Octopath Traveler

Octopath Traveler

De game mag dan geproduceerd zijn door een andere studio, maar Octopath Traveler heeft duidelijk invloeden uit Bravely Default gehaald, dat in 2012 voor Nintendo 3DS verscheen. Beide spellen werden gepubliceerd door Square Enix en combineren een charmerende visuele stijl met verfrissende elementen voor een turn-based RPG. Op die manier mag Octopath gerust de spirituele opvolger van Bravely Default genoemd worden, een game die ons destijds aardig heeft verrast. De vraag blijft maar of ook Square Enix' nieuwste voor Nintendo Switch ons evenzeer heeft kunnen bekoren.

Beginnen doen we graag door het verhaal uit de doeken te doen. Nu, dat is een behoorlijk lastige klus bij Octopath Traveler. Je kan namelijk acht verschillende personages, elk voorzien van hun eigen verhaal, klasse en bijhorende vaardigheden, rekruteren, waarbij de eerste die je kiest je "hoofdpersonage" wordt. Dit hoofdpersonage kan dan niet meer uit de party worden verwijderd, dus die eerste keuze is al vrij belangrijk en kan best doordacht worden gemaakt. Wij kozen voor Primrose, de danseres die in de eerste demo reeds speelbaar was. Zij was getuige van de moord op haar welgestelde vader, uitgevoerd door drie mannen met een tatoeage van een kraai; een moord die ze koste wat kost zou wreken. Na een inleidend hoofdstuk van je eerste personage ben je vrij om in eender welke volgorde de andere personages (al dan niet) te rekruteren. Wellicht kan het spel voltooid worden zonder dat je ieder personage gaat halen, al zal dat iets meer grinden vergen. Voor de volledigheid speelden we echter de eerste twee hoofdstukken van ieder personage, wat een dertigtal uren heeft gekost. Voor sidequests maakten we eigenlijk zelfs amper tijd vrij, dus het kan gezegd dat dit een avontuur is waar ettelijke dagen in kunnen kruipen.

De verhalen van de travelers zijn erg uiteenlopend en doen, vooral wanneer je voor Japanse stemmen kiest, elk denken aan typische anime/JRPG verhaallijnen. De Engelse stemmen stellen overigens ook niet teleur; onder andere de stemacteur van Garrosh Hellscream uit Hearthstone vervolledigt de cast van Octopath (als Olberic, de krijger) en ook deze Engelstalige voice acting mag er wezen. Wat gezegd moet inzake verhaallijnen, is dat er behoorlijk duistere thematiek aan bod komt, van bloeddorstige sektes tot prostitutie. Op die manier doet het spelen van Octopath Traveler ons denken dat een bepaald doelpubliek, dat niet vaak wordt aangesproken, ideaal is voor deze game: de nostalgische gamer, die sinds de jaren '90 (J)RPG's speelde en nu klaar is voor een "volwassen" game. We zeggen "ideaal", want deze game zal wellicht door eenieder die zin heeft in een turn-based RPG kunnen gesmaakt worden.

Dat nostalgie een bepalende factor zal wezen om deze game tot het uiterste te kunnen appreciëren, wordt bewezen door de grafische stijl die werd gehanteerd. De sprites van ieder personage werden immers zodanig ontworpen dat het lijkt alsof we terug in het tijdperk van Super Nintendo RPG's zoals Final Fantasy VI vertoeven. De menu's, achtergronden en weerseffecten zoals sneeuw herinneren de speler er dan weer aan dat Octopath wel degelijk een game van 2018 is. Het experimenteren met (de combinatie van verschillende) visuele stijlen blijkt wederom een geslaagd avontuur van de ontwikkelaars, wat ons betreft. Combineer deze dan nog eens met een modern klinkende soundtrack, met best wat memorabele deuntjes, en je krijgt een unieke audiovisuele ervaring, waarbij vooral de battle themes (meervoud!) en aandacht voor sound design een pluim verdienen. Zo zal je in grote, open ruimtes bijvoorbeeld wel al eens stemmen horen weergalmen, nogmaals een effect dat ons aangenaam heeft verrast in een game die op het eerste zicht audiovisueel heel simpel had kunnen zijn.

