Tom Clancy's The Division 2

Tom Clancy's The Division 2

[gespeeld op PS4 Pro]

The Division 2 begint zo’n zeven maanden na de uitbraak van het Green Poison-virus, het virus dat tijdens Black Friday werd verspreid. Jouw agent, onderdeel van de Strategic Homeland Division (SHD) wordt naar Washington D.C. geroepen omdat de president vermist is en het SHD-netwerk offline is. Het is niet de meest spannende reden om naar de hoofdstad van de Verenigde Staten te trekken, maar het moet maar.

Eenmaal aangekomen in Washington D.C. worden we meteen in het diepe gegooid en moeten we een aanval op het Witte Huis afslaan. Aan de gameplay is eigenlijk vrij weinig veranderd; The Division 2 is een cover-based loot shooter net als zijn voorganger. Je zoekt constant dekking en komt daar alleen achter vandaan om een paar headshots af te leveren. Toch zul je meer onder druk staan dan in de eerste game. Vijanden zijn agressiever en denken tactischer. Je wordt regelmatig geflankt, dus goed nadenken over je positionering en het op het juiste moment gebruiken van je vaardigheden is van groot belang.

Ook de wapens zijn flink verbeterd, althans, ze klinken niet meer als opgevoerde grasmaaiers. Er zit nu een bepaalde zwaarte achter de wapens die in het eerste deel ontbrak, wat het schieten een stuk plezieriger maakt. De variatie in vijanden is daarnaast groter dan in het eerste deel en verschilt per factie en het probleem met vijanden die kogels opzuigen, de zogenaamde bullet sponges, is op een creatieve wijze aangepakt. Je schiet nu verschillende stukken armor van de sterkere tegenstanders af, waarna je op die plek de levensbalk van de tegenstander kunt aanpakken. Deze afwisselingen zorgen ervoor dat het afschieten van de vijanden leuk en bovenal bijzonder verslavend is.

Wat wel tegenvalt is dat elite-vijanden gewoon sterkere versies zijn van een van de verschillende type vijanden. Ze gedragen zich niet anders, ze zijn alleen moeilijker aan te pakken. Er is dan ook geen enkele eindbaas die we ons kunnen herinneren. Hier had ontwikkelaar Massive Entertainment wel iets meer creativiteit op los mogen laten om zo een aantal memorabele vijanden te creëren.

Ook jammer is dat de skills nauwelijks verder uitgebouwd kunnen worden. Net als in de vorige game kun je de tegenstander bestoken met technologische hoogstandjes, zoals drones en rollende mijnen. Maar je kunt vanaf het begin af aan kiezen uit alle mogelijke vaardigheden. Als je de twee selecteert die jij de rest van het avontuur wilt gebruiken, dan is er weinig motivatie om de rest ook vrij te spelen. Het is ook niet zo dat de je met bepaalde punten de vaardigheden kunt verbeteren of kunt aanpassen. Wel kun je modificaties installeren op de vaardigheden, maar hier zijn bepaalde statistieken voor nodig die je pas behaalt wanneer je tegen het einde van de game aanschurkt.

Modificaties kun je wel vanaf ongeveer het begin installeren op je wapens en uitrusting. Dit maakt dat het sleutelen aan een specifieke build constant interessant blijft. Ook hebben wapens en uitrusting soms ook talenten die voor unieke verbeteringen zorgen; denk hierbij aan 20% meer schade met explosieven of een talent die ervoor zorgt dat de eerste kogel van een nieuw magazijn altijd headshot damage doet.

Daarnaast vind je echt overal loot. Of het nou wapens, uitrusting of cosmetische kledingstukken zijn, overal in Washington D.C. ligt wel iets verstopt; de game beloont spelers die de wereld willen ontdekken. Dit is overigens sowieso de moeite waard, want de hoofdstad is een stuk interessanter dan New York uit de vorige game. Waar The Big Apple grauw en eentonig was is Washington D.C. een stuk kleurrijker en gevarieerder. Ook de weersomstandigheden laten wederom indruk na. De sneeuwstormen uit de eerste The Division zul je niet tegenkomen, maar flinke hoos- en donderbuien zorgen niet alleen voor een indrukwekkend schouwspel, ze beïnvloeden ook de gameplay. In een goede regenbui wordt het zicht namelijk een stuk beperkter, iets waar zowel jij als je vijanden last van hebben.

Het interieur van vrijwel elk gebouw is met veel oog voor detail aangekleed. Het voelt alsof er mensen hebben geleefd in de gebouwen die je bezoekt en niet alsof er zomaar wat spullen zijn neergezet. Elke omgeving vertelt zijn eigen verhaal. Al zul je af en toe flink je best moeten doen om het verhaal boven water te krijgen. Zo zijn er bijvoorbeeld in de stad video’s te vinden waarin te zien is hoe de verschillende facties van Washington D.C. tot stand zijn gekomen. De game vertelt je echter nooit dat je deze zaken in bezit hebt en de menustructuur maakt het geheel ook niet veel makkelijker.

Het overkoepelende verhaal is ook niet om over naar huis te schrijven. Het zorgt ervoor dat je doorgaat naar de volgende missie, maar geen seconde zul je nadenken over de verschillende personages, sterker nog, grote kans dat je de namen van de hoofdpersonen aan het eind van de game niet eens meer weet. Interessanter zijn de mini-verhaaltjes die worden verteld door de missies – die overigens ook veelal sterk zijn aangekleed.

Mocht je geen zin hebben om de missies met willekeurige mensen of in je eentje te spelen dan kun je ook een vriend uitnodigen. Vrienden van een lager level worden door de game geboost naar het level van de hoogste speler. De gebooste speler is vrij squishy, maar het is leuk dat je tenminste met je vrienden de wereld van The Division 2 kunt ontdekken – er is namelijk niet alleen overal wat te vinden, maar ook overal wat te doen. Control points bevrijden, bounties binnenhalen, geïnfecteerde gebouwen ontdekken, op elke hoek van de straat is wel weer iets nieuws te doen.

Naast de geïnfecteerde gebouwen heb je ook hele geïnfecteerde stadsdelen, de zogeheten Dark Zones, waar je op zoek kunt gaan naar loot, maar waar ook om elke hoek gevaar schuilt. Andere spelers kunnen zomaar het vuur op jou openen om jouw loot af te pakken – helaas zijn de spullen die je in de Dark Zone vindt niet per se beter dan je vindt in het PvE-gebied en dus loont het niet echt om het risico te nemen. Ook is er een PvP-modus waarin 8 spelers het tegen elkaar opnemen. Het is redelijk rechttoe rechtaan en het kan leuke potjes opleveren wanneer de verschillende skills van je teamgenoten goed op elkaar aansluiten, maar over het algemeen worden we niet warm van de modus.

Het grootste minpunt van de eerste The Division was het ontbreken van een fatsoenlijke endgame. Gelukkig steekt het in het vervolg een stuk beter in elkaar. Nadat je het maximale level bereikt verschijnt er een nieuwe factie ten tonele die voor aangepaste versies van bestaande missies zorgt. Daarnaast krijg je op het maximale level ook toegang tot verschillende specialisaties die nieuwe speciale wapens, vaardigheden en nuttige bonussen geven. En mocht het allemaal te makkelijk voor je zijn dan kun je met de World Tier-optie ook de moeilijkheidsgraad wat opkrikken. Het is een groot verschil met het karige endgame aanbod van de vorige game.