Prey: Mooncrash

Prey: Mooncrash

[Geschreven door KennethDMT]
[Gespeeld op Xbox One]

Vorig jaar kon Arkane Studios' Prey de wereld niet veroveren. De game kon heel wat recensenten bekoren, maar zette de virtuele box office toch niet in lichterlaaie. Het was dan ook een verrassing toen de ontwikkelaar bijna een jaar na datum hints begon te droppen over een DLC-release. Nu is Prey: Mooncrash gearriveerd, maar is het de moeite waard om terug te keren?

Een korte recap. In Prey stapte je in de schoenen van Morgan Yu, een wetenschapper aan boord van de Talos I. Dat ruimtestation was overgenomen door een buitenaards ras genaamd de Typhon, die maar wat graag een trip richting onze atmosfeer wilden maken. Prey was de renaissance van de klassieke immersive sim, een genre dat ten tijde van System Shock en System Shock 2 gloriedagen beleefde.

Prey: Mooncrash is iets helemaal anders. Of dat altijd al de bedoeling was van de developers, of een reactie op de minder-dan-indrukwekkende verkoopcijfers die het oorspronkelijke Prey had, is onduidelijk. Wat wel duidelijk is, is dat deze uitbreiding ook echt bedoeld is voor een nichepubliek. Mooncrash is een experiment, eentje waar zelfs superfans van de eerste Prey misschien niet voor te vinden zullen zijn. Uniek is het zeker, maar of het geslaagd is, is een andere vraag.

Mooncrash speelt namelijk meer als een roguelike dan als een immersive sim. De gameplay loop van de basisgame blijft intact: zo verken je nog altijd claustrofobische industriële ruimtes in first-person en ben je voorzien van een arsenaal aan wapens en speciale krachten om je een weg door de vijanden te banen. Het grote verschil ligt echter in de opbouw van je personage. In Prey speelde je altijd als Morgan, die je kon upgraden door nieuwe ontdekkingen te doen of met diens genetische code te spelen. In Mooncrash speel je een onderzoeker die de gebeurtenissen op een maanbasis probeert te reconstrueren, door verschillende personages door een simulatie te laten lopen.

In het begin heb je maar één personage tot je beschikking. Je kunt andere vrijspelen door hun lichamen te ontdekken aan boord van de maanbasis, of door aan bepaalde parameters te voldoen. Ieder personage heeft z'n eigen sterktes en zwaktes en is beter geschikt om met bepaalde situaties om te gaan. Je kunt deze ook upgraden door punten te verdienen. Zo word je zelfs beloond voor simulaties waar je niet tot het einde geraakt. En zo zullen er veel zijn. Heb je al meerdere personages tot je beschikking, dan kun je op het punt van sterven je ontsnappingspoging voortzetten met een andere bewoner van de maanbasis. Ga je dood en heb je geen speelbare personages meer, dan wordt de simulatie gereset en begin je weer van nul.

Het klinkt repetitief en dat is het ook. Een van de bullet points waarmee Arkane de uitbreiding wilde verkopen, is de willekeurige aard van de simulatie. De fijnere details van iedere run kunnen dan wel verschillen, maar de grote lijnen blijven iedere keer hetzelfde. Je wordt verwacht om veel dood te gaan, dus zul je veel dezelfde gebieden zien en dezelfde vijanden keer op keer om zeep moeten helpen. Na meer dan een jaar wordt het je ook vergeven als je de Prey-gameplay niet meer volledig onder de knie hebt, wat je overlevingskansen uiteraard ook niet bevordert.