Sekiro: Shadows Die Twice

Sekiro: Shadows Die Twice

[Gespeeld op PS4]
[Geschreven door Brent]

4 jaar na het succes van het ongelooflijk populaire Bloodborne kunnen we eindelijk aan de slag met de allernieuwste game die ontsproot uit het brein van Hidetaka Miyazaki. Sekiro: Shadows Die Twice brengt ons naar het feodale Japan met de nodige mythologische twists, en dat alles overgoten met een verrukkelijke From Software-saus. Ondanks dat onze controller meerdere keren bijna aan flarden lag, konden we de game toch niet neerleggen. Is het mogelijk dat je Stockholmsyndroom ontwikkelt door een videogame?

Het verhaal van Sekiro: Shadows Die Twice speelt zich af in het feodale Japan. Jij bent de ‘one-armed Wolf’, een shinobi met de taak om een jonge Lord te beschermen die behoort tot een oude bloedlijn. Wanneer de jongen gevangen genomen wordt, is het dan ook aan jou om hem koste wat kost terug te krijgen. Zelfs als dat de dood betekent.

Maar zoals we van From Software gewoon zijn, blijft het daar niet bij. Een groot deel van het verhaal en informatie zit verborgen in items, conversaties met NPC’s en willekeurige vijanden die een praatje tegen elkaar slaan. Het verhaal op zich is dus redelijk gemakkelijk te volgen, maar als je alle kleine nuances wil begrijpen zal je heel wat meer moeite moeten doen. Het is onmiddellijk een groot verschil met de andere games van From Software, waar je zo goed als alles zelf moet uitvissen.

Miyazaki laat met Sekiro nog maar eens zien dat hij één van de meesters is als het aankomt op het creëren van interessante werelden. De Sengoku-regio in het Japan van de jaren 1500 is verwoest door oorlog en conflict, maar Miyazaki weet die duisternis prachtig te combineren met oogverblindende landschappen en indrukwekkende tempels. Combineer dat met enkele intrigerende gameplay mechanics en je voelt je al snel thuis in die getwiste wereld.

Sekiro: Shadows Die Twice is namelijk anders dan de andere games van From Software. We krijgen vrijwel meteen de mogelijk om via een soort van grijphaak de wereld te verkennen. Zo kunnen we ons op daken katapulteren en plekken bereiken waar we anders nooit zouden geraken. Het geeft, redelijk letterlijk, een nieuwe dimensie aan de game, en die visie wordt ook doorgetrokken in de combat.

Het gevechtssysteem is namelijk helemaal anders dan we gewend zijn van From Software. Dit keer hebben we namelijk geen stamina meer, maar werken we rond postuur. Dat wil zeggen dat we niet meer als een gek over de grond liggen rollen, maar eerder aanvallen van vijanden blokkeren om hen zo uiteindelijk een dodelijke steek toe te brengen. Het leven van een vijand maakt dus niet zo veel meer uit: zo lang je zijn postuur kan breken, zal die arme soldaat met een welgeplaatste steek het leven laten.

Het verandert volledig hoe je ten strijde zal trekken in Sekiro. Iedereen die Dark Souls verslagen heeft en zich onoverwinnelijk voelt zal ook hier helemaal van nul moeten beginnen. Sekiro spelen zoals Dark Souls of Bloodborne resulteert namelijk in een vlotte dood. Natuurlijk moeten we niet alleen rekenen op onze zwaardskills. Rondsluipen zoals een echte shinobi is namelijk ook zeer effectief, waardoor je kleinere vijanden onmiddellijk zal kunnen neerhalen.

Ook de prothese die je krijgt aan het begin van de game bevat heel wat handige trucjes. Daar kan je namelijk heel wat aanpassingen aan laten doen die je een voordeel zullen geven tijdens gevechten. Welke methode je ook kiest, ze zijn allemaal even valide om je vijanden neer te halen, en geen enkele voelt sterker aan dan de andere.

Een ander aspect waarvoor games van From Software bekendstaan is de moeilijkheidsgraad. Bij Sekiro is dat niet anders. Fouten zijn onvergeeflijk, en je zal dan ook meer dan twee keer sterven. Gelukkig krijgen we dit keer een soort verzekering. Per leven kunnen we één keer uit de dood opstaan, om die baas misschien toch neer te halen. Ook dat voelt heel soepel aan, en kan niet zomaar gebruikt worden. Gebruik het op het verkeerde moment en je zal alsnog de duimen moeten leggen.

Zoals we gewend zijn van From Software is ook Sekiro: Shadows Die Twice een plezier om naar te kijken. Het heeft de alomgekende stijl van Miyazaki die we gewend zijn, maar die is deze keer ook kleurrijker, wat een heel nieuwe en zelfs frisse sfeer aan de game geeft. Je waant je echt in het oude Japan en ook de vijanden zijn prachtig vormgegeven.

De muziek en het stemmenwerk hebben dezelfde klasse als de rest van de game. De originele Japanse stemmen doen je kippenvel krijgen en de muziek tijdens baasgevechten maakt het geheel nog meer episch. De Amerikaanse stemmen zijn net iets minder, maar de game is bedoeld om te spelen met de originele cast.