is ook niet meer wat het geweest is blijkbaar, en misschien is dat niet altijd een nadeel. Want opnieuw lijkt de belangrijkste opmerking bij Tropico 6: ja, dit lijkt wel erg veel op Tropico 5.

Tropico is voor deel 6 ondergebracht bij een nieuwe ontwikkelaar, Limbic Entertainment neemt het over van Haemimont Games. Verwacht wel geen grote revolutie, maar eerder kleine gameplayverbeteringen, Quality of Life upgrades en een paar features die terugkeren uit nog oudere games. Het spel oogt en klinkt dan ook precies zoals je het herinnert uit vorige edities: tropische eilanden, vrolijke deuntjes en een grafische engine die eigenlijk z’n beste tijd wel gehad heeft. Op zich doet het natuurlijk nog altijd prima wat het moet doen, en zo lang je niet te sterk inzoomt en de muziek kan blijven verdragen, valt er ook weinig aan te verbeteren lijkt ons.

De gameplay zelf lijkt gelukkig maar voor pakweg 80% identiek aan zijn voorgangers. Nog steeds is het de bedoeling om een optimale productieketting op te bouwen om je financiën op orde te houden. Nog steeds moet je de wensen balanceren van verschillende politieke strekkingen. Nog steeds moet je je relatie met supermachten onderhouden. Onder de motorkap van de hele simulatie zou wel het één en het ander gewijzigd zijn. Zo zou elke bewoner van je eiland zijn eigen leven leiden in plaats van een nummertje te zijn in je statistieken. Waar de rondrennende poppetjes vroeger vooral een algemeen probleem zoals te veel verkeer of de algemene drukte aan gaven, is het nu een realistische weergave van wat elke onderdaan precies doet. In de praktijk merk je daar op zich vrij weinig van zolang je het spel een beetje goed speelt. Maar als je jezelf bijvoorbeeld afvraagt waarom de productie van een bepaald gebouw abnormaal laag is, kan je nu dus een werknemer volgen om tot de conclusie te komen dat hij er gewoon erg lang over doet om op zijn job te raken. Een schakel die je dan kan verbeteren door meer of betere huizen te bouwen in de buurt van die job.

Een ander gevolg van deze simulatie is dat je ook meer overzichten en statistieken kan opvragen van zowat alles dat er te weten valt over je natie. Van een algemeen overzicht kan je op basis van zowat alle mogelijke parameters telkens dieper graven tot je uiteindelijk bij individuele bewoners uitkomt. We zouden zelfs durven zeggen dat er hier misschien wat te ver in gegaan is, omdat het op den duur gewoon moeilijk wordt om uit al die grafieken en percentages de juiste conclusie te trekken. En even vaak kan je dan wel terugvinden waar mensen niet tevreden over zijn, maar is er niet echt een manier om uit te vissen waarom ze er precies niet tevreden om zijn.

Want mensen tevreden houden, is natuurlijk niet onbelangrijk als je de vrede op je eiland wil bewaren. Iedereen heeft in meer of mindere mate een eigen politieke mening, en bijna alles dat je doet krijgt wel kritiek van de ene groep en tegelijk dankbaarheid van een andere. Zo hebben communisten er een probleem mee als mensen in een mooi huis kunnen wonen, maar vinden kapitalisten het dan weer rampzalig als iedereen voldoende eten heeft. Al deze facties zijn naar de typische Tropico standaard ook weer complete parodieën van de realiteit. Wie fijngevoelige politieke teentjes heeft, mag er dus zeker van zijn dat erop getrapt zal worden.

