GRIP: Combat Racing

GRIP: Combat Racing

[Gespeeld op PS4 Pro]

Twee jaar in early access en dus tijd om de game tot in de puntjes te verzorgen. Dat is het idee dat we hadden toen we aan de slag gingen met GRIP: Combat Racing. Al na vijf minuten hadden we door dat dit ijdele hoop was en dat twee jaar in early access voor sommige games zelfs niet voldoende is.

De naam GRIP: Combat Racing zegt eigenlijk alles wat je over de basis van de game moet weten. Je rijdt races, waarin je het onderweg stevig uitvecht met je tegenstanders. Verwacht je dus maar aan heel wat power-ups en wapens, die je op je vijanden kan afvuren.

Op basis van de korte omschrijving, zou je denken dat GRIP best een leuke game is. Dit soort racegames zijn niet nieuw en het concept heeft vrij vaak succes gehad. Als je dan weet dat ontwikkelaar Caged Element zegt zich te baseren op de oude Rollcage games, dan heb je hoge verwachtingen. Jammer genoeg hebben ze die inspiratie wel heel letterlijk genomen. Het spel ziet er immers uit alsof het minstens tien jaar geleden gemaakt is.

Je kan er niet omheen wanneer je de game speelt en je kennis maakt met de eerste menu’s, wagens en circuits. Alles ziet er ongelooflijk gedateerd uit. De verschillende auto’s hebben bijzonder weinig uitstraling, zelfs nadat je ze naar wens hebt aangepast, en de menu’s zijn ronduit verschrikkelijk. Het navigeren gaat belachelijk stroef en traag. Doorheen de jaren is er een standaard ontstaan voor de manier waarop je als speler door de verschillende menu’s kan navigeren. Wanneer een ontwikkelaar dan beslist om alles overhoop te gooien, kan het dat beter met een goede reden doen. Jammer genoeg hebben wij de verklaring voor die irritante controls nooit gevonden. Het klinkt misschien dom, maar wij zien geen enkele reden om de knoppen om terug te keren of door te gaan plots op een andere plek te zetten. Het warm water is al uitgevonden, dat moet niet opnieuw. Ook de tracks en arena’s zijn allesbehalve mooi. Veel grijs en bruin, dat zijn de kleuren die we hebben onthouden van onze speelsessies. En die kleuren kunnen best mooi zijn, als ze op de juiste manier gebruikt worden, maar dat is hier niet het geval. Grijs en bruin wordt zo vooral vaal en vuil.

Goed, menu’s en zelfs graphics zijn maar een klein onderdeel van een game. Als de gameplay goed is, dan kunnen we dat nog vergeven. Voor een game als GRIP zijn een aantal zaken belangrijk: een groot snelheidsgevoel, leuke wapens en straffe circuits. Laten we beginnen bij het begin en over dat snelheidsgevoel praten.

Nu ja, snelheidsgevoel is een groot woord. Je kan als ontwikkelaar dan wel in beeld brengen dat je wagen meer dan 300, 500 of 1.000 km/u gaat, dat wil niet zeggen dat de spelers dat ook geloven. Wanneer onze grootmoeder over straat wandelt, dan gaat ze ook maar 2 km/u, ook wanneer iemand ons iets anders probeert wijs te maken.

In een game als dit geen of amper een snelheidsgevoel hebben, is eigenlijk een doodzonde en nog zeker wanneer je enkele jaren in early access hebt gezeten. We vermoeden immers dat er in die tijd wel eens wat feedback is gekomen van de community rond dat euvel. Het algemene gevoel van de wagens zit trouwens helemaal fout in GRIP. Wanneer we met een auto tegen hoge snelheid tegen een muur knallen, dan willen we dat op z’n minst een beetje voelen. In GRIP lijkt alles gemaakt te zijn van rubber, wat een vreemde gewaarwording is wanneer je uit de bocht gaat. Je auto crasht dan niet echt, maar lijkt meteen stil te staan of ver weg te botsen, en verder geen enkel probleem te hebben met de impact.

Dus, wat hebben we al? Lastige menu’s, lelijke graphics en een gebrek aan een snelheidsgevoel. Leuke wapens dan maar? Misschien, maar toch niet helemaal. De wapens in GRIP zijn bijzonder standaard en voegen voor ons niets toe. Raketten, machinegeweren en aanverwanten. We hebben het overal al gezien en meestal beter gedaan dan in deze game.

Straffe circuits, die moeten alles goedmaken. GRIP laat je immers toe om met je wagen ondersteboven te rijden en de tracks hebben flink wat geheime wegen. Dat kan toch niet mislopen? Jammer genoeg wel. De tracks, ongeveer een twintigtal, zijn onoverzichtelijk, in de eerste plaats door de graphics die er meermaals voor zorgden dat we een aanwijzing voor de juiste weg misten. Daarnaast begrijpen we dat de ontwikkelaar de speler veel opties wil geven om de juiste weg te vinden, maar dat moet wel nog een beetje aangenaam blijven. Wij hebben alvast weinig zin om eerst een track helemaal van begin tot einde vanbuiten te leren, om te weten hoe we de race op de eerste plaats kunnen eindigen. Zeker als je weet dat je dus ook nog eens via de muren de plafonds kan oprijden.

In de campaign van GRIP zal je verschillende soorten events leren kennen. Naast de traditionele races en variaties daarop, zoals een elimination race, soms met en soms zonder wapens, word je af en toe ook in een arena gedropt waar je mag proberen om andere racers een kopje kleiner te maken. Opnieuw een goed idee dat door meerdere games al goed werd uitgevoerd en dat hier schromelijk de mist ingaat. De arena’s zijn veel te groot en bijzonder moeilijk om te navigeren, waardoor de lol er al snel af is. Als na een wedstrijdje deathmatch van 10 minuten er in totaal 2 kills zijn gehaald, dan weet je dat er iets grondig mis is. Dan hebben we het niet over 2 kills voor ons, maar 2 kills voor alle deelnemers samen.

Het enige ietwat goedmakende aspect van deze game is het feit dat je aan de slag kan in splitscreen, een onderdeel dat we tegenwoordig te veel moeten missen in racegames. De vraag is maar of je iemand vindt die zin heeft om deze game langer dan vijf minuten met je te spelen. Oh ja, ook het geluid is best ok. De soundtrack bevat alvast enkele leuke deuntjes, maar daar beleef je weinig plezier aan als de rest nogal zwak is.