The Spectrum Retreat

The Spectrum Retreat

[gespeeld op pc]

Je wordt wakker in een hotelkamer, er staat iemand aan je deur te kloppen. Je hebt geen idee waar je bent en wanneer je die deur opent, staat er zowaar een robot op je te wachten. “Ik hoop dat je goed geslapen hebt, er wordt ontbijt geserveerd in het restaurant. Een fijne dag nog.” Zo start The Spectrum Retreat en vanaf dat moment wordt het alleen maar vreemder.

The Spectrum Retreat is een game waarvan de bedenker Dan Smith in 2016 al een BAFTA Young Game Designers Award mocht ontvangen. Twee jaar later is de game eindelijk klaar om losgelaten te worden op de wereld.

In de game speel je Doug en begin je een beetje verdwaasd aan je avontuur. Pas na een tijdje krijg je contact met ene Cooper, die je vertelt dat je zit opgesloten in een soort virtuele omgeving en dat je moet ontsnappen. Dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot en tussendoor zal je flink wat puzzels moeten oplossen.

Het verhaal in The Spectrum Retreat is mysterieus, maar toch vooral een kapstok om de puzzels aan op te hangen. Het uiteindelijke doel is om vanaf de eerste verdieping tot op het dak te geraken, vijf verdiepingen hoger. Daarvoor moet je op elk verdiep een deel puzzels oplossen, waarbij de vergelijking met Portal nooit veraf zal zijn.

Niet dat The Spectrum Retreat ook gebruikmaakt van een portal gun en portalen, maar de sfeer en het gevoel is wel gelijkaardig. De puzzels spelen zich ook af in een vrij steriele omgeving, en in deze game gebeurt alles met kleuren. Als speler kan je telkens een kleur absorberen, waarbij je dan door muren kan die bestaan uit die kleur. Door van kleuren te wisselen, moet je dan proberen om de uitgang te bereiken en over te gaan naar de volgende puzzel.

In het begin is dat allemaal vrij eenvoudig, maar later zal je ook kunnen teleporteren op basis van die kleuren en zal je ook letterlijk tegen de muren kunnen oplopen. Verder in het spel zal je dan ook flink je grijze massa moeten laten werken. De puzzels zijn ook niet altijd even overzichtelijk, waardoor je al eens kan vergeten wat je exact moet doen en je gewoon helemaal opnieuw moet beginnen. Op bepaalde momenten zijn fouten ook fataal, en heb je zelfs geen enkele andere keuze om van vooraan opnieuw te beginnen.

De puzzels steken in ieder geval goed in elkaar en het systeem met de kleuren is goed gevonden. Er is ook nooit een moment waarop je het gevoel hebt dat puzzels onmogelijk zijn. Alles is doenbaar, al zal je dus flink mogen nadenken.

Wat wel jammer is, is dat het verhaal volledig stokt wanneer je in de puzzelstukken zit. Je kan hier en daar wel wat korte stukjes tekst vinden, die je iets meer naar de uiteindelijke conclusie leiden, maar echt veel informatie is dat niet. Nee, die krijg je enkel tussen de puzzelstukken door, wat wil zeggen dat je soms meer dan een uur niks op vlak van verhaal te zien of te horen krijgt. Een beetje jammer, want het verhaal is best intrigerend.

Visueel houdt The Spectrum Retraet het zoals gezegd heel sober. Dat heeft een dubbel doel. Om te beginnen past het bij de futuristische sfeer, maar daarnaast zorgt het er ook voor dat er weinig afleiding is ten opzichte van de kleuren die voor de puzzels worden gebruikt.