Zoveel mogelijk mensen tevreden houden en zo de verkiezingen winnen is één manier om je land te blijven besturen, maar dit zou Tropico niet zijn als er geen andere manieren waren om aan de macht te blijven. In plaats van iedereen een béétje blij te maken, kan je ook gewoon inzetten op enkele groepen en hun populariteit zo groot mogelijk maken. Met genoeg propaganda kan je een deel van de bevolking voldoende indoctrineren om je weinig meer aan te moeten trekken van vervelende minderheden. Wie zichzelf echt als despoot wil laten doorgaan, is er natuurlijk ook de mogelijkheid om die vervelende verkiezingen gewoon telkens opnieuw uit te stellen, al dan niet met een drogreden. Hardleerse burgers zullen dan wel beginnen protesteren of zelfs in opstand komen, maar ook daar heb je als dictator altijd wel oplossingen voor. Van kerkers die je in het koloniale tijdperk kan vullen met rebellen, tot verplichte internering voor “moeilijke personen” in de moderne tijd of, als je alle vormen van beschaving overboord wil gooien, een volledige big brother maatschappij waarin drones iedereen met “foute gedachten” efficiënt elimineren.

Niet echt enorm nieuw, maar terug opgevist uit Tropico 2, zijn raids. In elk van de vier tijdperken is er een speciaal gebouw dat zich specialiseert in clandestiene operaties. Als je nog maar een kolonie bent, kan je een piratenbasis bouwen die clandestien goud kan smokkelen zodat je het niet goedkoop aan je overheerser moet verpatsen of je kan je piraten op zoek laten gaan naar “drenkelingen” met een hoog diploma die “uit dankbaarheid” hun verdere leven op jouw eiland zullen blijven wonen. In de moderne tijd heb je dan bijvoorbeeld een Cyberwarfare departement, waarin hackers de marktprijzen kunnen beïnvloeden of de mening over jouw land kunnen bijsturen door het befaamde fake news in te zetten. Zij zullen ook allemaal één bekend monument kunnen “bevrijden” van de oorspronkelijke eigenaars, zodat je plots pakweg een Eiffeltoren of Stonehenge op je eiland hebt staan.  Het verkrijgen van zo’n gebouwen gaat ook altijd gepaard met een verhaaltje dat al even ongeloofwaardig als onnozel is.

Humor is altijd een belangrijk onderdeel geweest van Tropico games, en dat is in dit deel gelukkig niet anders. Er wordt de draak gestoken met zowat elke politieke mening, elke historische gebeurtenis of elke wet die je maar kan bedenken. Bij alles staat buiten de droge functionele beschrijving ook wel een ironische bedenking. Ook de 15 missies zitten vol bizarre gebeurtenissen. Van de eerste missie waarin je de aan kokosnoot-allergie lijdende Britse ambassadeur samen met je trouwe secretaris Penultimo op de zenuwen werkt door telkens maar meer kokosplantages te bouwen, tot een missie waarin je een hippie-paradijs zonder huizen wil bouwen. Tropico 6 heeft 15 verschillende missies aan boord waarin allerlei bijkomende eisen en soms bizarre plotwendingen voor de nodige afwisseling en uitdaging zorgen. Aangezien je hier toch al zeker twee uur per missie aan kwijt bent, zal je daar het meest van je spelplezier uit halen. Uiteraard is er ook een sandbox mode, maar tenzij je jezelf echt wil uitdagen en bijvoorbeeld onder erg moeilijke omstandigheden gaat spelen, is die mode ook maar een paar keer leuk. Zonder de missiestructuur is het iets te makkelijk om een goede organisatie op poten te zetten en al je eilanden vlotjes vol te bouwen.

Die meerdere eilanden is ook één van de nieuwe features waar Tropico 6 mee pronkt, maar veel verschil in gameplay leveren ze niet op. Ok, je moet een paar extra havens bouwen maar uiteindelijk is er weinig verschil tussen het transport over de weg of via een boot. Als je na een tijdje ook bruggen begint te bouwen valt dit zelfs helemaal weg. Ook de andere nieuwe elementen voegen uiteindelijk niet zoveel toe: je dictator een ander pakje aantrekken of het presidentiële paleis herinrichten is één keer leuk, maar je kijkt hier zodanig weinig naar om dat het eigenlijk irrelevant is. Ook het geven van speeches is een paar keer leuk, maar op den duur heb je alle mogelijkheden wel geprobeerd en elk grapje wel eens gehoord