11-11 Memories Retold

11-11 Memories Retold

[Gespeeld door Brent]
[Gespeeld op PS4]

Exact 100 jaar na de Eerste Wereldoorlog brengt de Franse studio Digixart het verhalende 11-11 Memories Retold, een spel dat ons eraan herinnert dat zulke geschiedenis zich nooit meer mag herhalen. In samenwerking met Aardman Animations, die we kennen van onder andere Wallace & Gromit en Chicken Run, brengt Digixart een aangrijpend verhaal over twee personen aan de twee verschillende kanten van een gruwelijke oorlog.

In 11-11 Memories Retold kruip je in de huid van twee verschillende personages, namelijk de Canadese Harry en de Duitse Kurt. Zo worden beide kanten van de oorlog belicht, al is er niet echt een goed-kwaad verhaallijn aanwezig. Beide personages hebben hun eigen motieven om vrijwillig naar de oorlog te vertrekken. Harry is bijvoorbeeld fotograaf en gaat naar het Europese front om de gruwel van de oorlog in beeld te brengen en de troepen te versterken. Daarnaast probeert hij ook nog eens indruk te maken op een dame die zich nog in het verre Canada bevindt.

De Duitse technieker heeft daarentegen een meer persoonlijke reden. Zijn zoon, die zich al aan het front bevond, is vermist geraakt op het slagveld. Kurt twijfelt niet en zegt zijn baan in de fabriek op en meldt zich onmiddellijk aan. Enkele dagen later zit hij op een trein richting het front in Frankrijk. Beide personages hebben dus hun eigen motieven maar hebben ook een gezamenlijk doel: levend uit de horror van de oorlog geraken en terugkeren naar hun familie en vrienden.

Deze game is zeker niet je typische oorlogsspel, waar je om de vijf minuten iemand mag neerknallen en de ledematen en het bloed in het rond vliegen. Dit is een verhaal over twee mensen die zich op een plek bevinden waar ze niet willen zijn en wat het is om onder de gegeven omstandigheden je menselijkheid te bewaren. Als speler zal je voor morele dilemma’s komen te staan en zal je zowel intens geluk als onbegrijpelijk verdriet ervaren, net zoals de mensen die de oorlog honderd jaar geleden ervaarden.

Qua gameplay doet 11-11 Memories Retold helemaal niets speciaal, en dat is perfect zo. Een groot deel van je tijd zal je al wandelend doorbrengen, terwijl je de wereld rondom observeert en de sfeer inneemt. Daarnaast hebben beide personages elk hun eigen mechanics. Zo kan Harry foto’s maken, zo’n 16 per dag aangezien digitale camera’s toen nog niet bestonden, en deze versturen naar het thuisfront. Kurt schrijft daarentegen liever een ouderwetse brief, maar beide manieren hebben een invloed op het humeur van de thuisfronten en hoe ze zich tegenover Harry en Kurt voelen.

Erg veel moeten we dus niet doen in dit spel, maar dat werkt net in het voordeel van dit tweede werk van Digixart. Doordat we niet continu hoeven denken aan knoppencombinaties en andere rare mechanics dringt het verhaal des te meer door, tot op het punt waarop we bijna vergaten dat we een videogame speelden en niet simpelweg naar een bewegend kunstwerk aan het staren waren.

Een bewegend kunstwerk is ook helemaal geen understatement. De schilderachtige stijl doet denken aan de sterrennacht van Van Gogh en de slagvelden, kampementen en stillere momenten worden kleurrijk weergegeven op een manier die we daarvoor nog niet vaak zagen. Daarnaast dringt ook heel vaak melancholie door, simpelweg door de manier waarop Kurt wordt weergegeven wanneer hij een brief schrijft naar zijn vrouw en dochter. Mensen die bekend zijn met Aardman Studios zullen alle kleine nuances in de game zeker kunnen appreciëren.

Eén van de sterkste punten van 11-11 Memories Retold is het stemmenwerk. Harry krijgt de bekendste stem, die van Elijah Wood, terwijl we in Kurt de doorgeleefde stem van Sebastian Koch herkennen. De acteurs uit onder andere The  Lord of the Rings en Homeland respectievelijk weten de characters op een integere en geloofwaardige manier neer te zetten. Het is een plezier om naar hun monologen te luisteren en zelfs met de ogen toe kunnen we ons nog volledig inleven in het verhaal dat ze neerzetten. Combineer dit nog eens met de prachtige muziek van Olivier Deriviere, die onlangs Vampyr nog heeft gecomponeerd, en je zal je oren niet meer geloven.