Travis Strikes Again: No More Heroes

Het was vrij verrassend toen Suda51 aankondigde dat Travis Touchdown, de animefan en huurmoordenaar, terug in een nieuwe game zou schitteren. No More Heroes 2 dateert al van 2009 en stond bekend als een third-person action combat game met absurde humor, waar je op bloederige wijze de beste assassin probeerde te worden. Travis Strikes Again daarentegen speelt het ietsje rustiger, met onder andere een top-down perspectief.

Het verhaal van Travis Strikes Again: No More Heroes speelt zich na het tweede deel af. De game begint wanneer Travis geniet van een game op zijn phantom console, de Death Drive Mk. II. Antagonist Bad Man komt echter al snel onrust stoken om wraak te nemen op de moord van zijn dochter Bad Girl uit de vorige game. Na enig verzet zuigt de console van Travis hen wonderbaarlijk genoeg in de gamewereld. Travis en Bad Man moeten vervolgesn samen op zoek naar 6 Death Balls die verstopt zitten in verschillende games, om zo een wens te kunnen doen en uit de gamewereld te geraken. Het verhaal is volledig absurd en zoals meerdere games van Suda51 is de game niet bang om de vierde wand te doorbreken en met de speler te communiceren.

Ook al lijkt Travis Strikes Again eenzelfde charme te hebben als vorige games, toch verliest het wat van zijn dynamiek gezien de camera nu veel verder van het personage staat. De kills lijken nu veel hack’n slash-achtiger, zoals je dat bij gelijkaardige actie games gewend bent. Weg zijn dus de flashy kills en in plaats daarvan hak je in op tientallen eentonige vijanden die game bugs moeten voorstellen. Er zitten verschillende vijanden in die telkens geïntroduceerd worden via een korte cutscene, maar buiten enkele andere aanvallen lijken ze toch allemaal heel hard op elkaar. De cutscenes voor het verhaal zijn dan weer prachtig in HD gemaakt en tonen nogmaals aan waarom Travis zo'n geliefd personage is. Helaas komen deze scenes maar weinig voor en zijn ze nogal ver van elkaar verspreid om het verhaal echt te volgen.

De combat is niet perfect, maar is zeker wel aangenaam om te spelen. Je speelt met Travis en zijn beam katana of Bad Man en zijn honkbalknuppel, al spelen ze beiden vrij gelijkaardig. Je hebt een lichte aanvalsknop die je ingedrukt kan houden om alles uit de weg te hakken en je hebt een zware aanval die traag maar gericht veel schade uitvoert. Ook moet je net zoals in de vorige games je wapen terug opladen na enige tijd. De manier waarop dat moet gebeuren is echter niet al te handig. Je moet je L-stick ingedrukt houden en dan op en neer bewegen met je rechtse stick. Deze methode is lastiger dan je zou denken, want de game registreert het niet perfect en een andere knoppencombinatie was misschien een betere optie geweest.

Naast je normale aanvallen kun je ook tot vier speciale aanvallen toevoegen via Skill Chips die je in de game vindt. Ieder personage heeft exclusieve skills en ze variëren van dash aanvallen tot elektrische schokken, een krachtveld oproepen enzovoort. Elk van de aanvallen heeft wel een serieuze cooldown, dus er op los spammen is hier helaas niet aan de orde. Als laatst heb je ook de charge aanval, waar je personage doorheen het veld flitst en meerdere malen grote schade aanricht, en je op de koop toe nog bonuskrachten kan geven voor een korte periode. Deze aanval kun je niet vaak uitvoeren, maar is steeds weer indrukwekkend om in actie te zien.

Ieder level voelt aan als een standaard beat’em-up, met steeds weer nieuwe vijanden die je opsluiten in een kamertje tot ze allemaal verslagen zijn, om dan terug hetzelfde mee te maken enkele meters verder. Het geraakt vlug eentonig vooral door de eentonige vijanden. De game kun je wel lokaal co-op spelen met een drop in en out functie van de tweede speler, wat de game dan weer iets leuker maakt om samen te ervaren.

Wat de game tegenhoudt om aan te voelen als een echte sleur is de basisgedachte waarop ze gebouwd is. Iedere wereld stelt iets anders voor aangezien het een andere game moet voorstellen. Elke wereld heeft zijn eigen muziek, zijn grafische interface en ook een andere mechanic waarop die wereld zich baseert. Een van de werelden heeft bijvoorbeeld auto racing tussen de combat door, een andere heeft puzzelelementen waar je de map in tegels moet omdraaien en dan heb je er nog een waar je platformgewijs van donut naar donut moet springen in 2D-perspectief, wat persoonlijk onze favoriet was. Jammer genoeg was dat level nogal aan de korte kant. Tussen al deze sequenties en werelden in zitten er ook geschreven dialogen die helaas niet voiced zijn. Ze geven meer weer van de unieke personages en ook van Travis en Bad Man. Jammer genoeg halen die dialogen je volledig uit het spel. Ze mogen dan nog zo humoristisch zijn, ze zijn vooral langdradig.

De moeilijkheidsgraad van de game bepaal je volledig naar eigen keuze. Naast een eerste keus bij het begin van de game krijg je ook experience doorheen het verhaal die je handmatig moet toekennen aan Travis of Bad Man. Wie je levels doet stijgen is volledig jouw keuze en je kan er ook voor kiezen om je personages juist niet te levelen zodat je een grotere uitdaging krijgt naarmate de game vordert, wat een leuke beslissing was van de ontwikkelaars. De baasgevechten zijn niet zo memorabel als bij vorige games, maar ze zien er wel heel anders uit dan de normale vijanden en hebben flashy en sterke krachten. Je zal je daar flink aan moeten aanpassen, als je niet onmiddellijk het 'game over'-scherm te zien wil krijgen.

Met acht tot tien uur heb je wel voldoende om Travis Strikes Again uit te spelen. De game herspelen is mogelijk aangezien je geheimen kan vinden door cheat codes te gebruiken, die je tegenkomt in de game. Daarnaast kun je ook digitale T-shirts vinden die collectables zijn van alle indie ontwikkelaars die aan de game hebben meegewerkt, wat een leuke ode is aan de ontwikkelaars en hun originele games.

Algemeen gezien is Travis Strikes Again een degelijke spin-off. De combat kan eentonig worden, maar het is wel een game die perfect is voor korte speelsessies op de Switch, vooral dan in zijn draagbare vorm. De verschillende genres die geïntroduceerd worden midgame zijn leuke afwisselingen, die Travis zijn liefde voor games duidelijk maakt. Fans van de serie zullen hier geen perfect No More Heroes gevoel bij krijgen, maar de hints naar voorgaande games en naar wat de toekomst kan bieden maken deze spin-off zeker en vast interessant om te spelen.