Wat gameplay betreft, zit Octopath Traveler behoorlijk snor. Zoals eerder aangehaald, werden hier duidelijk invloeden uit Bravely Default gehaald, al verloopt het geheel iets meer gestroomlijnd. Net als de voorgaande game gaat het om een turn-based combatsysteem, met andere woorden zullen alle personages op een duidelijk bepaalde, bovenaan het scherm zichtbare, volgorde acties kunnen uitvoeren. Deze acties kunnen standaard aanvallen met een wapen, maar ook class-specifieke acties zoals genezen of zwarte magie zijn, alsook het gebruiken van voorwerpen en dergelijke. Je kan gebruik maken van het Boost-systeem, waarbij je tot 4 beurten in een keer kan uitvoeren. In tegenstelling tot Bravely Default zal je in deze game automatisch een Boost Point krijgen per beurt waarin je geen Boost Points hebt gebruikt. Spelers zullen hier op een slimme manier gebruik van moeten maken om vijanden te verslaan. De bedoeling is immers om bij iedere vijand de zwaktes tegen bepaalde types wapen of magie af te toetsen en analyseren, om vervolgens diens verdediging te breken en bijgevolg meer schade te kunnen toedienen. Vooral boss fights kunnen behoorlijk pittig worden wanneer je niet de juiste combinatie van wapens en/of magie hebt meegenomen, wat de speler aanmoedigt om ieder personage toch regelmatig mee te nemen op avontuur en naar een degelijk niveau te trainen. Het is ons wel eens overkomen dat we na een gefaald gevecht tegen een baas even de party moesten herschikken om meer voordeel te kunnen halen uit de opstelling en tot die overwinning te komen.

Naast unieke vaardigheden tijdens de gevechten, beschikt ieder personage ook nog eens over een vaardigheid om buiten gevechten te gebruiken. Zo kan Primrose NPC's verleiden om haar te helpen tijdens gevechten, kan dief Therion personages beroven en dergelijke meer. Dat stelen is bijvoorbeeld een erg handige vaardigheid, die een betere slaagkans krijgt naarmate Therion een hoger level bereikt, maar tijdens gevechten is hij dan weer minder nuttig dan andere personages. Het spel moedigt dus zoals eerder aangehaald op een bepaalde manier wel aan om alle personages naar een hoger niveau te tillen. Deze overworld skills zullen tevens op een correcte manier moeten worden gehanteerd om bepaalde sidequests tot een goed eind te brengen, wat puzzel- en denkwerk zal vergen. Het spel houdt immers niet altijd je hand vast, wat we alleen maar kunnen aanmoedigen.

Afsluiten doen we met een beetje kritiek: Wat ons het meeste stoort is dat, ondanks een degelijk niveau van de verschillende verhaallijnen, de personages te weinig interactie vertonen met elkaar. Net als bijvoorbeeld The Legend of Zelda: Breath of the Wild legt deze game een nadruk op vrijheid om bepaalde zaken al dan niet te doen, in de volgorde die je zelf wil. Deze vrijheid is heel aangenaam, maar komt logischerwijs met een prijs: aangezien er moet kunnen gezorgd worden om bepaalde zaken niet te doen, mogen deze geen bepalende invloed hebben op andere elementen. Met andere woorden zullen daden uit de verhaallijn van het ene personage geen invloed hebben op die van een andere (of althans niet in de talrijke uren die wij speelden). We kregen tijdens het spelen wel het gevoel dat er een bepaalde samenhang zou komen tussen de verschillende verhaallijnen, maar tussen de personages zelf is er weinig interactie. Wanneer Primrose iemand ontmoet in haar verhaal, zullen de andere personages niet deelnemen aan de dialoog. Wel wordt hier enigszins compensatie geboden onder vorm van Travel Banter, optionele dialogen die je kan laten afspelen tussen je personages na bepaalde gebeurtenissen, die een beetje doen denken aan de dialogen bij Fire Emblem games. Zeker een deugdelijke toevoeging, die voor meer inzicht in de personages kan zorgen, maar onvoldoende om een hechte party te vormen.

Tot slot een schoonheidsfoutje, dat we niet echt tot de minpunten gaan rekenen en ook onze score niet zal beïnvloeden. In een ideale wereld zou men dit zelfs nog met een patch kunnen oplossen, al achten we onze invloed niet groot genoeg om dit tot stand te brengen en zal dit wellicht niet in veel reviews worden aangehaald. Wat we echter opmerkten, is dat de volledige besturing van de game perfect met een enkele joy-con zou kunnen gebeuren, maar dat het niet mogelijk is om met een enkele joy-con te spelen. We hadden het best wel fijn gevonden om met een enkel hand te kunnen spelen en, om nog wat verder te gaan, op deze manier zou het zelfs mogelijk kunnen zijn om met twee spelers te spelen, al was het maar enkel tijdens de gevechten. In klassieke turn-based RPG's van Square was dit in het verleden mogelijk en, gezien het hele Nintendo Switch-concept, vinden we dit een kleine gemiste kans.