Kingdom Hearts III

Kingdom Hearts III

Gespeeld op PS4
Geschreven door Brent

We hebben ongelooflijk lang moeten wachten op het laatste spel in de Xehanort-saga, maar eindelijk zijn Sora, Goofy en Donald terug met een hele hoop nieuwe werelden om te ontdekken. Toy Story, Rapunzel en Pirates of the Carribean zijn maar enkele voorbeelden en zelfs Rémy uit Ratatouille krijgt zijn eigen kleine plekje. Toch is er één grote vraag die ons op het hart blijft drukken na het spelen van Kingdom Hearts III: was deze game het lange wachten wel waard?

Kingdom Hearts III is het allerlaatste spel in de saga van Xehanort, de grote schurk die de wereld wil onderdompelen in een balans tussen licht en duisternis. Het spel vertrekt waar alle andere games zijn gestopt: Xehanort is terug, ditmaal als zichzelf en niet als Ansem en Xemnas, en het is aan Sora, Donald, Goofy, Mickey en Riku om hem te stoppen. Om dat te doen moet Sora eerst nog heel wat van zijn verloren krachten terugkrijgen, dus wordt hij er door meester Yen Sid op uitgestuurd om deze krachten terug te winnen. Voornamelijk de kracht van Waking zal van groot belang zijn in het gevecht tegen het duister.

Dat is waar het spel ons achterlaat voor de volgende 20-of-zo uren. We springen van wereld naar wereld met ons Gummi-schip en beleven de verhalen die daar te beleven zijn, maar de grote rode draad wordt volledig uit het raam geworpen. Tussendoor krijgen we wel wat leden van de nieuwe Organisation XIII toegeworpen, maar de ellenlange en vage uitleg van hun plannen maakt het moeilijk om tegen het einde van het spel nog wat sympathie op te brengen voor de slechterik.

Ook de mensen die gehoopt hadden het verhaal te kunnen volgen na het spelen van Kingdom Hearts I en II komen er spijtig genoeg slecht vanaf. Er worden enorm veel referenties naar spin-offs rondgestrooid die het zeer moeilijk maken om elk detail van het verhaal te volgen, zoals de zwarte doos waar iedereen naarstig naar op zoek is of enkele leden van de vorige Organisation XIII die om één of andere reden bekeerd zijn naar het licht. Al deze kleine dingen maken het simpelweg heel moeilijk om echt geïnvesteerd te raken in het overlappende verhaal.

De werelden die we kunnen bezoeken zijn voor het grootste deel wel goed uitgewerkt. We beleven nieuwe avonturen met Woody en Buzz van Toy Story in een gigantische speelgoedwinkel of herbeleven het sprookje van Rapunzel in het koninkrijk van Corona. Andere werelden kregen spijtig genoeg niet zoveel aandacht. De wereld van Winnie de Poeh wordt gereduceerd tot drie variaties van dezelfde minigame en ook de Caraïben van Jack Sparrow zijn uiteindelijk maar enkele scheepsgevechten en het verzamelen van wat krabben. Het is spijtig dat deze werelden zo weinig aandacht kregen omdat er zoveel potentieel in zit, maar het is ook wel begrijpelijk dat de ontwikkelaar ergens keuzes moest maken om de flow van het spel gaande te houden.

Deze flow kan van tijd tot tijd ook wel degelijk sputteren. Ondanks de actiegerichte focus van de combat, waar we het later nog meer over gaan hebben, zijn cutscenes van vijf à tien minuten geen rariteit. Het verhaal is sowieso al moeilijk te volgen en de soms abominabel slecht geschreven dialogen kunnen een echte domper op het spelplezier zetten en geven niet echt de intentie om de rode draad te blijven volgen.

De gameplay is waar Kingdom Hearts III wel voornamelijk in schijnt, maar ook hier moet het af en toe zijn fouten toegeven. De basis is heel simpel: aanvallen en blokkeren met je Keyblade. Daarna krijgen we Flowmotion voorgesteld, oftewel het gebruiken van je omgeving om speciale aanvallen te doen. Na elke wereld die je voltooit krijg je een nieuwe Keyblade, die dan op zijn beurt weer nieuwe Formchanges kent waardoor je nieuwe aanvallen en combo’s kan uitvoeren en ook nieuwe vijanden worden aan de lopende band naar je hoofd gegooid.

Zo wordt er gestaag heel wat progressie opgebouwd, je krijgt nieuwe teamaanvallen en ook de attracties zijn flashy special attacks die extreem veel schade aan de vijand kunnen aanrichten. In Kingdom Hearts brengt progressie ook repetitie met zich mee. Sommige Keyblades zijn herhalingen van oudere versies, die dezelfde Formchanges simpelweg in een ander jasje steken, en veel van de teamaanvallen zijn leuk om te zien maar zijn veruit van efficiënt in een gevecht. Ook de attracties kennen hetzelfde probleem; ze zien er kleurrijk en flashy uit maar na vijf keer hebben we ze allemaal echt wel gezien en zeker tegen het einde van de game wordt het makkelijker om in elke vijand een deuk te slaan met je Keyblade.

Grafisch gezien is Kingdom Hearts III dan weer een echt meesterwerk. De game haalt alles uit de Unreal Engine om elke Disney- en Pixar-wereld zo mooi en kleurrijk mogelijk weer te geven, en Elsa uit Frozen die ‘Let It Go’ zingt ziet er vlotter uit dan ooit tevoren. Alle werelden hebben de charme meegekregen die de originele werken zo populair maakten en zo goed als elke wereld zit tjokvol kleurrijke gebieden om te ontdekken. Onze eerste generatie PlayStation 4 had af en toe wat moeite met framerate, maar dit willen we gemakkelijk door de vingers zien omwille van de hoeveelheid vijanden en informatie die er met tijden op ons scherm te zien was.

Ook de muziek is een groot pluspunt voor het spel. Toen Skrillex werd aangekondigd als producer van het main theme was iedereen wel een beetje sceptisch, maar het blijkt dat die bezorgdheid helemaal niet nodig was. ‘Face My Fears’ weet heel mooi de ziel van Kingdom Hearts III weer te geven zonder af te doen aan zijn origine, en geeft het geheel een hedendaagse toets aan een nostalgische saga. Ook de muziek in het spel zelf weet te betoveren, met zowel nieuwe stukken die we zo in een Disneyfilm kunnen plaatsen als oude klassiekers die iedereen luidkeels kan meeschreeuwen. En toegegeven, toen ‘You’ve Got a Friend In Me’ begon te spelen in de Toy Story-wereld konden we gemakkelijk een traantje wegpinken.